***

Мен қорахат олдим,
сиёҳи қондан,
Ишқнинг қони эди,
ифори таниш.
Минг йиллик жангларда
ўқ овозидай
Янграган сас таниш:
"Мен бошқа одам!"

Мен қорахат олдим,
ёзуви таниш,
Ҳарфлар титраб
нажот сўраган кўп бор.
Қўйиб юбормаган мени
зиндоним,
Гарчи ўзим маҳбус,
ўзим зиндонбон.

Мен қорахат олдим:
"Ишқимиз ўлди!"
Бир куни янграши муқаррар
калом.
Юрагимга -
унинг қабрига боқдим,
Худди бегонадай,
руҳсиз ва сокин.

Мен қорахат олдим
андуҳи таниш,
Менга дахли йўқдай
турибман кулиб.
Бироқ... нечун титрар
бу ишқсиз юрак?
Нечун исён қилар
тийиқсиз вужуд?

t.me/Oydinniso_Yuldosheva