"Domla"
...Bir uzoqroq tanishim bilan ancha vaqtdan keyin yana gaplashib qoldim. Oxirgi marta gaplashganimizda Yevropaga ketishga urinayotgan edi. O'zi odam 18-25 yoshlar chamasi oraliqda o'z yo'lni topish uchun turli harakatlar qiladigan paytiku, shunaqa davrda tanishimning hamma harakatlari o'xshamabdi, keyin o'zini aytishi bo'yicha oddiy bir maktabda ishga kiribdi, dars beryabdi ekan.
Tushunyabsiz-a ?
O'qituvchilik orzu emas hamma planlaring o'xshamagandagi so'ngi chora maqomiga tushgan, bunga ancha bo'lgan. Bolaligimzda maktablarda savol berilardiku, "Katta bo'lganingda kim bo'lishni xohlaysan?" degan shu savolga o'qituvchi bo'lishni xohlayman degan javob ko'p bo'lardi o'sha paytda. Keyinchalik bola ulg'aygandan keyin bu orzular ko'pincha o'zgaradi, ko'proq moddiy manfaat keladigan tomonga. Shu suhbat sabab maktab xotiralari yana bir ko'z oldimda o'tdi, maktabdagi ustozlarim ham albatta. Velosipedda darsga keladigan, eskiroq papka ko'targan, maktabda "tupoy"ligi uchun darsdan chiqarib yuborgan o'quvchisi yangi moshinada yonidan o'tib ketayotganida orqasidan qarab qoladigan, o'qituvchilarim.
Onamni Ota-onasi va dadamni onasi ham maktabda o'qituvchi bo'lgan, ikki taraf ham oxirgi 10 yilgacha yangi moshina minmagan, kam bo'lmagan, oshib ham ketmagan, o'rtacha.
To'g'ri bu narsalar hayotning asl mohiyati emasdur, lekin men o'qituvchilik moddiy va ma'naviy manfaatlar evaziga orzu qilinadigan kasb darajasiga chiqqanida keladigan porloq kelajakka ishonaman. O'qituvchilik so'ngi chora emas, haqiqiy ma'noda avtoritet kasb bo'lishini, sovchilikka borganda kuyov bola o'qituvchi ekan gapni o'zi ishni bitiradigan, oddiy maktab domlalari elektro mobillarda viqor bilan yurib hammani havasini keltirib o'tib ketishini , ko'rgan odamda o'qituvchi bo'lish bolalik orzusi emas real maqsadga aylanishini xohlayman, shunda ko'p narsalar o'zgaradi...
...Bir uzoqroq tanishim bilan ancha vaqtdan keyin yana gaplashib qoldim. Oxirgi marta gaplashganimizda Yevropaga ketishga urinayotgan edi. O'zi odam 18-25 yoshlar chamasi oraliqda o'z yo'lni topish uchun turli harakatlar qiladigan paytiku, shunaqa davrda tanishimning hamma harakatlari o'xshamabdi, keyin o'zini aytishi bo'yicha oddiy bir maktabda ishga kiribdi, dars beryabdi ekan.
Tushunyabsiz-a ?
O'qituvchilik orzu emas hamma planlaring o'xshamagandagi so'ngi chora maqomiga tushgan, bunga ancha bo'lgan. Bolaligimzda maktablarda savol berilardiku, "Katta bo'lganingda kim bo'lishni xohlaysan?" degan shu savolga o'qituvchi bo'lishni xohlayman degan javob ko'p bo'lardi o'sha paytda. Keyinchalik bola ulg'aygandan keyin bu orzular ko'pincha o'zgaradi, ko'proq moddiy manfaat keladigan tomonga. Shu suhbat sabab maktab xotiralari yana bir ko'z oldimda o'tdi, maktabdagi ustozlarim ham albatta. Velosipedda darsga keladigan, eskiroq papka ko'targan, maktabda "tupoy"ligi uchun darsdan chiqarib yuborgan o'quvchisi yangi moshinada yonidan o'tib ketayotganida orqasidan qarab qoladigan, o'qituvchilarim.
Onamni Ota-onasi va dadamni onasi ham maktabda o'qituvchi bo'lgan, ikki taraf ham oxirgi 10 yilgacha yangi moshina minmagan, kam bo'lmagan, oshib ham ketmagan, o'rtacha.
To'g'ri bu narsalar hayotning asl mohiyati emasdur, lekin men o'qituvchilik moddiy va ma'naviy manfaatlar evaziga orzu qilinadigan kasb darajasiga chiqqanida keladigan porloq kelajakka ishonaman. O'qituvchilik so'ngi chora emas, haqiqiy ma'noda avtoritet kasb bo'lishini, sovchilikka borganda kuyov bola o'qituvchi ekan gapni o'zi ishni bitiradigan, oddiy maktab domlalari elektro mobillarda viqor bilan yurib hammani havasini keltirib o'tib ketishini , ko'rgan odamda o'qituvchi bo'lish bolalik orzusi emas real maqsadga aylanishini xohlayman, shunda ko'p narsalar o'zgaradi...