#palahmontoshi
Палаҳмон тоши
(9-қисм)
Бомдоддан қайтган отам онамга бир гап айтиб қолди
— Онаси, бу кунларда ҳам бир хайр бор. Вақтдан фойдаланиб, Саодатни шифокорга кўрсатамиз. Соат ўнга тайёр бўлиб туринглар.
—Дадажоним, хафа бўлманг, аммо мен куёвингизнинг рухсатисиз ҳеч қаерга бормайман.
—Тўғри айтасан, рухсат олиб, кейин борамиз.
Турмуш ўртоғим ҳар куни ишга кетаётиб ва қайтаётиб мендан хабар олгани кирадилар.
Ҳар куни бир умид, илинж билан кутаман. Бугун ҳам дераза олдига жойлашиб олдим. Олисдан Хўжамнинг машинаси кўриниши билан ўзимни тузатиб, чопдим.
Машина ичида ўтириб гаплашдик. Қандайдир ўйчан эдилар. Дадамнинг таклифи юзасидан рухсат сўрадим.
—Саодат, шошмай тур, ўзим олиб бораман,-дедилар.
—Майли, жоним, нима десангиз—шу!
Дадам Хўжамнинг қароридан аччиқландилар, аммо начора, гапириб-гапириб охири кўндилар.
Хўжам ҳар оқшом қўйни-қўнжини тўлдириб келар , баъзан бир соат, ярим соат шаҳар айланиб келар эдик. Ширинликлар, ҳўл мевалар, ёки шарбат кўтариб уйга кирар, укаларимни меҳмон қилардим.
Бу орада ёз келди. Чилла кирди.
Хўжам кечқурун келиб, эртага тайёр туришимни, бир ҳафтага тоққа олиб кетишларини айтдилар. Қувончдан маҳкам қучоқлаб олдим.
Тонг бошқача отди. Осмон тип-тиниқ, беғубор эди. Кейинги айрилиқ даврида Хўжам билан ўтадиган ҳар бир дақиқамни қадрлайдиган бўлиб қолганман. Бир ҳафта! Бир ҳафта бирга бўламиз. Оламда биздан бошқа ҳеч ким бўлмайди. Бу мен учун улкан бахт.
Мана, биринчи марта Хўжамнинг машинасида, шундоқ ёнгинасида ўтириб саёҳатга кетяпман. Машина ичи салқин, ҳаво совуткич ишлаб турибди. Йўлда мастава ичдик, кабоб едик, яна давом этдик.
Биз борган дала ҳовлининг шароити аъло даражада, иккита бассейн, теннис столи, ўчоқ, манқал, хатто тандири ҳам бор эди.
Бирга беш маҳал номоз ўқидик
Гоҳ кабоб пишириб, гоҳ балиқ қовуриб, ердик, баъзида пастга тушиб овқатланиб чиқардик. Тошкент жудаям исиб кетган ёзнинг қоқ ўртасида биз кечаси кўрпага ўраниб ухлардик.
Бир хафта бир лаҳзадек ўтиб кетган эди.
Қайтар эканмиз Хўжам тоғнинг энг чиройли манзарали жойида тўхтадилар, суратга тушдик. Кейин дўлана тагига бориб ўтирдик.
—Саодат,- дедилар оҳиста, — ўзинг ақлли аёлсан.
Юрагим ёмон ура бошлади.
—Айта қолинг...
—Хуллас ойим бир жойга совчиликка боряпдилар. Менимча, у томон ҳам розилик бергандек. Куёв билан қиз учрашсин дейишибди. Ман ишимни баҳона қилиб бу ёққа қочиб келдим. Ойим, барибир, ўз ҳолимга қўймайдилар деб қўрқаман.
Дир-дир титрай бошлайдим. Қулоғим шанғиллар, юрагим томоғимга тиқилиб қолгандек эди.
—Шунга... Шунга... Балки сен билан ҳам алоқани узмасмиз. Мен сени ҳеч кимга беришни истамайман, бошқа билан кўрганим—ўлганим, Саодат! Ман уйлансам, даданг ҳам сени узатиш пайига тушади. Нима бўлсак ҳам ажрашмасак дегандим...
