Имом Ибн Ҳиббон раҳимаҳуллоҳ Самарқандда қози бўлиб, дин фиқҳини яхши билган, ҳадис ҳофизларидан бири эди. У тиб, астрономия ва турли фанларда билимли бўлиб, «Саҳиҳ», «Тарих» ва «Заиф ровийлар» китобларини ёзган.
Ибн ал-Саманий: «Абу Ҳотам ўз даврининг имоми бўлган. У Шош ва Искандария ўртасида илм талаб қилиб сафар қилган.»

Ибн Ҳиббон 354 ҳижрий йили (965 милодий йили) шоввол ойининг саккизинчи жума куни вафот этди.

Ибн Ҳиббон бутун ислом оламида ҳурматга сазовор бўлган буюк муҳаддис ва фақиҳ эди. Унинг илмдаги юксак даражаси ва қолдирган асарлари Ислом илмларининг ривожига улкан ҳисса қўшди.