Qachonki men Sendan soʻzlay boshladim,
Oʻzim unutganim eslay boshladim.

Aybning haddini bildim shu onki,
Aybni oʻzimga toʻnkay boshladim.

Oʻzgani oʻnglamoq boʻldim, chap ketdi,
Eng oʻngi oʻzimni oʻnglay boshladim.

Soʻzingni oʻzimga oʻngladim, kuydim,
Oʻzimni Soʻzingga oʻnglay boshladim.

Oʻzimni istadim, topdim shu damki,
Oʻzimdan Oʻzingni izlay boshladim.

Qabrga hozirlik koʻrishlik uchun
Vujudim qabrda anglay boshladim.

Oʻzimdan oʻzimga ulush qolgancha
Oʻzingdan haydading, boʻzlay boshladim.

Men bormi, Sen yoʻqsan, Sen bormi, men yoʻq,
Seni deb, “men”imni ilgʻay boshladim.

Yashashchun kurashib, yashay olmagach,
Oʻzimni oʻldirdim, yashay boshladim.

Oʻzimdan oʻtganin oʻzim bildimu,
“Oʻzimdan oʻtdi” deb, yigʻlay boshladim.
 

Husaynxon Yahyo Abdulmajid