* * *
Ғам ютдим, ичимга ютавердим жим,
Кўз ёшга айланиб, юракка томди.
Ошкор йиғлолмадим, йигитман дедим,
Олд юрдим...
кўтариб бойлигим — жомни.

Жом минг чега эди,
Йўқ, юз минг чега.
Кўрган кунларимдан кўпдир синиғи.
Жондан тўйдирганди тақдир исмли,
Жиддий ҳазилкашнинг турфа қилиғи.

Шунда ҳам ҳеч кимга бир сўз демадим,
Гарчи, тинглагувчи сўздан кўп эди.
Мингдан бир дардимни айтдим қоғозга,
Фақатгина ундан кўнглим тўқ эди.

Шоирларни кўрдим кўп қофиябоз,
Нафасга қафасни тиркаб қўярди.
Дил сўзига пулни, эркка — берк дея,
Дилга сиёҳини суркаб қўярди.

Ўшанда ёш эдим, ўйламас эдим,
Бахтли инсон ким-у, кимдир бахтсизлар.
Бугун ўтган ҳар он уқтирар менга:
«Бахтсизлар, бахтсизлар асли дардсизлар!»

Вақтнинг сўзларини таржима қилиб,
Икки сатр шеърга ном қўйдим: БАХТЛИ
Дардга доя дунда абадул-абад,
Фақат дарди борлар — яшашга ҳақли


Дилмурод ДЎСТ

Telegram | Facebook | You tube | Instagram