Репост из: Жамолиддин Муҳаммаджон
Биз болаликни ҳозирги даврдан бутунлай бошқача тарзда ўтказганмиз. Мактабга кетишда уйдан пул олмаслик ёки мактаб ошхонасидан овқат сотиб олмаслик биз учун мутлақо оддий ҳол эди. Бу ҳеч қачон ғам ёки тушкунлик келтириб чиқармаган. Биз айтган сўзларимиз учун жавоб бериш кераклигини яхши билардик ва керак бўлса, муштлашишдан ҳам қочмасдик. Шу билан бирга, заифларни ҳимоя қилиш ҳар биримиз учун унутилмас қоида эди.
Ҳозирги ёшлар тилга оладиган "мотивация", "стресс", ёки "дофамин" каби тушунчалар биз учун бегона эди. Биз икки ғиштни қўйиб, копток тепиб, бутун бир кунни қувноқ ўтказардик. Маҳаллада эса кимдир кимгадир пичоқ кўтариш у ёқда турсин, ҳатто норозилигини ҳам очиқ-ойдин айтиб ўтирарди.
Памперссиз катта бўлганимиз ҳақиқат. Уйда "Киргизия" кир ювиш машинаси бўларди, онам унинг ичига кирсовун тўғраб, кийимларимизни қўл меҳнати билан ювар эдилар. Совутгичимизда қозондаги овқат, сўлиган сабзилар ёки бир нечта тухум бўларди. Лекин биз ҳар сафар уни очиб кўраверишдан чарчамасдик. Бу биз учун ҳаётнинг мазаси эди.
Гиламларимизни оила бўлиб ювардик, мураббони ёки икрани уйда пишириб, ўз қўлларимиз билан банкаларга ёпардик. Биз қувлашмачоқ ва беркинмачоқ ўйнаб катта бўлган бир авлодмиз.
Шундай экан, нима учун ҳозир буларни эслаяпман? Чунки бугунги жамиятдаги баъзи ҳолатлар ўша даврнинг инсонлари учун тушунарсиздек кўринади.
Бугунги ёшлар билан суҳбатлашсангиз, кўпинча "депрессия" ёки "стресс" ҳақида гапиришади. Ҳали памперсдан чиқмаган болалар мотивацияга муҳтож эканлиги ҳақида эшитиб, ҳайрон қоласиз. Келинлар эса кун бўйи эрини "ўзига магнит қилиб боғлаш" ҳақида ўйлайди, шунинг учун ажрашишлар сони ортиб бормоқда.
Энг ачинарлиси, жамиятдаги кўпчилик биров ундан бахтлироқ эканидан хафа бўлади. Ҳар ким ўзини қиёслаб, ўзига азият бермоқда. Бошқаларнинг ҳаётига ҳавас қилиш ва ўзидан норозилик ҳис қилиш аста-секин қадриятларимизни заифлаштиряпти.
Шундай экан, ўзимизга савол бериш вақти келмадими: жамиятимизга нима бўляпти? Қадриятларимизга қачон қайтамиз? Бизга хаётий қувонч, чинакам бахт ва маънавиятни қайта тиклаш йўли қандай бўлади?
@jamoliddin_blog
Ҳозирги ёшлар тилга оладиган "мотивация", "стресс", ёки "дофамин" каби тушунчалар биз учун бегона эди. Биз икки ғиштни қўйиб, копток тепиб, бутун бир кунни қувноқ ўтказардик. Маҳаллада эса кимдир кимгадир пичоқ кўтариш у ёқда турсин, ҳатто норозилигини ҳам очиқ-ойдин айтиб ўтирарди.
Памперссиз катта бўлганимиз ҳақиқат. Уйда "Киргизия" кир ювиш машинаси бўларди, онам унинг ичига кирсовун тўғраб, кийимларимизни қўл меҳнати билан ювар эдилар. Совутгичимизда қозондаги овқат, сўлиган сабзилар ёки бир нечта тухум бўларди. Лекин биз ҳар сафар уни очиб кўраверишдан чарчамасдик. Бу биз учун ҳаётнинг мазаси эди.
Гиламларимизни оила бўлиб ювардик, мураббони ёки икрани уйда пишириб, ўз қўлларимиз билан банкаларга ёпардик. Биз қувлашмачоқ ва беркинмачоқ ўйнаб катта бўлган бир авлодмиз.
Шундай экан, нима учун ҳозир буларни эслаяпман? Чунки бугунги жамиятдаги баъзи ҳолатлар ўша даврнинг инсонлари учун тушунарсиздек кўринади.
Бугунги ёшлар билан суҳбатлашсангиз, кўпинча "депрессия" ёки "стресс" ҳақида гапиришади. Ҳали памперсдан чиқмаган болалар мотивацияга муҳтож эканлиги ҳақида эшитиб, ҳайрон қоласиз. Келинлар эса кун бўйи эрини "ўзига магнит қилиб боғлаш" ҳақида ўйлайди, шунинг учун ажрашишлар сони ортиб бормоқда.
Энг ачинарлиси, жамиятдаги кўпчилик биров ундан бахтлироқ эканидан хафа бўлади. Ҳар ким ўзини қиёслаб, ўзига азият бермоқда. Бошқаларнинг ҳаётига ҳавас қилиш ва ўзидан норозилик ҳис қилиш аста-секин қадриятларимизни заифлаштиряпти.
Шундай экан, ўзимизга савол бериш вақти келмадими: жамиятимизга нима бўляпти? Қадриятларимизга қачон қайтамиз? Бизга хаётий қувонч, чинакам бахт ва маънавиятни қайта тиклаш йўли қандай бўлади?
@jamoliddin_blog