💥Интиқом алангаси. 7-қисм.
Муаллиф: Музюрак.
Уч ҳафтадан сўнг Малак иккимиз 21 ёшга тўламиз. Қандай ажойиб. Эгизак опам билан туғулган кунимни Нью-Йоркда нишонлайдиган бўлдик. Ойим билан дадам ҳам мен шифохонадан чиққан кунимнинг эртасигаёқ Нью-Йоркга учиб кетишди. Биз ҳам Малак билан уларнинг ёнига борамиз. Мени қийнаётган нарса хотирамни қандай йўқотиб қўйганим эди. Яна телефонимдаги йигитнинг расми ҳам мени ўйлантирарди. У билан худди иккимиз яқин танишлардек кулиб, қувноқ кайфиятда ва ҳар хил чиройли жойларда расмга тушган эдик. Суратга тушган жойларимизни танир эдим, аммо уни ҳеч таний олмасдим.
Бугун бир нарсани эслагандек бўлдим. Тушимдаги сирли таъқибчимни юзи телефонимдаги йигитга ўхшаб кетарди. Секин асталик билан бари ёдимга тушишни бошлади. Аввал менга таниш бўлган йигитнинг қиёфаси кейин тўппонча, яна жарлик, қоя тошлар, шамол эсиши ва ....тупроқнинг нам ҳиди....
Англашимча мен жарликдан тушиб кетганман. Мени кимдир итариб юборган ёки ўзим тасодифан тушиб кетганман. Яна кимнингдир «Орзу!» деган бақириғини ҳам эсладим. Лекин у йигит ким эди. Ўша қоя тошларга тўла жойда айнан у ҳам мен билан эди. Буниси менга қороғу. Малак буни билади. Лекин менга ҳеч нимани айтмаяпти. Нима учун мендан ҳамма нарсани яширяпти? Уффф.... бошим ғовлаб кетди. Ақлимга ҳеч нимани сиғдира олмаяпман. Чигалликлар марказида қолиб кетдим... Эҳҳҳ...
— Тайёрмисан, Орзуйим. Тўртни кесадиган вақт бўлди. — ҳаёлларимни Малакнинг қувноқ товуши тарқатиб юборди.
— Тайёрман. — ойнадаги аксимга қараб жилмайдим.
— Унда кетдик. Ҳамма бизни кутяпти. — олдимга келиб қўлимни ушладида ўзи билан олиб кетди. Нью-Йоркга келганимизга тўрт кун бўлди. Бугун эса туғилган кунимиз.
Мана ниҳоят шамларни пуфлаш вақти келди....
1.... 2... 3....
ҲАППЙ БРИТҲДАЙ ТО WE!
Малак иккимиз бирга шамларни пуфлаб бир-биримизни қучоқладик.
Дўстларимиз билан ота онам ҳам бизни табриклашди. Дадам Малак иккимизга «Лехус» калитини совға қилдилар. Тўғриси буни кутмагандик. Ойим эса иккимизга бир хил бўйимиздан сал баландроқ турадиган катта тедй айиқчасини совға қилдилар. Бу йилги туғилган куним эсда қоларли бўлди. Ҳеч қачон бу кунни эсимдан чиқармасам керак....
— Эсимдан чиқармасам керак ....эсимдан чиқармасам керак. Эс-си-м-да-н чиқ-арм-асам ке-керак. — кўз олдим қоронғулашиб бошим чархпалакдек айланиб кетди. Ундан кейин эса эшитганим:
— Орзу яхшимисан? Сенга нима бўлди, ОРЗУ..... — шу ергача эшитдим. Қолгани эса қўрқинчли сукунат ва зулмат.
Яна ҳар галгидек қоронғу ўрмонда югуриб кетаяпман. Тинмай қочяпман. Таъқибчим эса мени қувлашда давом этяпти. Югуряпман... югуряпман... чарчадим.... Ерга йиқилдим. Узоқдан қиз боланинг майин овози эшитилди.
— Йўқ, Орзу, туришинг керак. Ҳозир тўхташни вақти эмас. Тур... тур ўрнингдан. Етиб олишига озгина қолди.... Ана етиб олди .....барчаси ТАМОМ..
— Йўқ..Тамом эмас ҳали тугамади. Йўқ. — дея кўзимни очдим. Қаршимда Малак йиғлаганча ўтирарди.
— Орзу, Худога шукр ўзинга келдинг. Нима бўлди ўзи, яхшимисан? — ҳавотирли нигоҳлари билан қўлимдан ушлаб юзига босди.
— Эсладим.... — жуда паст овозда шивирладим.
— А?
— Эс-эсимга тушди. Қандай шифохонага тушганим....
— Нима, эсладингми? Чиндан барини эсладингми?
— Барини эмас. Бир хил жойлар, воқеалар, гаплар эсимга келди. Барчаси таниш сўзлар. Менинг овозим. Кулишимнинг овози... Яна... — тўхтадим.
— Аҳволинг яхшиланаяпти. Чиндан яхшиланаяпти. Қандай яхши, Орзу сен эслаяпсан. Хотиранг тикланяпти. Ё Худойим бу рост бўлсай-а! — Малак қувноқ овозда мени юз кўзларимдан ўпиб тинмай йиғлаб қучоқларди.
— Хотирам .....тикланяпти... — дедим оҳиста.
— Ҳа сен эслаяпсан..
— Қаердаман?
— Шифохонадасан, ҳушингдан кетганинг учун ҳавотир олиб сени шу ерга олиб келдик.
— Шифохона... — яна жим бўлдим.
— Ҳозир мен докторни олдига бориб келаман. Аҳволинг яхши бўлса уйга кетамиз. Ойим билан дадам сендан ҳавотир олиб кутиб ўтиришибди.
