Bilmayman buni nima desa bo'ladi, lekin bu faqat Dostoyevskiyga xos odat. Parchaga diqqat qiling:

Umuman hamma bir-birining narsasini imonsizlarcha o'g'irlar edi. Deyarli har bir mahbusning podsholikka tegishli buyumlarni saqlash uchun ehtiyot-shart qulf-kalitli sandig'i bo'lardi. Bunga ruxsat berilardi, ammo sandiqlar ham yordam bermasdi. Men, qamoqxonada qanchalar mohir, ustasi farang o'g'rilar borligini tasavvur qilish mumkin, deb o'ylayman. Menga juda sodiq bir ariston katorgada yagona man etilmagan kitob - Tavrotimni o'g'irlab qo'ygan edi. Zero, u afsus yegani uchun emas, kitobni izlab, deyarli kun bo'yi parishonxotir yurganimni ko'rib azbaroyi menga achinganidan o'sha kuniyoq o'zi bo'yniga olgan edi.

Bunaqa uslubni oldin hech kimda uchratmaganman ochig'i, yozuvchi juda ham keng dunyoqarashga egaligi seziladi shunaqa joyda. Hammamiz eshitganda birinchi o'rinda nafrat tuyg'usini uyg'otadigan o'g'ri mahbusni bizga o'zimizga o'xshagan yaxshi xislatlardan hali butkul mosuvo bo'lmagan odam qiyofasiga qaytarib, oqlab ketyapti. Biz ko'pincha yomon odamlarni hech qanaqa yaxshi xislatlari bo'lmasa kerak deb o'ylaymiz. Bu dunyoqarashimiz torligidan menimcha.

@florensiyam 🌱