Nyu-York Trilogiyasida kelgan parcha:
Kuinn detektiv janrning sodiq o’qirmani edi. Bu romanlarning aksaryati uquvsizlarcha yozilgani-yu, yarimidan ko’pi hatto oddiy taqriz mavzusi bo’lishgada arzimasligini tushunib turardi, biroq baribir bunday turdagi asarlar unga yoqardi. Eng rasvo, arzon-garov romanlardan boshqa hamma kitoblarni suvi chiqib ketguncha o’qiyverardi. Boshqa turdagi kitoblar masalasida ancha ehtiyotkor, hatto ularga har qanday yangilikdan nafratlanuvchi fe’li tor qariyadek yondashsa ham, negadir aynan detektivlar mavzusiga hech qachon shubha bilan qaramasdi. Agar kayfiyati yaxshi bo’lsa, orqama-orqa o’n-o’n ikktasini ham o’qib tashlardi. Ko’zlari ularni ko’rgan on ochlikdan yonayotgandek porlar, tansiq pishloqni ko’rgan sichqondek ishtaha zindoniga bandi bo’lar, ichidagi qiziqish qonmaguncha kitobni qo’lidan tushurmasdi.
Men Den Braun asarlarini qo’limga olsam shu hisni tuyaman. O’qiyveraman…
Ha, ko’pchilik Denni jiddiy qabul qilmaydi, Kafkani ushlab olishgan - biz faqat bizni tishlaydigan va chaqadigan kitoblarni o'qishimiz kerak deb o'ylayman. Agar biz o'qigan kitob bosh suyagimizga urilgan zarba kabi bizni larzaga keltirmasa, nega uni umuman o'qishimiz kerak?!
Davrlar bo’lgan loyga botganmiz, behuda daraxtga chiqganmiz, ariqda cho’milganmiz, shunchaki ko’cha sang’iganmiz. Bola bo’lganimiz uchun emas, zavq bergani uchun qilardik bu ishlarni. Har kim yengillik his qilish va huzrlanishga haqli. Adabiyotning mazasi ruhiy azob yoki melanxolik kayfiyat berib – ko’zimni moshday ochgandagina haqiqiy bo’ladi deb o’ylash – kulguli. Agar biror asar sizni rohatlantirsa, unda u o’z vazifasini bajargan bo’ladi, tamom.
@shisha_bino
Kuinn detektiv janrning sodiq o’qirmani edi. Bu romanlarning aksaryati uquvsizlarcha yozilgani-yu, yarimidan ko’pi hatto oddiy taqriz mavzusi bo’lishgada arzimasligini tushunib turardi, biroq baribir bunday turdagi asarlar unga yoqardi. Eng rasvo, arzon-garov romanlardan boshqa hamma kitoblarni suvi chiqib ketguncha o’qiyverardi. Boshqa turdagi kitoblar masalasida ancha ehtiyotkor, hatto ularga har qanday yangilikdan nafratlanuvchi fe’li tor qariyadek yondashsa ham, negadir aynan detektivlar mavzusiga hech qachon shubha bilan qaramasdi. Agar kayfiyati yaxshi bo’lsa, orqama-orqa o’n-o’n ikktasini ham o’qib tashlardi. Ko’zlari ularni ko’rgan on ochlikdan yonayotgandek porlar, tansiq pishloqni ko’rgan sichqondek ishtaha zindoniga bandi bo’lar, ichidagi qiziqish qonmaguncha kitobni qo’lidan tushurmasdi.
Men Den Braun asarlarini qo’limga olsam shu hisni tuyaman. O’qiyveraman…
Ha, ko’pchilik Denni jiddiy qabul qilmaydi, Kafkani ushlab olishgan - biz faqat bizni tishlaydigan va chaqadigan kitoblarni o'qishimiz kerak deb o'ylayman. Agar biz o'qigan kitob bosh suyagimizga urilgan zarba kabi bizni larzaga keltirmasa, nega uni umuman o'qishimiz kerak?!
Davrlar bo’lgan loyga botganmiz, behuda daraxtga chiqganmiz, ariqda cho’milganmiz, shunchaki ko’cha sang’iganmiz. Bola bo’lganimiz uchun emas, zavq bergani uchun qilardik bu ishlarni. Har kim yengillik his qilish va huzrlanishga haqli. Adabiyotning mazasi ruhiy azob yoki melanxolik kayfiyat berib – ko’zimni moshday ochgandagina haqiqiy bo’ladi deb o’ylash – kulguli. Agar biror asar sizni rohatlantirsa, unda u o’z vazifasini bajargan bo’ladi, tamom.
@shisha_bino