Кунлардан бир куни юрак ютиб таҳририятга бордим. Ҳаяжон босди. Бир даста
қоғоз ушлаб бораётган қиздан, шеърларни кимга кўрсатсам бўлади, деб сўрадим. У
ҳам “бир сен қолувдинг шеър ёзмаган” дегандек анойи боқди-да, “Раҳим Бекниёзга”,
деди. Кейин қўли билан сал нарироқдаги хонани кўрсатди. “Балки, бирдан улли
шоирга учрамай, мундайроғи билан гаплашиб кетсам бўлар”, деб ўйлаб, қиздан
қайси бўлимда ишлашини суриштирдим. У, “Мен мусаҳҳиҳман”, деганча йўлида
давом этди.