" Алҳамдулиллаҳ!" Хўжам мендан воз кечмоқчи эмас, азбаройи фарзанд учун бошқасига уйланмоқчи!"
Жим бўлиб қолганимни бошқача тушундилар чоғи давом этдилар
— Саодат, агар кўнмасанг, яна нимадир ўйлаб топаман, лекин билиб қўй: Сен билан ажрашмайман!
— Хўжам, ман сизни ҳар куни кўришим керак. Шунчаки, бир марта бўлса ҳам кўришим, беш дақиқа бўлса ҳам гаплашишим керак. Шунга ваъда бера оласизми?
— Ваъда бераман, Саодатим...
Япроқларига чанг қўнган дўлона дарахти тагида беш йиллик жуфтлик изҳори дил қилардик.
Аллоҳим фарзанд неъмати бермаётган бўлса-да мен дунёдаги кўпгина аёллардан кўра бахтлироқ эдим. Бирга яшаб бир-бирини кўргани кўзи йўқ жуфтликлар қанча? Бирга ўтириб бир соат гаплаша олмайдиганлар қанча? Мен ўтган умримдан, ўтаётган ҳар лаҳзамдан миннатдорман. Хўжам билан ўтган ҳар сониям ҳамиша қадрли бўлган.
Машинага ўтирдик. Хўжам бир қўли билан машина рулини, иккинчи қўли билан кафтимдан тутдилар. Қўлларимиз қўллларимиздан тафт олиб Тошкенга кириб келдик.
Орадан бир хафта ўтгач, Хўжам учрашувга бориб келганларини айтдилар. Машинада ўтирар эканман юрагимни биров эзғилаётгандек, сўнг оловга тутиб куйдираётгандек бўлардим.
—Ёқдими?-куч билан сўрадим
— Бир грамм ҳам ёқмади.
(давоми👇👇)
Феруза Салходжаева
Палаҳмон тоши
(9-қисм)
Бомдоддан қайтган отам онамга бир гап айтиб қолди
— Онаси, бу кунларда ҳам бир хайр бор. Вақтдан фойдаланиб, Саодатни шифокорга кўрсатамиз. Соат ўнга тайёр бўлиб туринглар.
—Дадажоним, хафа бўлманг, аммо мен куёвингизнинг рухсатисиз ҳеч қаерга бормайман.
—Тўғри айтасан, рухсат олиб, кейин борамиз.
Турмуш ўртоғим ҳар куни ишга кетаётиб ва қайтаётиб мендан хабар олгани кирадилар.
Ҳар куни бир умид, илинж билан кутаман. Бугун ҳам дераза олдига жойлашиб олдим. Олисдан Хўжамнинг машинаси кўриниши билан ўзимни тузатиб, чопдим.
Машина ичида ўтириб гаплашдик. Қандайдир ўйчан эдилар. Дадамнинг таклифи юзасидан рухсат сўрадим.
—Саодат, шошмай тур, ўзим олиб бораман,-дедилар.
—Майли, жоним, нима десангиз—шу!
Дадам Хўжамнинг қароридан аччиқландилар, аммо начора, гапириб-гапириб охири кўндилар.
Хўжам ҳар оқшом қўйни-қўнжини тўлдириб келар , баъзан бир соат, ярим соат шаҳар айланиб келар эдик. Ширинликлар, ҳўл мевалар, ёки шарбат кўтариб уйга кирар, укаларимни меҳмон қилардим.
Бу орада ёз келди. Чилла кирди.
Хўжам кечқурун келиб, эртага тайёр туришимни, бир ҳафтага тоққа олиб кетишларини айтдилар. Қувончдан маҳкам қучоқлаб олдим.
Тонг бошқача отди. Осмон тип-тиниқ, беғубор эди. Кейинги айрилиқ даврида Хўжам билан ўтадиган ҳар бир дақиқамни қадрлайдиган бўлиб қолганман. Бир ҳафта! Бир ҳафта бирга бўламиз. Оламда биздан бошқа ҳеч ким бўлмайди. Бу мен учун улкан бахт.
