Кассиримиз Умрзоқ ака “ҳеч гап йўқ” деб икки қўлини ёйди. Йўлакда аёл ўқитувчилар гаплашиб туришган экан. Тарихчи ҳамкасбим Салтанат опа менга қараб сўз қотди: – Ойликдан хабар олгани келувдийзми, айланай? – Ҳа. – Сизга ойликнинг нима керагиэкан, – деди у бошимдан оёғимгача разм солиб. Индамадим. Бу аёлнинг Алининг аламини Валидан олиш одати бор. Ҳозир болалар дарсини эшитишмаган ёки гап қайтаришган шекилли, менга ёпишаяпти. – Бизга ўхшаб уч-тўртта болайиз, эрийз, рўзғорийз бўлмаса. Бир бошийиз, бир ўзийиз. Бунинг устига тикиш қилиб, пул топсангиз. Шунча пулни нима қиласиз?.. Гапини эшитмасликка олиб, тез-тез юриб кетдим. Ёнидаги ўқитувчилар “Ҳай, опа”, “Об-бо, бекор қилдийиз” деб қолишди. – Ҳа, нима, рост-да. Тавба, бурнидан баланд гапиролмайми? Шунинг ёнини олишларингни-чи?.. Салима опа бир ярим ставка дарс беради. Ярим ставкасини директор билан уришиб-талашиб олган. Эри амалдорнамо. Уйида битта келини бор. У ҳам бекор ўтирмай, уйининг олдида “бозорча” қилади. Шунга қарамай, нуқул пулга зориқиб, норозиланиб юради. Уйга келиб, буюртмаларимнинг пулларини онамга олиб чиқиб бердим. “Бир-икки кунда ойлик бераркан, унгача етиб турар”, дедим. Онам пулни индамай олди. Бугун ҳаво биллурдай тоза, чертсанг жаранглайдигандай. Ҳавонинг лаҳзадаги ўзгаришидан кайфиятим ёришиб, кундузги дилхиралик ёдимдан кўтарилди. Онам мени кутиб ўтирган экан, шекилли, хонасидан чиқиб, мен билан ошхонага юрди. Укамнинг хонасидан келинимнинг жиянларимга бақиргани эшитилди. Онам ошхонага бориб, овқат иситиб, чой дамлаб берди. Анчадан бери бундай қилмасди, ҳайрон бўлдим. Ёнимга ўтирди, кеч қолганимни сўради. Ҳайронлигим ошди. Тафтишчилар келаётгани сабабли кечга қолганимни айтдим. Онам овқатланишимга завқ билан термулиб туриб секин гап бошлади: – Сени бугун яхши бир жойдан сўраб келишди. Онамдаги ўзгаришнинг сабабини энди тушундим. Тўғриси, ҳаяжонландим. Чунки бундай гапларни эшитмай қўйганимга анча бўлганди. – …Ким экан? – Ўзи қўшни маҳалладан. Тошкентдаги катта ўқишларда ўқиб, шу вақтгача уйланолмаган экан. Ўзимга мос, ўқимишли қизни оламан, ўқитувчи бўлса яна яхши, дебди. Шунга… сени… Нима дейсан? – Билмадим, – дедим ўн саккиз яшар қизлардай уялиб, – ундай одамни кўрмаган бўлсам, танимасам… – Тўғри айтасан, биз ҳам шундай дедик. Шунинг учун эртага учрашувга чиқасан. – Бунча тез?.. – Жавобимдан ўзим уялиб кетдим. – Яхши ишнинг тез бўлгани яхши-да! – Онамнинг кўзлари чақнарди. Жавонни очиб, учрашувга кўйлак танладим. Тўғриси, яхшироқ кўйлагим йўқ экан. Ҳаммаси одми, ўқитувчиларга мос. Яна аниқроғи, қирқ ёшдан ошган аёлларнинг кийими. Мана бу кўйлак бўлмайди, узун, ҳарқалай, Тошкентда ўқиган бўлса… Мана бу костюм-юбка жуда қалин, бу кофта-юбка эса ёзги, юпқа. Танлаб-танлаб, охири ўтган йили ёзда олган ихчамгина кўйлакни танладим. Сал юпқароқ демаса, бўлади! Эртага кундузи учрашамиз, ҳар қалай бугунгидай жала қуйвормас, қора девларга инсоф берса!… Соат ўнга яқинлашиб қолганда, ўрнимга ётдим. Тўхта, учрашувга бир ўзим бораманми?! Ҳар қалай биринчи марта кўришим бўлса, уят бўлмасмикин? Ўйлай-ўйлай Гулшанга қўнғироқ қилдим. Гулшан қўшни маҳаллада туради, мендан икки ёш кичик. Мактабимиз олдидаги гўзаллик салонида ишлайди. Ҳар замон дардлашиб турардик. Аниқроғи, у дардини айтарди. Эртага иши кўп экан, ялиниб-ёлворишга тўғри келди. Охири рози қилдим. Энди ухласам бўлади! Яна эрта туриб, ҳовли супурдим. Ҳовлидаги бир туп олма гуллай бошлаган. Хушбўй ҳиди бутун ҳовлига таралди. Кайфиятим кўтарилиб, ашула айтгим келди. Учрашувга ярим соат қолганда Гулшан келди. Ясаниб, чиройли бўлиб кетибди. Унинг олдида менинг кийимим одми, соч турмагим, пардозим ўта оддий бўлиб қолди. Майли, гўзаллик – оддийликда. “Истиқлол” боғига бордик. Йўлларда ўтлар энди кўкариб, атроф яшилликка ўранаётган пайтлар. Йигитга унчалик қаролмадим. Лекин менимча, бўйи-басти келишган, ўзиям кўримликкина, шекилли. У билан асосан Гулшан гаплашди. Мен бир-иккита саволларига жавоб бердим, холос. Гулшан билан суҳбатидан маълум бўлишича, ўтган йили аспирантурани битириб, фан номзоди бўлибди.
@Iymaniyya
@Iymaniyya