Европалик дўстларим билмайдиган бўлса, мен Сан-Паулода ўсганман. Фавеламиз Инферниньо — 'кичик жаҳаннам' деб аталади.

Бу жуда машҳур жой. Уйимиз эшигидан 15 қадам ўтиши билан гиёҳванд сотувчилари ўз ишларини қилишарди, қўлма-қўл нарса узатишар, бу қўланса ҳид деразамиз орқали келиб турарди.

Қўллардаги қуролларни кўришга шу қадар ўрганиб кетгандикки, бугун у қўрқинчли эмас. Улар кундалик ҳаётимизнинг бир қисми эди. Биз кўпроқ полициянинг эшигимизни бузиб киришидан қўрқардик.

Оёқ кийимга ҳам пулимиз етмасди. Мен кичик эдим, лекин дриблингим Худо берган маҳоратим эди.

Мен гиёҳванд сотувчиларини эластико қилиб алдаб ўтардим, автобус ҳайдовчиларини рейнбоу билан ортда қолдириб, ўғриларни тўп орасида чалкаштириб ўтардим. Тўп оёғимда бўлса, менда қўрқув қолмасди.