#taqriz
O‘tkir Hoshimov — "Bahor qaytmaydi"
"Taqdir degan gapni odamlar o‘zini yupatish uchun o‘ylab topgan bo‘lsa kerak. Boshimizga og‘ir tashvish tushsa uning oqibatini ko‘ramiz-u, sababini surishtirib o‘tirmaymiz. Qismatdan nolib qo‘ya qolamiz. Ko‘pdan buyon xuddi shu qismat izimizdan quvib yurganini, uni o‘zimiz ergashtirib yurganimizni bo‘ynimizga olishdan qo‘rqamiz."
Ushbu asar bosh qahramoni Alimardonning ham boshidan o‘tkazganlarini bir tomon taqdir desa ham bo‘ladi, ikkinchi tomondan esa o‘zining qilgan ishlari mevasi desa ham bo‘ladi. Muqaddamning u bilan uchrashib qolishi, do‘sti Anvarning yordami bilan televideniyeda chiqishi taqdirning in’om etgan baxti desak, qolgan barcha baxtsizliklarning sababchisi Alimardon To‘rayevning o‘zi edi.
U shon-shuhratdan, to‘kin-sochin hayotdan mast bo‘lib, hayotida erishgan barcha muvaffaqiyati sababchisi ijodidan ham kechib yuborgan edi. Taqdir esa ijod orqali bergan barcha narsasini, shuhratini, oilasini, tinchligini, halovatini, hatto ijodining o‘zini va so‘ngida hayotini ham tortib oldi.
Endi, asarda meni diqqatimni tortgan narsalarga to‘xtalsam, bu syujet salbiy qahramon atrofiga qurilgani ya’ni Alimardon atrofida qurilgani. Menimcha, unda insoniylikdan tashqari boshqa barcha sifatlar mujassam edi. Lekin voqealiklar so‘ngida farzandi tufayli unda insoniylik xislatlari ko‘zga tashlana boshlagan edi. Ammo bu vaqt juda kech edi. Asar tili bilan aytadigan bo‘lsam, bu vaqt bahor qaytmas bo‘lib, ketib bo‘lgan edi. . .
Qolgan qahramonlar xususan, Muqaddam juda ham sodda, "odamlar nima deydi" deb o‘ylaydigan, ota-onasi bilan yaxshi ruhiy aloqa o‘rnatmagan, o‘zi uyiga sig‘magan haqiqiy o‘zbek qizi sifatida tasvirlangan. Fikrimcha, u Anvarga qilgan ishi uchun shunday taqdirga munosib edi.
Asar boshida xuddi asosiy qahramondek tuyuladigan Anvar esa tabiatan uyatchan, sodda, qizlar bilan gaplashishni bilmaydigandek gavdalantirilgan edi. Lekin inson eng mos tushadigan fazilatlar barchasi unda mujassam edi.
Qisqa qilib, asardan xulosa chiqaradigan bo‘lsam, hayotimizdan nafaqat bahor, balki, o‘tkizayotgan har bir onimiz, qaytmaydi. Ulardan faqat xotiralar qoladi. Bu xotiralarni eslab, qandaydir takrorlanmas zavq tuyishingiz yokida bo‘g‘zingizga tiqiladigan alam his qilishingiz mumkin. Bu esa albatta o‘zingizga bog‘liq.
Yana bir narsani yoddan chiqarmasligingizni so‘rab qolardim:
"Hayot nimaiki taqdim etgan bo‘lsa, o‘shandan ortig‘ini qaytib olmaydi"
@doston_chustiy
O‘tkir Hoshimov — "Bahor qaytmaydi"
"Taqdir degan gapni odamlar o‘zini yupatish uchun o‘ylab topgan bo‘lsa kerak. Boshimizga og‘ir tashvish tushsa uning oqibatini ko‘ramiz-u, sababini surishtirib o‘tirmaymiz. Qismatdan nolib qo‘ya qolamiz. Ko‘pdan buyon xuddi shu qismat izimizdan quvib yurganini, uni o‘zimiz ergashtirib yurganimizni bo‘ynimizga olishdan qo‘rqamiz."
Ushbu asar bosh qahramoni Alimardonning ham boshidan o‘tkazganlarini bir tomon taqdir desa ham bo‘ladi, ikkinchi tomondan esa o‘zining qilgan ishlari mevasi desa ham bo‘ladi. Muqaddamning u bilan uchrashib qolishi, do‘sti Anvarning yordami bilan televideniyeda chiqishi taqdirning in’om etgan baxti desak, qolgan barcha baxtsizliklarning sababchisi Alimardon To‘rayevning o‘zi edi.
U shon-shuhratdan, to‘kin-sochin hayotdan mast bo‘lib, hayotida erishgan barcha muvaffaqiyati sababchisi ijodidan ham kechib yuborgan edi. Taqdir esa ijod orqali bergan barcha narsasini, shuhratini, oilasini, tinchligini, halovatini, hatto ijodining o‘zini va so‘ngida hayotini ham tortib oldi.
Endi, asarda meni diqqatimni tortgan narsalarga to‘xtalsam, bu syujet salbiy qahramon atrofiga qurilgani ya’ni Alimardon atrofida qurilgani. Menimcha, unda insoniylikdan tashqari boshqa barcha sifatlar mujassam edi. Lekin voqealiklar so‘ngida farzandi tufayli unda insoniylik xislatlari ko‘zga tashlana boshlagan edi. Ammo bu vaqt juda kech edi. Asar tili bilan aytadigan bo‘lsam, bu vaqt bahor qaytmas bo‘lib, ketib bo‘lgan edi. . .
Qolgan qahramonlar xususan, Muqaddam juda ham sodda, "odamlar nima deydi" deb o‘ylaydigan, ota-onasi bilan yaxshi ruhiy aloqa o‘rnatmagan, o‘zi uyiga sig‘magan haqiqiy o‘zbek qizi sifatida tasvirlangan. Fikrimcha, u Anvarga qilgan ishi uchun shunday taqdirga munosib edi.
Asar boshida xuddi asosiy qahramondek tuyuladigan Anvar esa tabiatan uyatchan, sodda, qizlar bilan gaplashishni bilmaydigandek gavdalantirilgan edi. Lekin inson eng mos tushadigan fazilatlar barchasi unda mujassam edi.
Qisqa qilib, asardan xulosa chiqaradigan bo‘lsam, hayotimizdan nafaqat bahor, balki, o‘tkizayotgan har bir onimiz, qaytmaydi. Ulardan faqat xotiralar qoladi. Bu xotiralarni eslab, qandaydir takrorlanmas zavq tuyishingiz yokida bo‘g‘zingizga tiqiladigan alam his qilishingiz mumkin. Bu esa albatta o‘zingizga bog‘liq.
Yana bir narsani yoddan chiqarmasligingizni so‘rab qolardim:
"Hayot nimaiki taqdim etgan bo‘lsa, o‘shandan ortig‘ini qaytib olmaydi"
@doston_chustiy