У на шоир эди ва на машҳур зот,
Лекин дунё билан бир эди дарди.
У ҳам бошқалардай кечириб ҳаёт,
Шошиб ишга бориб, секин қайтарди.
Англарди дунёни у ҳам хўп теран,
Маъюс боқар эди ботгувчи кунга.
Баъзида юраги ёнгани билан
Парво қилмас эди ҳеч қачон бунга.
У қабр устида сўзламади нутқ,
Табрик ҳам айтмади тўйларда хандон.
Ўлим бу - нишонга бориб теккан ўқ,
Туғилиш - шиддат-ла тортилган камон.
Шон-шуҳрат талашган турфа хил ғариб,
Шўрлик кимсаларга кулиб боқади.
Юрмасди ҳар қайда илинж ахтариб,
Қалбида бир дарё гувлаб оқарди.
Бировнинг у билан бўлмади иши,
У ҳам дуч келганда очмади юрак,
Насаб, икир-чикир мол-мулк ташвиши
Уни этолмади зарра жонсарак.
Лоқайдни дўппосла, деса эҳтимол
Унга ёпишарди нокаснинг бари.
Унинг кўзларида ёнарди беҳол
Йироқ юлдузларнинг сирли нурлари.
Оламнинг бу майда ғалваси нечун?
Бари ўтадиган, бари нокерак.
Тариқдай заминнинг устида беун
Яшаб ўтди шундоқ буюк бир юрак.
Қайдан келганди у? Билмади кимса,
Қабрига ҳам жимжит кириб кетди у.
Менимча, дунёнинг устида росса
Мириқиб қаҳ-қаҳа уриб кетди у.

✍️Абдулла Орипов.

@sheriyatuz