#НАСТАРИН 29
#Дилором_Қосимова
—Дадажон, -Настарин дадасини олдига югуриб келиб қучди.
—Туғилган кунинг билан ягонам. -Аҳмад ҳам соғинч билан қучди уни.
—Раҳмат сизни жуда соғингандим.
—Мен ҳам соғиндим биддиллоғим.
Аҳмад ўша куни кун асрдан ўтгунга қадар, Настаринни шаҳар айлантирди. Эркаланиб, оғзидан чиққан нимаики бўлса, олиб берди.
—Қизим ҳурсандмисан? -деди йўлда қайтишаркан, Настаринни кўзлари порлаб жавоб берди.
—Жуда ҳурсандман дадажон. Фақат бирга яшасак маза эдида.
—Ҳеч ким сенга қаттиқ гапирмаяптими? Ойинг уришиб бермаяптими?
Аҳмад Салима «мени аламимни қизимдан олмаяптимикан?» деб ўйланиб сўради. Салимага ноҳақлик қилганини ҳис қилади.
Баъзида Дилобарга уйланганига афсус ҳам қилади. Фақат икки ўғлига қараганда «шукур» дейдида. Нолигани сабаб тавба қилади.
Аммо бир гап бор. «Инсон билан бирга яшамагунча уни қандай эканини билмайсан. Ниқоблар, ечилади ўша пайт»
Дилобар ҳам юмшоқ табиатли, ҳушмуомила аёл эди.
Аммо тобора дийдиёлари Аҳмадни бездириб ташлаяпти.
Салима тумроқ туйиларди, Дилобар билан бўлган ширин суҳбатлари давомида. Аммо бу Салимани бори эди. Сохта эмасди.
Дилобарни ниқоблари ечилиб, ўша тум Салима анча яхшироқ бўлганига амин бўлганди Аҳмад.
—Ойим уришмайди. Ҳар кеча мени қучиб йиғлайди. Янгам ёмон.
Менга ялмоғиз қараш қилади. Ойимга ҳам қовоқ солиб гапиради.
—Ялмоғиз қараш? У қандай қараш бўлди энди.
Аҳмад бир қизи турткиланганидан жаҳли чиққандек бўлса. Бир уни гапиришига кулгуси келди.
—Ҳунук қараш, мултфилмлардаги, жодугар кампирларбилидек. Яна Ҳасан-Ҳусанларни ойиси ҳам шундай қарайди менга.
#Дилором_Қосимова
—Дадажон, -Настарин дадасини олдига югуриб келиб қучди.
—Туғилган кунинг билан ягонам. -Аҳмад ҳам соғинч билан қучди уни.
—Раҳмат сизни жуда соғингандим.
—Мен ҳам соғиндим биддиллоғим.
Аҳмад ўша куни кун асрдан ўтгунга қадар, Настаринни шаҳар айлантирди. Эркаланиб, оғзидан чиққан нимаики бўлса, олиб берди.
—Қизим ҳурсандмисан? -деди йўлда қайтишаркан, Настаринни кўзлари порлаб жавоб берди.
—Жуда ҳурсандман дадажон. Фақат бирга яшасак маза эдида.
—Ҳеч ким сенга қаттиқ гапирмаяптими? Ойинг уришиб бермаяптими?
Аҳмад Салима «мени аламимни қизимдан олмаяптимикан?» деб ўйланиб сўради. Салимага ноҳақлик қилганини ҳис қилади.
Баъзида Дилобарга уйланганига афсус ҳам қилади. Фақат икки ўғлига қараганда «шукур» дейдида. Нолигани сабаб тавба қилади.
Аммо бир гап бор. «Инсон билан бирга яшамагунча уни қандай эканини билмайсан. Ниқоблар, ечилади ўша пайт»
Дилобар ҳам юмшоқ табиатли, ҳушмуомила аёл эди.
Аммо тобора дийдиёлари Аҳмадни бездириб ташлаяпти.
Салима тумроқ туйиларди, Дилобар билан бўлган ширин суҳбатлари давомида. Аммо бу Салимани бори эди. Сохта эмасди.
Дилобарни ниқоблари ечилиб, ўша тум Салима анча яхшироқ бўлганига амин бўлганди Аҳмад.
—Ойим уришмайди. Ҳар кеча мени қучиб йиғлайди. Янгам ёмон.
Менга ялмоғиз қараш қилади. Ойимга ҳам қовоқ солиб гапиради.
—Ялмоғиз қараш? У қандай қараш бўлди энди.
Аҳмад бир қизи турткиланганидан жаҳли чиққандек бўлса. Бир уни гапиришига кулгуси келди.
—Ҳунук қараш, мултфилмлардаги, жодугар кампирларбилидек. Яна Ҳасан-Ҳусанларни ойиси ҳам шундай қарайди менга.