Мана, биринчи марта Хўжамнинг машинасида, шундоқ ёнгинасида ўтириб саёҳатга кетяпман. Машина ичи салқин, ҳаво совуткич ишлаб турибди. Йўлда мастава ичдик, кабоб едик, яна давом этдик.
Биз борган дала ҳовлининг шароити аъло даражада, иккита бассейн, теннис столи, ўчоқ, манқал, хатто тандири ҳам бор эди.
Бирга беш маҳал номоз ўқидик
Гоҳ кабоб пишириб, гоҳ балиқ қовуриб, ердик, баъзида пастга тушиб овқатланиб чиқардик. Тошкент жудаям исиб кетган ёзнинг қоқ ўртасида биз кечаси кўрпага ўраниб ухлардик.
Бир хафта бир лаҳзадек ўтиб кетган эди.
Қайтар эканмиз Хўжам тоғнинг энг чиройли манзарали жойида тўхтадилар, суратга тушдик. Кейин дўлана тагига бориб ўтирдик.
—Саодат,- дедилар оҳиста, — ўзинг ақлли аёлсан.
Юрагим ёмон ура бошлади.
—Айта қолинг...
—Хуллас ойим бир жойга совчиликка боряпдилар. Менимча, у томон ҳам розилик бергандек. Куёв билан қиз учрашсин дейишибди. Ман ишимни баҳона қилиб бу ёққа қочиб келдим. Ойим, барибир, ўз ҳолимга қўймайдилар деб қўрқаман.
Дир-дир титрай бошлайдим. Қулоғим шанғиллар, юрагим томоғимга тиқилиб қолгандек эди.
—Шунга... Шунга... Балки сен билан ҳам алоқани узмасмиз. Мен сени ҳеч кимга беришни истамайман, бошқа билан кўрганим—ўлганим, Саодат! Ман уйлансам, даданг ҳам сени узатиш пайига тушади. Нима бўлсак ҳам ажрашмасак дегандим...
" Алҳамдулиллаҳ!" Хўжам мендан воз кечмоқчи эмас, азбаройи фарзанд учун бошқасига уйланмоқчи!"
Жим бўлиб қолганимни бошқача тушундилар чоғи давом этдилар
— Саодат, агар кўнмасанг, яна нимадир ўйлаб топаман, лекин билиб қўй: Сен билан ажрашмайман!
— Хўжам, ман сизни ҳар куни кўришим керак. Шунчаки, бир марта бўлса ҳам кўришим, беш дақиқа бўлса ҳам гаплашишим керак. Шунга ваъда бера оласизми?
— Ваъда бераман, Саодатим...
Япроқларига чанг қўнган дўлона дарахти тагида беш йиллик жуфтлик изҳори дил қилардик.
Аллоҳим фарзанд неъмати бермаётган бўлса-да мен дунёдаги кўпгина аёллардан кўра бахтлироқ эдим. Бирга яшаб бир-бирини кўргани кўзи йўқ жуфтликлар қанча? Бирга ўтириб бир соат гаплаша олмайдиганлар қанча? Мен ўтган умримдан, ўтаётган ҳар лаҳзамдан миннатдорман. Хўжам билан ўтган ҳар сониям ҳамиша қадрли бўлган.
Машинага ўтирдик. Хўжам бир қўли билан машина рулини, иккинчи қўли билан кафтимдан тутдилар. Қўлларимиз қўллларимиздан тафт олиб Тошкенга кириб келдик.
Орадан бир хафта ўтгач, Хўжам учрашувга бориб келганларини айтдилар. Машинада ўтирар эканман юрагимни биров эзғилаётгандек, сўнг оловга тутиб куйдираётгандек бўлардим.
—Ёқдими?-куч билан сўрадим
— Бир грамм ҳам ёқмади.
(давоми👇👇)
Феруза Салходжаева