У Аҳмадни ўлдирган, ичиб олиб машина ҳайдади, Аҳмадни уриб кетди.
Мен Холдорбезни ушлаб ололмаяпман ушласам шу тош билан бошига ураман.
Аҳмад яхши одам эди, у эски оёқ кийимларни тузатарди, менга доим нон берарди. Оёқ кийим тикиб берарди, қара Аҳмад ўлгандан бери ялангаёқ юраман ёки эски калишим йиртилиб қолади ҳеч ким тузатиб бермайди.
Холдорбез ёмон одам, сен унга ёрдам қилсанг сен ҳам ёмон одам, энди сени тош билан ураман.
У гапираяпти кўзидан ёш оқаяпти, тош оғирлик қилди шекилли қўли аста-секин пастга туша бошлади.
-- Манзат, мен, мен Холдорга ёрдам бермадим, -- шунақа тез гапираяпман, кўзим унинг қўлидаги тошда, -- мен ҳам уни ёмон кўраман, унга ёрдам бермадим. Унинг ёш болачалари бор, ахир улар қоронғуда ўтиришса қўрқишади-ку, сен ўзинг ҳам болаларни яхши кўрасан-ку, доим болаларга ёрдам берасан-ку сен ҳам.
Манзират, илтимос тошни ташла, ёмон урдинг биқиним оғрияпти.
Биласан-ку, мен ёмон одаммасман, урма Манзират.
Неча йиллар бўлиб кетган экан у ўзининг ҳақиқий исмини эшитмаганига, мунгли нигоҳлари кўз олдимда қотиб қолди.
У тошни ташлади, бурилиб кета бошлади.
-- Холдорбезни барибир бир куни ураман тош билан, -- деди ўзига ўзи гапиргандек.
Шу воқедан кейин ҳам уни кўп учратдим, гоҳ ёш болалар билан ўйнаб юрар, қўлида учта тўртта сумкачалар олиб олган бўлар.
Баъзида далада мол боқишга чиққан ёш болалар уни чўпон қилиб қўйишиб, футбол ўйнашаётган дамларда кўриб қолардим.
Бир куни қишлоқда совуқ хабар тарқалди, ярим кечаси йўл четида кетаётган Манзатни машина уриб кетибди, ноъмалум ҳайдовчи воқеа жойидан қочиб кетган.
Кўп қон йўқотган Манзират ўша жойда жони узилибди.
Айтишларича халатининг чўнтаклари тўла тош экан.
Бу воқеаларга ҳам анча йиллар бўлиб кетди.
Қишлоғимиз кўчаларида Манзатдан қўрқиб яшириниб юрганлар ҳозир бемалол юришади.
Зўрлар ожизларни уришади, ёмонлар яхшилардан кўп ва қўрқишмайди.
Эх Манзат, ҳозир ҳаёт бўлсанг ёмонларни уришга тошларинг етмай кетарди.
Мен Холдорбезни ушлаб ололмаяпман ушласам шу тош билан бошига ураман.
Аҳмад яхши одам эди, у эски оёқ кийимларни тузатарди, менга доим нон берарди. Оёқ кийим тикиб берарди, қара Аҳмад ўлгандан бери ялангаёқ юраман ёки эски калишим йиртилиб қолади ҳеч ким тузатиб бермайди.
Холдорбез ёмон одам, сен унга ёрдам қилсанг сен ҳам ёмон одам, энди сени тош билан ураман.
У гапираяпти кўзидан ёш оқаяпти, тош оғирлик қилди шекилли қўли аста-секин пастга туша бошлади.
-- Манзат, мен, мен Холдорга ёрдам бермадим, -- шунақа тез гапираяпман, кўзим унинг қўлидаги тошда, -- мен ҳам уни ёмон кўраман, унга ёрдам бермадим. Унинг ёш болачалари бор, ахир улар қоронғуда ўтиришса қўрқишади-ку, сен ўзинг ҳам болаларни яхши кўрасан-ку, доим болаларга ёрдам берасан-ку сен ҳам.
Манзират, илтимос тошни ташла, ёмон урдинг биқиним оғрияпти.
Биласан-ку, мен ёмон одаммасман, урма Манзират.
Неча йиллар бўлиб кетган экан у ўзининг ҳақиқий исмини эшитмаганига, мунгли нигоҳлари кўз олдимда қотиб қолди.
У тошни ташлади, бурилиб кета бошлади.
-- Холдорбезни барибир бир куни ураман тош билан, -- деди ўзига ўзи гапиргандек.
Шу воқедан кейин ҳам уни кўп учратдим, гоҳ ёш болалар билан ўйнаб юрар, қўлида учта тўртта сумкачалар олиб олган бўлар.
Баъзида далада мол боқишга чиққан ёш болалар уни чўпон қилиб қўйишиб, футбол ўйнашаётган дамларда кўриб қолардим.
Бир куни қишлоқда совуқ хабар тарқалди, ярим кечаси йўл четида кетаётган Манзатни машина уриб кетибди, ноъмалум ҳайдовчи воқеа жойидан қочиб кетган.
Кўп қон йўқотган Манзират ўша жойда жони узилибди.
Айтишларича халатининг чўнтаклари тўла тош экан.
Бу воқеаларга ҳам анча йиллар бўлиб кетди.
Қишлоғимиз кўчаларида Манзатдан қўрқиб яшириниб юрганлар ҳозир бемалол юришади.
Зўрлар ожизларни уришади, ёмонлар яхшилардан кўп ва қўрқишмайди.
Эх Манзат, ҳозир ҳаёт бўлсанг ёмонларни уришга тошларинг етмай кетарди.