Prinsipini yoʻqotganlar
Inson ikki narsani yoqotgan zahoti o’zligini yo’qotadi.
Bularning biri “o’ziga bo’lgan ishonch”, ikkinchisi “o’z prinsiplariga ishonchdir”
“Sulton Abdulhamidhon ||“
Prinsip bu - inson to’g’ri va noto’g’ri deb bilganlaridir.
Kasbim tufayli juda ko’p insonlar bilan aloqada bo’lishimga to’g’ri keladi.
Ammo ularning juda ko’pchiligi bilan muloqotdan so’ng, ularning 85% qismiga ham achinaman, ham adolatni ko’raman.
Ya’ni ko’pchilik insonlar yuzlari kulib tursada, hayotidan, ota-onasidan, ishidan, turmush o’rtog’idan yoki farzandlaridan norozidir.
Doim o’zimga “nega?” savolini berib kelaman va buning javobi so’ngi xalifaning yuqoridagi so’zlarida yashiringan menimcha.
Ularning barchasi o’zligidan kechgan!
O’zi ishongan narsalardan kechgan!
Har bitta insonni o’zi uchun to’g’ri va noto’g’ri tushunchalari bor, ammo insoniyatning bu qismi, kimdirga yaxshi ko’rinish, ish topish yoki ishdan haydalmaslik uchun, bu ishongan tushunchalaridan voz kechishadi.
Natijada esa hayot mazmunlarini yo’qotishadi.
Bunday vaziyatlar hayotimda ko’p bo’lgan, yaqinda bir 60 yosh atrofidagi, pul oldi berdimiz bor bir tanishim, hayot qiyinligidan, insonlar uni ko’p aldashayotganidan duv-duv ko’z yosh bilan qarshimda turardi.
Bunga qarash oson emas edi, chin dildan achindim, qo’ldan kelgancha dalda berdim, ammo agar inson yetuk bir yoshga yetsa va insonlar tomonidan aldanmaslikga, o’z fikri, so’zini aytishiga, o’zi istagan paytda ishdan bo’shasa ham uni tajribasi uchun, uni qabul qilishga tayyor kompaniyalar mavjud emasligiga qisman insonning o’zi sababchi.
Televizor qarshisida, telefon ekranida, choyxona va behuda so’zlar so’zlangan majlislarda yoshligini o’tkazgan inson bilan…
O’zi istamasada kitob o’qigan, istamasada barcha uxlayotganda, sovuqga qaramay ko’chaga chiqib sport bilan shug’ullangan va bu dunyodagi eng qiyin vazifa o’z yo’nalishida ilm olib, treyning, kurs va boshqa ilm olish yo’llari bilan vaqtini o’tkazgan inson.. “teng bo’lurmi?”
Hayot beshavqat, unga yengil qarashimiz yoki farzandlarimizga unga yengil qarashga imkon yaratib berishga haqqimiz yo’q.
Hayotim davomida ko’p joyda ishlaganman, hech qachon mansab talab qilmaganman (ha, nafs mansab talab etishini inkor qila olmayman) shunday bo’sada, talab qilmasamda doim mansab berilar edi, hurmatim joyiga qo’yilib, ko’p masalalarda maslahat qilinardi.
Buning asosiy sabablaridan biri, doim o’zim tog’ri deb bilgan ishimni qilishim va noto’g’ri deb bilgan narsamda qarshi fikrimni ayta olganim deb bilaman, hatto bu rahbariyat bilan janjalga olib borishini bilsamda.
Janjaldan so’ng zarrachalik ish topa olmaslikda qo’rqmagan holda ishdan ketsamda, qayta-qayta eski ishxonamdan qaytishim so’rovlarini qabul qilar edim.
Sababi o’zligini yo’qotmagan insonlar bu dunyoda juda oz va insonlar ularga ergashishni, ularni yonida bo’lishini xohlaydi.
Agar kimdir to’g’ri ishni qilgani uchun ishdan haydalsa, qolganlar u uchun o’zlaricha “ehh” tortib afsuslanishadi, ammo bilmaydilarki, u insonlar ishsiz hollarida ham, o’zligini yo’qotgan toifadan ancha baxtlidirlar.
#bynewriter