Bir necha yil oldin Nyu-Yorkda ajoyib ko‘rgazma o‘tkazilgan edi. Fotoapparatni plyonka bilan zaryadlab, avtomatik suratga olish rejimiga qo‘yishdi va osmono‘par binoning tepasidan tashlashdi. U aylanib tushayotib, obyektiviga tasodifan tushgan narsalarni - derazalarni, derazalardagi odamlarni, devorlarni, osmonning bir bo‘lagini suratga olardi. So‘ng asfaltga urilib parchalandi. Uchish paytida olingan fotosuratlar ko‘rgazmaning asosiy qismiga aylandi. Menimcha, bu fotosessiya hayotimizning yaxshi metaforasi. Bizdan hech kim tug‘ilishni xohlaymizmi-yo‘qmi deb so‘ramadi. Aynan shu ota-onalardan tug‘ilishnimi? Aynan shu mamlakatdami? Aynan shu davrdami?
Yo‘q. Bizni shunchaki osmono‘par binoning tepasidan tashlashdi - uchaver. Biz eng ko‘pi bilan qila oladigan narsa - bu fotosessiyani qiziqarli qilishdir.