Yuragim bo’g’zimga tiqildi
Butun olam ko’zlarimga qorong’u bo’ldi, kasallik yetmagandek boladan voz kechish kerak bo’lishi mumkin deyishgani man uchun eng og’riqligi bo’ldi. Chunki ayol har nega sabr qilishi mumkin lekin vujudidagi yurakchadan kechish oson emas.
Bizga Toshkentdagi Professor vrachni manzilini berishdi va u tekshiruvlar qilib aniq javob aytishini aytishdi.
Qo’qondan Toshkentga yetib borgunimcha yuragim bo’g’zimga tiqildi. Miyamda esa savollar to’xtamasdi, tugamasdi. Bir amallab erta tongda navbatda turib Professor vrachni oldiga qo’rquv bilan kirdim. Alhamdulillah ular tekshirib vaziyatni ijobiy baholadi. Va tug’ruqqacha doimiy vrach nazoratida bo’lishim kerakligi, doimiy dorilarni ichib yurishimni aytdi.
Qalbim sokinlashdi.
Baribir avvalgi vaziyat mani qiynardi, ichimni yeyishda davom etardim. Moliyaviy vaziyatlar ham yetarli emas edi natijada turmush o’rtog’im bor fokuslarini ishga qaratdilar, uyga deyarli vaqt ajratmas edilar. Chunki ijarada turamiz, uy olishimiz kerak, unda oylik maoshlar past edi, uy-ro’zg’or, dori uchun va ijara uy uchun ham pullar kerak edi. Shunday paytlarda ko’pchilik oilalarda bo’lgani kabi mandayam e’tirozlar kuchaydi. Ya’ni uyda kam bo’lishlari, e’tiborga vaqtlari yo’qligi, qaynonamlar bilan bo’lgan vaziyat mani qiynashda davom etdi.
Janjallar boshladi va asosiy sabab “manga e’tibor bermayapsiz, vaqtingiz doimo yo’q sizni” -deya boshlanardi (bu haqida hech bir yaqinim bilmaydi, hattoki onamlar ham, bugun sizga bu vaziyatlarni aytyapman, qalbimni ochyapman birinchi marta). Oxirida qilgan avvalgi mehnatlarimni ularga minnat qilish bilan yakunlanardi. Shu tarzda kunlar o’tib doimiy vrach qabulida yurdim va ikkinchi farzandim Abdulboriy dunyoga keldi.
Vanihoyat yana bir farzandli bo’lganimizdan keyin uyli bo’ldik. O’zimizga uy oldik. Endi o’zimizni uyimiz bor edi, mandan baxtlisi yo’q edi.
Lekin doimgidek turmush o’rtog’imning vaqtlari oilaga yetishmasligi, qaynonamlar bilan yarashib olmaganimiz mani qiynardi(chunki farzandli bo’lganimdan keyin ham yarashib olganimiz yo’q edi va manda ularga nisbatan ayblovlar kuchli edi.
Shunaqa kunlarning birida o’zimni xolam (shu sohaga kirib kelishimga ular sababchilar) psixologik trening zapisini tashlab berdilar. Man eshitdim-u, ichimda g’alayon boshlandi.
-Nahotki, bunday vaziyatlarni yechimi bo’lsa? -dedim
Va ikki kecha kunduz shu trening so’zlarini analiz qilib uxlamadim.
Butun olam ko’zlarimga qorong’u bo’ldi, kasallik yetmagandek boladan voz kechish kerak bo’lishi mumkin deyishgani man uchun eng og’riqligi bo’ldi. Chunki ayol har nega sabr qilishi mumkin lekin vujudidagi yurakchadan kechish oson emas.
Bizga Toshkentdagi Professor vrachni manzilini berishdi va u tekshiruvlar qilib aniq javob aytishini aytishdi.
Qo’qondan Toshkentga yetib borgunimcha yuragim bo’g’zimga tiqildi. Miyamda esa savollar to’xtamasdi, tugamasdi. Bir amallab erta tongda navbatda turib Professor vrachni oldiga qo’rquv bilan kirdim. Alhamdulillah ular tekshirib vaziyatni ijobiy baholadi. Va tug’ruqqacha doimiy vrach nazoratida bo’lishim kerakligi, doimiy dorilarni ichib yurishimni aytdi.
Qalbim sokinlashdi.
Baribir avvalgi vaziyat mani qiynardi, ichimni yeyishda davom etardim. Moliyaviy vaziyatlar ham yetarli emas edi natijada turmush o’rtog’im bor fokuslarini ishga qaratdilar, uyga deyarli vaqt ajratmas edilar. Chunki ijarada turamiz, uy olishimiz kerak, unda oylik maoshlar past edi, uy-ro’zg’or, dori uchun va ijara uy uchun ham pullar kerak edi. Shunday paytlarda ko’pchilik oilalarda bo’lgani kabi mandayam e’tirozlar kuchaydi. Ya’ni uyda kam bo’lishlari, e’tiborga vaqtlari yo’qligi, qaynonamlar bilan bo’lgan vaziyat mani qiynashda davom etdi.
Janjallar boshladi va asosiy sabab “manga e’tibor bermayapsiz, vaqtingiz doimo yo’q sizni” -deya boshlanardi (bu haqida hech bir yaqinim bilmaydi, hattoki onamlar ham, bugun sizga bu vaziyatlarni aytyapman, qalbimni ochyapman birinchi marta). Oxirida qilgan avvalgi mehnatlarimni ularga minnat qilish bilan yakunlanardi. Shu tarzda kunlar o’tib doimiy vrach qabulida yurdim va ikkinchi farzandim Abdulboriy dunyoga keldi.
Vanihoyat yana bir farzandli bo’lganimizdan keyin uyli bo’ldik. O’zimizga uy oldik. Endi o’zimizni uyimiz bor edi, mandan baxtlisi yo’q edi.
Lekin doimgidek turmush o’rtog’imning vaqtlari oilaga yetishmasligi, qaynonamlar bilan yarashib olmaganimiz mani qiynardi(chunki farzandli bo’lganimdan keyin ham yarashib olganimiz yo’q edi va manda ularga nisbatan ayblovlar kuchli edi.
Shunaqa kunlarning birida o’zimni xolam (shu sohaga kirib kelishimga ular sababchilar) psixologik trening zapisini tashlab berdilar. Man eshitdim-u, ichimda g’alayon boshlandi.
-Nahotki, bunday vaziyatlarni yechimi bo’lsa? -dedim
Va ikki kecha kunduz shu trening so’zlarini analiz qilib uxlamadim.