bir ikkita o'zbek kinolarini ko'rib chiqdim. gapirilaverib siyqasi chiqqan, maishiy muammolardan chetga chiqmasdan nuqul va nuqul chaynayveradigan kinolarimiz texnik xatolari bilan ko'plarning e'tiborini jalb qilib kelgan, har doim. meni tashvishlantirgan narsa - til masalasi.

xuddiki, qo'lingda miltig'ing o'qlangan holda otishga tayyor turibdi, lekin sen miltiqdan o'qlarni yechib olib, nishon tomon qo'lingda uloqtiryapsan. bu qanchalik kulguli va mantiqsiz, to'g'rimi? bu badiiy tasvir esa o'zbek kinochiligiga birga-bir tushadi. ular tilning bor kuchi, potensialidan foydalana olishmayapti, balki bilimi yetishmayapti, yoki aqli, lekin nimadir aniq yetishmayapti.

butun boshli kinoda atigi 2 ta punch eshitdim (punch-joyiga urilgan, ilmoqli, vaziyat va holatga ko'ra ma'lum bir maqsadda ishlatilgan nutq parchasi yoxud gap). qolgan qismlarda esa grammatik, phonetik xatolar va mujmal gaplar qalashib yotibdi. men o'ylamaymanki, bular kino uchun avval ssenary yozadi deb. yoki yozilgan bo'lsayam uyiga tashlab kelib, kinoni improvizatsiya qilib to'qib yuborishadi. bunaqa kino ko'rib katta bo'layotgan avlodning til darajasiyam shunaqa bo'ladida keyin. gapiraman desa gap ko'p. boshqalargayam qoldirdim. bu mavzu hali ko'p e'tibor markazimizda bo'ladi.