“Ozor berma”ni oʻqirkanman, mana bu yerda oʻzimni ham daxldor his qildim. Henri Marsh 1992-yilda Kiyevdagi neyrojarrohlik kasalxonasiga keladi. Bu Sovet ittifoqidagi bu yoʻnalishda eng yirik kasalxona boʻlgan:

“Kiyevga yetib kelgach, bizni neyrojarrohlik tadqiqot institutiga olib borishdi. Bu yer barcha yirik kasalxonalarning balosi boʻlgan uzundan uzun koridorlarga toʻla, ulkan, xunuk bino ekan. Yoʻlaklar qorongʻi va yaxshi yoritilmagandi. Yoʻlaklarga sovet neyrojarrohligining yutuqlarini namoyish etuvchi plakatlar osilgan, unda oppoq, uzun oshpazlar qalpogʻini kiygan qahramon koʻrinishidagi erkaklarning oq-qora fotosuratlarini…. koʻrish mumkin edi”.

Marsh Britaniyada murakkab va texnologik jihatdan ilg‘or operatsiyalarni o‘tkazishga o‘rganib qolgan edi. Biroq Ukrainada u boshqa bir haqiqat bilan yuzlashadi: eskirgan jihozlar, qo‘lda yasalgan asboblar, ko‘pincha hatto steril muhit ham yo‘q edi.

Kiyevda duch kelgan muammolari uni hayratga soladi. Ba’zida hatto eng oddiy asboblar ham yo‘q edi, ammo shifokorlar erishgan yutuqlarini tinmay takrorlashar, kasalxonaning mavqeyidan ma’ruzalar oʻqirdilar.

Britaniyalik shifokorni 1992- yilda hayratga solgan bu muammolardan ayrimlari haligacha bizga tanish, shundaymasmi?

➡️@qora_yigit