Masalan ularga dinsiz insonni koʻrsatsangiz, hayoliga birinchi kelgan gap "bu xato yoʻlga burilgan". Muammo shunda, muammo ular xato yoki toʻgʻri yoʻlni mutloq deb hisoblashida. Bu nisbatan koʻproq odamlarga yoqadi. Chunki bilamiz, koʻproq odamlar ahmoq. Ular esa jamiyatdagi yuqori pagʻonalarda yurishadi

Men balki ular nazdida isqirt, kufrchi boʻlsam kerak. Bilmayman, lekin men aniq foydasiz odamman. Buni bilaman. Lekin ularni odob orqasida yashiradigan nafslari ham jirkanch. Kelinglar kelishib olamiz, normal insonlar buzgʻunchi boʻladi aslida. Odamga qolsa har kuni koʻziga chiroyli koʻringan qiz/yigit bilan sex qilsa. Chegaralarni buzib yashasa. Bularni esa ahloq deb atalmish qalqon ortida yashirishadi.

Boshqalarni ahvoliga qarab oʻzlarini "Xudo siylagan" banda deb koʻrishadi. Rostdan Xudo ularni hamma yaxshi narsalar bilan qadrlagan: ota ona, oila, din, boylik. Yetadi shuni oʻzi. Qizigʻi ular shunday hayotda tugʻilishgan, bu hayot uchun harakat qilishmagan(spermatozoidlar gifini tashlagan blok).

Nimaga hayotni maʼnosini biladigandek tutishadi ular oʻzini? Nimaga oʻzlarini yaxshi odam deb koʻrsatishadi? Koʻp argumentlar ayta olaman ularning ham boshqa jirkanch insonlar bilan bir xil ekani haqida. Nimaga oʻzlarini ustun bilishadi?