Kecha Hasanxon Yahyo Abdulmajid ustoz bilan ochiq suhbat haqida post yoza olmadim, chunki, emotsiya bildiraverib, kuchim qolmagandi. Avvalo, taklif qilgan Otabekka kattakon rahmat. Ustozni ilk ko'rishdayoq yuragim qinidan chiqib ketay dedi. Hech qachon hech kimda bunaqa bo'lmagan.

Maruzada o'tirar ekanman, nega hutbalarda yig'lab o'tirishlarini to'liq angladim. Yaxshi hamki, diniy emas, ilmiy suhbat edi. Bilasizlar, diniy ilmi bor ustozdan savolimga javob olaman deb yurgandim. Nasib bo'ldi. Savol beruvchilar juda ko'p edi, ota onalar, maktab o'quvchilari.

Biroq, o'sha minutlarda "Allohim agar, bu qilayotgan kasbim xayrli bo'lsa, ustozga savol berib javob olay, agar, xayrli bo'lmasa mayli nasib etmasang ham roziman, mo'jizangni ko'rsat" deb niyat qildim. Qo'limni ko'targanimni bilaman, birdan tashkilotchi mikrofonni qo'limga tutqissa bo'ladimi, bo'lmasam orqaroqda o'tirgandim, oldimda qo'l ko'tarayotganlar juda ko'p edi.

Mendan oldingi savolga javoblarni eshitar ekanman, qaltirayapman, titrayapman. Hayajonimni oldimda o'tirgan dugonalarim bilishadi. Ustoz bilan suhbat bir tomondan odamni qo'rqitadi, bir tomondan bu yoqimli, qalb nurga to'ladi.

Ko'pchilikni hayotda ko'rganimda o'ylaganimdek emasligini ko'rib yoqtirmay qo'yardim. Ustozga esa muhabbatim ming karra oshdi. Xullas nasib bo'lganimdan baxtiyorman.

@optimistdan