Inson shunaqa gʻalati mavjudot ekan. Oʻzicha shoshilib bir nimalar qilmoqchi boʻlarkan, boshqalarni erishayotgan yutuqlarini koʻrib, hoh u dinida boʻlsin hoh u dunyosida boʻlsin, menda ham boʻlishi kerak deb shosharkan. Kamiga har bir olgan ilmini har bir qilgan amalini ehson darajasida qilishga harakat qilishni bir chetga surib, kimda nima yaxshilik koʻrsa hammasini birdaniga oʻzidayam boʻlishini hohlab qolarkan… 10 ta barmogʻini bittada ogʻziga solib olgandek, hech narsani eplay olmagach, nega boshqalarni qoʻlidan keladi, men eplay olmayman, nega meni Alloh suymaydi deb nolishga tusharkan… qiziq…
Keyin boshi toshga tekkanda aslida har bir yaxshi amal ham ilm ham Allohning fazli ekanligini tushunarkan, shundan keyingina hamma narsani odamlarga hasad yoki havas qilib emas, holis Alloh roziligi uchun chiroyli niyat bilan qilishni boshlarkan.
Keyin ichidagi tosh boʻlib qotib ketgan qalbini isloh qilishni ilhom qilarkan Alloh, chanqab holdan toygan ruhiga ozuqa berib e’tibor berishni boshlagach endi, boshqalar bilan ishi ham boʻlmay qoʻyarkan…
Muhimi Robbisi bilan munosabatlarini mustahkamlasa, chin oshiq boʻlsa, eng yaqin doʻstiga aylansa… ana endi inson yashashni boshlarkan, hayot shu yerda boshlanarkan, qalb hotirjamlik tuyarkan, endi baxtni his qilarkan…

#thoughts