Dadam roʻldaligida ich-ichimdan oʻzimni baxtiyor his qilardim. Shu notekis qishloq yoʻllarimizda, oddiygina, bizni koʻtarib yursa boʻldi-da degan damasimizni dadam boshqarganidan bola koʻnglim zavqlanardi.
"Dadamga zoʻr moshinlar oberay hali" deb qoʻyardim ichimda. Baribir oʻsha hissiyot albatta oʻtardi.
Endi dadamga dunyo matohlaridan hech narsa kerak emas.