Yarim tun. Uxlashga yotdim. Telefon qo‘limda, ko‘zlarim ekranga qaragancha, fikrlarim miyamga quyilib keladi. Keyin birdan... boshim og'riydi.

Nima? Oddiy og‘riqmi? Yo‘q, yo'q, charchoq emas. Miningit? O‘smami? Rak?...

Qo‘rquv tomog‘imni siqadi. Yuragim tezroq uradi. Men o‘lamanmi?

Bu bo'lishi mumkin emas. Hali yoshlik qilaman-ku!

O‘zimni tinchlantiraman. Og‘riq unchalik kuchli emas. Demak hozircha xavotirga o‘rin yo‘q... Lekin 2-3 oydan keyin-chi? Kasallik ichimni yemirib boradi va keyin...

Xudoga shukur. Hozir emas ekan.

Lekin og'riq tugamadi. Boshimni tekshirtirishim kerak. Lekin... kasalxona.

Tana soviydi. Xotiralar... bolalikdagi qo‘rquv.

Doktorlar. Oq xalatlar. Muzdek xonalar. Shpritslar. Og‘riq.

Kasalxonalardan qo'rqaman.

Ko‘zimni yumaman. Nafasimni chuqur olaman. Hech narsa bo‘lmagandek yotaman.

Lekin ongim tinch qo‘ymaydi:

“Agar bu safar kasallik haqiqatan bo‘lsa-chi?”

@abrors_bIog