рор, нафис, қайноқсанки, менда борлигингни ҳаммага айтгим, севгимни изҳор қилгим келади. Аммо тилни андиша боғлаб қўйган. Ичга сиғмай, тирқираб кўзлардан отилиб чиқиб кетасан:
Сен — адашган ҳайқириқсан.
Бўғзимдан эмас,
кўзларимдан куйиб чиқасан.
...мендан бошқа ҳамма кўради (24)
Сувратингни қорачиқларимга тушириб олганман. Киприк қоқмасам, бас. СЕНи истаган жойга истаган вақтда истаган муддатга олиб кетиш мумкин. Ўйлама, ҳар куни сени кўрмайман. Менга жойлашган сенинг хаёлинг аслида. Фақат мудом ғолиб келадиган уйқугина хаёлингни оз фурсатга мендан йироқлаштира олади:
Тонгсан –
отган қароқларимда,
Шомсан –
қароқларимга ботган.
Сен қуёшсан –
намиққан дилим
ҳар куни
бир йўқотиб топган (25)
Аммо ҳар ибтидонинг интиҳоси албатта бор: “Бир куни ақлимни киритиб қўяр, Вақт — тажрибали руҳшунос олим, Шунда ўз устимдан мен кула-кула, Сенга термуламан, қаҳрамоним”. Жўшқин туйғулар босилиб, онг холис баҳо беришга қодир бўлганда шоира ҳайрат билан: “Дейман: “Мени мендан ўғирлаб юрган, Эсимдан айирган бор-йўғи Сенми?” Муҳаббатнинг кўзлари кўрмаслиги, қулоқлари эшитмаслигига ниҳоят иқрор бўлган шоира эътироф этади: “Ва лекин барибир севавераман Сени севишимни”.
Ойдиннисо барчаси тугаб, изтироблар барҳам топгач, ҳаловат туйиши лозим бўлган кўнглини тушуна олмай ҳалак. У нега безовта, ундан нима кутиши, нима учун кутиши керак? Буларни билмай яшаш азоби шоирани муҳаббатдан кўра қаттиқроқ қийнай бошлади:
Тескари дунёдай
терсдир бу кўнгил
...кел...
табибим
...бир ёниб қарагин,
совисин (5)
Ўзи биргина нигоҳ кўнгилни остин-устун этган, ҳаловатга ўт қўйган эди. Такрорий нигоҳ уни буткул хароб қилиши аниқ. Шоира мавҳумлик азобидан шунчалар чарчаганки, кўнгилсиз яшашга рози. Унга ҳеч ким ва ҳеч нарса ўтмишни, Уни ёдга солмаслиги даркор, акс ҳолда қийноқлар яна бошидан, фақат кескинроқ тарзда қайталанади:
Эсласам,
юрагим орқага тортиб кетади.
Тортиб кетади у мени ўтмишга.
Капилляр томирига зулукдай ёпишиб
сўра бошлайди ўтмишнинг ҳаром қонини
Эсламаслик кераклиги тушади эсимга,
юрагимни олдинга тортаман зўрлаб.
Узиб келади у ўзи билан бирга
Ўтмишнинг бир парча этини... (17)
Ўтмиш хотиралари билан яшаётган юракни бугунга қайтариш тирноқни этдан қўпориб олишдан минг чандон оғриқлидир. Чунки ўтмиш ёди, бугун нафаси ва келажак орзуси юракда яшайди. Ойдиннисо мингларга бўлиниб кетган юраги — ўзини кун-бакун териб, тиклаб олди ва “Куч топаман ҳар лаҳза Сени кутмасликка, сўрамасликка” қудрати етди. Қўлида борига қаноат қилиб, дилида қолганидан бахт туйиб яшай бошлади:
Сен — адашган ҳайқириқсан.
Бўғзимдан эмас,
кўзларимдан куйиб чиқасан.
...мендан бошқа ҳамма кўради (24)
Сувратингни қорачиқларимга тушириб олганман. Киприк қоқмасам, бас. СЕНи истаган жойга истаган вақтда истаган муддатга олиб кетиш мумкин. Ўйлама, ҳар куни сени кўрмайман. Менга жойлашган сенинг хаёлинг аслида. Фақат мудом ғолиб келадиган уйқугина хаёлингни оз фурсатга мендан йироқлаштира олади:
Тонгсан –
отган қароқларимда,
Шомсан –
қароқларимга ботган.
Сен қуёшсан –
намиққан дилим
ҳар куни
бир йўқотиб топган (25)
Аммо ҳар ибтидонинг интиҳоси албатта бор: “Бир куни ақлимни киритиб қўяр, Вақт — тажрибали руҳшунос олим, Шунда ўз устимдан мен кула-кула, Сенга термуламан, қаҳрамоним”. Жўшқин туйғулар босилиб, онг холис баҳо беришга қодир бўлганда шоира ҳайрат билан: “Дейман: “Мени мендан ўғирлаб юрган, Эсимдан айирган бор-йўғи Сенми?” Муҳаббатнинг кўзлари кўрмаслиги, қулоқлари эшитмаслигига ниҳоят иқрор бўлган шоира эътироф этади: “Ва лекин барибир севавераман Сени севишимни”.
Ойдиннисо барчаси тугаб, изтироблар барҳам топгач, ҳаловат туйиши лозим бўлган кўнглини тушуна олмай ҳалак. У нега безовта, ундан нима кутиши, нима учун кутиши керак? Буларни билмай яшаш азоби шоирани муҳаббатдан кўра қаттиқроқ қийнай бошлади:
Тескари дунёдай
терсдир бу кўнгил
...кел...
табибим
...бир ёниб қарагин,
совисин (5)
Ўзи биргина нигоҳ кўнгилни остин-устун этган, ҳаловатга ўт қўйган эди. Такрорий нигоҳ уни буткул хароб қилиши аниқ. Шоира мавҳумлик азобидан шунчалар чарчаганки, кўнгилсиз яшашга рози. Унга ҳеч ким ва ҳеч нарса ўтмишни, Уни ёдга солмаслиги даркор, акс ҳолда қийноқлар яна бошидан, фақат кескинроқ тарзда қайталанади:
Эсласам,
юрагим орқага тортиб кетади.
Тортиб кетади у мени ўтмишга.
Капилляр томирига зулукдай ёпишиб
сўра бошлайди ўтмишнинг ҳаром қонини
Эсламаслик кераклиги тушади эсимга,
юрагимни олдинга тортаман зўрлаб.
Узиб келади у ўзи билан бирга
Ўтмишнинг бир парча этини... (17)
Ўтмиш хотиралари билан яшаётган юракни бугунга қайтариш тирноқни этдан қўпориб олишдан минг чандон оғриқлидир. Чунки ўтмиш ёди, бугун нафаси ва келажак орзуси юракда яшайди. Ойдиннисо мингларга бўлиниб кетган юраги — ўзини кун-бакун териб, тиклаб олди ва “Куч топаман ҳар лаҳза Сени кутмасликка, сўрамасликка” қудрати етди. Қўлида борига қаноат қилиб, дилида қолганидан бахт туйиб яшай бошлади: