— Сен ҳеч қачон менинг хотиним бўлмайсан! Сенга қўлимнинг учини ҳам теккизмайман! Эшитяпсанми, ҳеч қачон меники бўлмайсан!
Қизнинг томоғига аччиқ нарса тиқилиб, жуда ҳам сокин тарзда гапираётган йигитга қарашга жазм қилди. Шоҳруҳ хонанинг бу бурчагида қўлини чўнтагига солганча турарди. У ҳудди жиркангандек қиз томонга яқинлашмади ҳам.
— Бошида айтганимдек отамга бу тўйдан ҳеч нарса чиқмаслигини исботлаб бераман! Ҳали ўзлари ажраша қол, ўғлим, дейдилар, — Шоҳруҳ ўша ўша совуқ оҳангда давом этди, — Менга ундай қарама! Раҳмимни келтириш учун ўзингни бечора қилиб кўрсатиш шарт эмас! Сенга айтган эдим, сени ҳеч қачон яхши кўра олмайман, бошқасини севаман дегандим! Сен нима дединг, оталаримиз шуни истади, биз уларга қарши бора олмаймиз! Ана оталаримиз истади, биз турмуш қурдик. Сен фақат қоғозда хотинимсан, бошқа ҳеч нарса бўлмайди ўртамизда!
💜💜💜💜💜💜💜💜💜
💜💜💜💜💜💜 💜💜💜
https://t.me/+YV4CqvETvtBlMzA6