Qizbolaning umri davomida yaqin do’sti bo’lmaydi. Unga umr yo’ldoshni do’st qilib beradi. Ungacha yaqin do’stim deganlari ham o’z hayoti, shirin tashvishi bilan ovora bo’lib ketadi. Do’stlik rishtasini shunchaki, onda-sonda ko’rishib yoki qo’ng’iroqlashib uyoq-buyoqdan gap sotish egallaydi. Og’ir kunida ham, quvonchli kunida ham unga faqatgina, bo’lsa otasi, aka-ukasi, nari borsa opa yoki singlisi va albatta turmush o’rtog’i yelkadosh bo’ladi. Ammo bular ichida eng yaqin do’st albatta uning umr yo’ldoshi hissoblanadi. Sirlari, dardu-hasrati, yurakdagi butun borlig’i faqatgina turmush o’rtog’iga ma’lum bo’ladi. Fikrimga e’tiroz bildiradigan holatlar ham bo’lishi mumkindir. Erimdan ko’proq dugonamga ishonaman degan ayollar topiladi. Bundaylarni judayam hushyor bo’lishlarini istagan bo’lar edim.

Dugonachilik, zerikkanda suhbatlashishlik, hasratlarni yoyib turishlik, nafaqat ayollar balki insonlar tabiatiga monand. Bundan yuz og’irish xato. Ammo haqiqat shuki ayol uchun eng yaqin do’st, hechqachon ayol bo’la olmaydi. Yaqin dugonalar orttiring, do’stlikni rad qilmang. Ammo to’laqonli ishonchni berish chog’ida diqqatli bo’lish talab qilinadi baribir.

Men nima uchun bu mavzuda gap boshladim? Keyingi postimda yigit kishi uchun, do’stlik eng qimmat ne’mat ekani to’g’risida fikrlarimni bayon qilmoqchi bo’ldim. Postda olg’a surgan fikrlarim, ba’zan qalbdan, ba’zan hayotdan, ba’zan esa o’zim bilganlarimdan kelib chiqib yozildi. Men uyerda shaxsiy fikrlarimni beryapman. Haqiqat ekan shu degan xulosaga, kelib qolmasligingizni istardim.