O‘rtacha g‘arblik – demokrat, fashist kapitalist, kommunist, oddiy ishchi yoki ziyoli - faqat bitta ijobiy "din"ni tan oladi: bu ham boʻlsa moddiy taraqqiyotga sig‘inishdir. Uning e’tiqodiga ko‘ra, hayotning yagona maqsadi shu hayotni doimiy ravishda osonlashtirish yoxud zamonaviy ibora bilan aytganda, "tabiatdan mustaqil" qilishdir. Bu "din"ning ibodatxonalari ulkan zavodlar, kinoteatrlar, kimyo laboratoriyalari, raqs zallari va gidroelekrostansiyalardir. Uning ruhoniylari esa bankirlar, muhandislar, kino yulduzlari, sanoat magnatlar va rekordchi sportchilardir. Hokimiyat va huzur-halovatga bunday intilishning muqarrar oqibati – tish-tirnog‘igacha qurollangan va manfaatlari to‘qnashgan har qanday joyda va vaqtda bir-birini yo‘q qilishga-da tayyor bo‘lgan dushman guruhlarning paydo bo‘lishidir. Madaniy jihatdan esa, bu axloqi faqat amaliy foyda bilan chegaralangan, ezgulik va yovuzlikning oliy mezoni sifatida moddiy muvaffaqiyatnigina ko‘radigan inson turining shakllanishiga olib keladi.

(C) Muhammad Asad, "Islom chorrahalarda"

@Tafakkur_chizgilari