БИР ХАЁЛ

Табиатда, сирли-сеҳрли,
Кӯп бӯлмади кузатдик кузни.
Қиш келди-яй, бирам меҳрли,
Кӯрсатгиси келар хӯб ӯзни.

Қор ва ёмғир тенгсиз ҳадия,
Изғириндан олдик баҳра, панд.
Алқади эл, ризқу рӯз- дея
Шукр, бугун оппоқ Самарқанд!,

Кетгиси йӯқ негадир қишнинг,
Чӯзилди-ёв хизмат сафари.
Тоби қочар мазаси бӯшнинг
Кутиб фасли баҳор зафарин.

Чимчилайди ҳар куни совуқ,
Жим, тилайди баргини дарахт.
Этик-палто момиқ чирмовуқ,
Келмайсанми, баҳорой барвақт.

Фасл билан қайда ишимиз?
Ахир, уйли, ишли кишимиз.
Бироқ,  ошса қиш ҳам ҳаддидан
Кӯрсатамиз, дир-дир тишимиз.

Бу бир хаёл, нурга ташналик,
Баҳор қалбда очган куртаклар.
Шеъриятга, гулга ошнолик,
Эй, оташин, сирдош юраклар.

Ҳар фаслнинг кези, ӯрни бор,
Борлиқ сӯзин айтади мағур!
Қиш амалда турсада кибор,
Март деяпти календар қурғур.

© Тошпӯлат Ӯрхун
https://t.me/Adabiyot_olami