ЯГОНА ГУЛ

Осмон туман эди, йўл гумон эди,
Хаёллар илвираб яшринган дилга.
Боғда биттагина гул омон эди,
Дардлари паришон. Кўчмаган тилга.

Ўша гул олдида турибман, мана.
Узгани қўрқаман, юзларин ёпар.
Шундоқ қолдирмоқ ҳам қотиллик яна,
Икки йўл аролаб ҳайратим чопар.

Эй ягона гул, эй якдона чечак,
Нега тўфон келди, сен-да сезилмадинг.
Нега ёқиб қолди яшамоқ – чўпчак,
Бошқалар қатори нега узилмадинг?

Энди... жим қурийсан. Қисматинг оғир.
Қўлимга интиқиб чўзилмаганинг.
Сени суйсалар-да, ёғилар қаҳр –
Шубҳа уйғотади узилмаганинг...

Xayrulla Hamidov