ИСБОТ-Нега менга ҳеч «сени севаман» демайсиз? – иддао қиларди қиз.
Йигит кулиб қўя қоларди.
Иккиси турмуш қуришди. Йиллар уларнинг оила отлиғ дастурхонига фарзанд аталмиш неъматларни тўкиб кетди.
-Тавба, шунча яшаб бу кишидан «севдим» сўзини эшитмадим-а! – фарзандларига ёзғириб қоларди гоҳида аёл.
Йиллар сочларини оққа бўяб, қўлларига ҳасса тутқазиб қўйди.
-Боболаринг мени севиб уйланмаган…- невараларига ҳасрат қилган бўлади гоҳида кампир.
Вақт чолни қазо тўшагига ётқизиб қўйди.
-Мендан рози бўл, онаси. Армонинг қолмасин, қарз сўзимни айтиб кетай: мен сени ҳар доим сев…
-Қўйинг! – унинг оғзини ёпди аёли. – Биламан. Айтмай-айтмай исботлаб юрибсиз…бир умр ношукрлик қилиб, ёзғириб келган менга чидаб яшаганингизнинг ўзи… яхши кўриш эмасми?!
Кўзёшлар ажинлар оралаб оқди. Бу йиғида айрилиқ азоби билан бирга сурур ҳам мужассам эди.
Ирода Умарова@dil_gaplari