Муаллиф: Музюрак.
Уч ҳафтадан сўнг Малак иккимиз 21 ёшга тўламиз. Қандай ажойиб. Эгизак опам билан туғулган кунимни Нью-Йоркда нишонлайдиган бўлдик. Ойим билан дадам ҳам мен шифохонадан чиққан кунимнинг эртасигаёқ Нью-Йоркга учиб кетишди. Биз ҳам Малак билан уларнинг ёнига борамиз. Мени қийнаётган нарса хотирамни қандай йўқотиб қўйганим эди. Яна телефонимдаги йигитнинг расми ҳам мени ўйлантирарди. У билан худди иккимиз яқин танишлардек кулиб, қувноқ кайфиятда ва ҳар хил чиройли жойларда расмга тушган эдик. Суратга тушган жойларимизни танир эдим, аммо уни ҳеч таний олмасдим.
Бугун бир нарсани эслагандек бўлдим. Тушимдаги сирли таъқибчимни юзи телефонимдаги йигитга ўхшаб кетарди. Секин асталик билан бари ёдимга тушишни бошлади. Аввал менга таниш бўлган йигитнинг қиёфаси кейин тўппонча, яна жарлик, қоя тошлар, шамол эсиши ва ....тупроқнинг нам ҳиди....
Англашимча мен жарликдан тушиб кетганман. Мени кимдир итариб юборган ёки ўзим тасодифан тушиб кетганман. Яна кимнингдир «Орзу!» деган бақириғини ҳам эсладим. Лекин у йигит ким эди. Ўша қоя тошларга тўла жойда айнан у ҳам мен билан эди. Буниси менга қороғу. Малак буни билади. Лекин менга ҳеч нимани айтмаяпти. Нима учун мендан ҳамма нарсани яширяпти? Уффф.... бошим ғовлаб кетди. Ақлимга ҳеч нимани сиғдира олмаяпман. Чигалликлар марказида қолиб кетдим... Эҳҳҳ...
— Тайёрмисан, Орзуйим. Тўртни кесадиган вақт бўлди. — ҳаёлларимни Малакнинг қувноқ товуши тарқатиб юборди.
— Тайёрман. — ойнадаги аксимга қараб жилмайдим.
— Унда кетдик. Ҳамма бизни кутяпти. — олдимга келиб қўлимни ушладида ўзи билан олиб кетди. Нью-Йоркга келганимизга тўрт кун бўлди. Бугун эса туғилган кунимиз.
Мана ниҳоят шамларни пуфлаш вақти келди....
1.... 2... 3....
ҲАППЙ БРИТҲДАЙ ТО WE!
Малак иккимиз бирга шамларни пуфлаб бир-биримизни қучоқладик.
Дўстларимиз билан ота онам ҳам бизни табриклашди. Дадам Малак иккимизга «Лехус» калитини совға қилдилар. Тўғриси буни кутмагандик. Ойим эса иккимизга бир хил бўйимиздан сал баландроқ турадиган катта тедй айиқчасини совға қилдилар. Бу йилги туғилган куним эсда қоларли бўлди. Ҳеч қачон бу кунни эсимдан чиқармасам керак....
— Эсимдан чиқармасам керак ....эсимдан чиқармасам керак. Эс-си-м-да-н чиқ-арм-асам ке-керак. — кўз олдим қоронғулашиб бошим чархпалакдек айланиб кетди. Ундан кейин эса эшитганим:
— Орзу яхшимисан? Сенга нима бўлди, ОРЗУ..... — шу ергача эшитдим. Қолгани эса қўрқинчли сукунат ва зулмат.
Яна ҳар галгидек қоронғу ўрмонда югуриб кетаяпман. Тинмай қочяпман. Таъқибчим эса мени қувлашда давом этяпти. Югуряпман... югуряпман... чарчадим.... Ерга йиқилдим. Узоқдан қиз боланинг майин овози эшитилди.
— Йўқ, Орзу, туришинг керак. Ҳозир тўхташни вақти эмас. Тур... тур ўрнингдан. Етиб олишига озгина қолди.... Ана етиб олди .....барчаси ТАМОМ..
— Йўқ..Тамом эмас ҳали тугамади. Йўқ. — дея кўзимни очдим. Қаршимда Малак йиғлаганча ўтирарди.
— Орзу, Худога шукр ўзинга келдинг. Нима бўлди ўзи, яхшимисан? — ҳавотирли нигоҳлари билан қўлимдан ушлаб юзига босди.
— Эсладим.... — жуда паст овозда шивирладим.
— А?
— Эс-эсимга тушди. Қандай шифохонага тушганим....
— Нима, эсладингми? Чиндан барини эсладингми?
— Барини эмас. Бир хил жойлар, воқеалар, гаплар эсимга келди. Барчаси таниш сўзлар. Менинг овозим. Кулишимнинг овози... Яна... — тўхтадим.
— Аҳволинг яхшиланаяпти. Чиндан яхшиланаяпти. Қандай яхши, Орзу сен эслаяпсан. Хотиранг тикланяпти. Ё Худойим бу рост бўлсай-а! — Малак қувноқ овозда мени юз кўзларимдан ўпиб тинмай йиғлаб қучоқларди.
— Хотирам .....тикланяпти... — дедим оҳиста.
— Ҳа сен эслаяпсан..
— Қаердаман?
— Шифохонадасан, ҳушингдан кетганинг учун ҳавотир олиб сени шу ерга олиб келдик.
— Шифохона... — яна жим бўлдим.
— Ҳозир мен докторни олдига бориб келаман. Аҳволинг яхши бўлса уйга кетамиз. Ойим билан дадам сендан ҳавотир олиб кутиб ўтиришибди.