Haniyf.uz

Аллоҳдан рози бўлмаган Аллоҳни рози қилолмайди

Ибодат дейилса, зеҳнимизга дарҳол намоз, рўза, закот, ҳаж келади. Тўғри, булар энг асосий ибодатлар, лекин барчамиз биламизки, ибодат фақат мана шу улуғ арконлар ёки амри маъруф, инфоқ-эҳсон, қурбонлик қилишдангина иборат эмас. Ибодат тушунчасини анча кенгроқ маънода англашимиз керак.
Буюк луғат олими Ибн Манзур «Лисонул-араб» китобида «убудият», «ибодат» истилоҳларини шундай изоҳлайди: «Убудият - банда Аллоҳнинг ҳукмларига рози бўлишидир. Ибодат – банданинг Аллоҳ рози бўладиган ишларни қилишидир». Демак, бу масалани шу икки жиҳати билан тушунишимиз керак.
Бир киши яхши амал қилса, «Аллоҳ сиздан рози бўлсин»,– деб дуо киламиз. Бу дуони баъзан «Сен Аллоҳдан рози бўл» шаклида ҳам айтишимиз керак, чунки Аллоҳдан рози бўлмаган одам Аллоҳни рози қила олмайди. Агар Аллоҳдан рози бўлишни ўрганиб, бу маънода қилиниши керак бўлган ишларни қила олсак, ҳаёт тарзимиз Аллоҳ рози бўладиган кўринишга келади. Саҳобалар, салафи солиҳлар йўлни шундай бошлаганлар.

Шунинг учун улар ўзларида йўқ нарсани орзу қилмадилар, балки эга бўлиб турган неъматларнинг қадрига етдилар. Ҳаёт тарзимизни Аллоҳдан рози бўлишдан бошласак, биз ҳам саҳобаларнинг чинакам бандалик мақомлари томон юрган бўламиз.

@Haniyf_uz

Ким менинг суннатимдан юз ўгирса, мендан эмас

Абдуллоҳ ибн Амр, тахминан, 15-16 ёшида уйланди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам қизларни ҳам, йигитларни ҳам эртароқ оила қуришга тарғиб қилганлар. Шунинг учун Амр ибн Ос розияллоҳу анҳу ҳам ўғли Абдуллоҳни 15-16 ёшидаёқ, гуноҳ тушига ҳам, ҳаётига ҳам кирмаган даврда уйлантирган. Тўйдан бир неча ой ўтгач, ота ўғли билан келинидан хабар олиш учун борди. Келинидан «Ўғлимнинг муомаласидан розимисан?» деб сўради. Келин қайнотага уялибгина шундай деди: «Аллоҳ сиздан ҳам, у кишидан ҳам рози бўлсин. Аллоҳга қасамки, мен у кишидан розиман. Фақат биргина камчиликлари бор – жуда кўп нафл намоз ўқийдилар, нафл рўза тутадилар, доим ибодат билан машғул бўладилар, тонггача Қуръон ўқийдилар. Шунинг учун бизга эътибор бермайдилар...»
Амр ибн Ос бу жавобдан ғазабланиб, ўша ерда ўғлига дакки берди. Сўнгра унинг қўлидан тутиб, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига олиб борди-да, «Эй Аллоҳнинг Расули! Мен ўғлимни Қурайшнинг насабли, гўзал қизига уйлантирдим. Лекин ўғлим унга бундоқ-бундоқ муносабатда бўлаётган экан. Тинмай ибодатга берилиб, кундузлари нафл рўза тутар экан, кечалари тонггача Қуръон ўқир экан, дуо қилар экан, лекин аёлига эътибор бермас экан», деди.
Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар: «Сен учун мен намуна эмасманми, Абдуллоҳ? Мен ҳам баъзан нафл рўза тутаман, баъзан тутмайман. Кечанинг маълум вақтида Роббим билан холи қоламан, лекин оилам билан ҳам вақт ўтказаман. Унутмагинки, сенда ҳар бир ҳақ эгасининг ҳаққи бор. Сенда баданинг, оиланг, қўшниларингнинг ҳаққи ва албатта, Аллоҳнинг ҳам ҳаққи бор. Сенинг вазифанг–ҳар бир ҳақ эгасига ҳаққини беришдир. Мана шу менинг суннатимдир, ким менинг суннатимдан юз ўгирса, мендан эмас».

Бу масала ҳақида нозил бўлган оятлардан бири қуйидагича: «Сизлар учун, Аллоҳдан ва охират кунидан умидвор бўлганлар учун, Аллоҳни кўп зикр қилганлар учун Расулуллоҳда гўзал ўрнак бор».

Ибодат ва тақводаги заифлигимиз сабабли мақомимиз анча паст. Мазкур оят эса бизни ана шу даражадан юқори мартабаларга чиқишга ундамоқда, «Юксал, юқорига чиқ, ҳаётингни гўзал ўрнак бўлган Пайғамбарингнинг ҳаётига уйғун қил, чунки сенинг ҳаёт тарзинг паст даражада», демоқда. Бу оят Абдуллоҳ ибн Амр, умматнинг ҳакими Абу Дардо, Салмон Форсий, Абдуллоҳ ибн Умар каби саҳобалар ҳақида нозил бўлиб, уларни ҳаддан ташқари кўп нафл ибодатлар борасида огоҳлантирган.

@Haniyf_uz

​​ТЎРТ РАКАТЛИ НАМОЗ ЯРМИДА САЛОМ БЕРИБ ҚЎЙИШ
#намоз

CАВОЛ: Тўрт ракатли намозларда иккинчи ракатдан кейин адашиб салом бериб юборса, қандай йўл тутилади?

ЖАВОБ: Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим. Агар салом бериб, гапирган ёки ўрнидан туриб кетган бўлса, намозни қайтадан ўқийди. Агар салом бераётиб ёки салом бериб бўлгач, ҳеч нарса демаган бўлса, дарҳол учинчи ракатга туриб, намозини давом эттиради ва намоз охирида саждаи саҳв қилади (“Бадоеиус саноеъ” китоби). Валлоҳу аълам.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси
Фатво маркази.

@Haniyf_uz

Ҳар ким билан тортишманг!

Бир куни бўри билан эшак бир масалада тортишиб қолишди ва ҳал қилиб бериш мақсадида шернинг олдига боришди. Шер масалани эшитиши биланоқ бўрини жазолашни буюрибди. Бундан норози бўлган бўри шерга юзланиб:
– Ахир, мен ҳақ эдим-ку! Нимага мени жазолашга буюрдинг? – деди. Шунда шер:
– Тўғри, сен ҳақ эдинг. Бироқ эшак билан тортишганинг сенинг айбинг эди, – деб жавоб қилди!
Алҳосил, ҳаётимиз эшаксифатлар билан тўла. Ҳар бири билан тортишиб ўтирсак, умримиз зое кетади, шаънимизга доғ тушиши ҳам ҳеч гап эмас. Уларга эътибор қилманг. Бундайлар ортингиздан ҳанграб-ҳанграб қолиб кетади!

«Қалбга таскин битиклар» китобидан.

@Haniyf_uz

Ибн Қудомадан: "Бахтли инсон ким?" деб сўрашди. У зот "нафаси тўхтаса ҳам яхшиликлари тўхтамайдиган инсон деб жавоб бердилар".

@Haniyf_uz

Ёмон муҳит инсон учун хатарли

Инсон, атрофидаги одамлардан таъсирланади. Савдогарлар билан яшасанг, тижоратчи бўлишни орзу қиласан. Тақводорлар билан яшасанг, улар каби бўлишни орзу қиласан. Агар фосиқ ва гуноҳкорлар билан мунтазам алоқада бўлсанг, улар каби бўлишни орзу қилиб қоласан. Ёмон муҳит инсон учун хатарли муаммодир. Аллоҳ таоло Қуръони каримда: “Эй иймон келтирганлар, Аллоҳга тақво қилинглар”, деб айтиб, ундан кейин: “Ва содиқлар (иймонларида ростгўйлар) ила бирга бўлинглар”, деб тақво йўлини баён қилмоқда.
(Тавба сураси, 119-оят).

Шайх Муҳаммад Ротиб Ноблусий

@Haniyf_uz

Ким тўғри йўлда юрса, муродига етади.

Изоҳ. Манзилга олиб борувчи бир нечта йўл бор. Шуларнинг биттасидан бошқа ҳаммасида манзилга нисбатан сал эграйиш, қайсидир нуқтада хиёл қайрилиб ўтишлар бор. Бу йўллардан қайси бири манзилга тез элтади, дейилса, эграйиш ва қайрилишлардан ҳолироғи деб жавоб берасиз. Эграйиш ва қайрилишлардан холи йўл битта. Бу йўл «тўғри» деган ном билан сифатланади. Тўғри йўлни танлаган киши мурод манзилига тез ва адашмай етиши аниқ.

“Унвонул баён”дан.

@Haniyf_uz

Дуо билан «жазоланг»!

Фарзандимизни қарғаётганимизда тилимиздан учаётган қарғиш аввал ўз кўксимизга қадаладиган ўқ бўлишини ўйламаймиз. Шу ўринда ривоятгами, ҳикоятгами ўхшаган бир нарса эсимга тушиб кетди. Бир одамнинг авлодида отасини уриб, отасига қўл кўтарган оқпадар деган лаънатни кўтариш одат тусига айланган экан. Буни қарангки, ўша авлоднинг оталари ўзига қўл кўтарган ўғлини «Илоҳим, вақти келиб сен ҳам фарзандингдан калтак егин! Илоҳим, рўшнолик кўрма!» деб қарғар экан. Қарғишнинг кучи билан авлоднинг бу ношойиста одати қон суриб бораверибди. Шу авлоднинг бир пайтлари отасини уриб оқпадар бўлган бир вакилини ҳам ўғли калтаклабди. Бир неча кун бағрини захга бериб ётган ота ўйлай-ўйлай шундай аҳд қилибди. У маҳалланинг кексаларини ва масжид имомини уйига чақириб «Азизлар, келинглар, ўғлимни дуо қилайлик. Бизнинг авлод фарзандини қарғаб ўғлининг калтаги остида эзғиланишни одат қилиб олди. Менинг боламни дуо қилайлик, - деб қўлини дуога очибди ва илоҳим, сенга аҳли солиҳ, ота-онасига меҳрибон, қобил фарзандлар насиб қилсин! Ҳеч қачон фарзандинг юзингга тик қарамасин!» деб ўғлини дуо қилибди. Отасининг дуосидан қаттиқ таъсирланган ўғил ўкириб йиғлаганча ўзини отасининг оёғига ташлабди ва шу авлод қарғиш урган одатидан қутулибди...

"Қарғишдан сақланинг" китобидан.

@Haniyf_uz