— Nima ovqat yeysan!?
— Hech nima(
— Biror nima istaysanmi!?
— Hech nima(
— Biror joyga borasanmi!?
— Hech qayerga(
1,5 yil avval hayotim shu zaylda ast-sekin qorongʻulikka aylanib borar edi.
Homiladorlik..
Ogʻir taksikoz..
Depressiya..
Yolgʻizlik..
Homiladorlik judayam ogʻir boshlandi. Shifoxonada yurishlar, hech qaysi ovqat yoqmasligi, koʻngil aynishi-yu, qon kamligi, bari insonni xoritib qoʻyarkan. Ba’zan hatto koʻzimga hamma yomondek, meni esa hech kimga keragim yoʻqdek tuyulardi. (Aslida atrofimda parvona boʻlishsa ham)
Yagona istagim, qorongʻu xonada qolib, toʻyib-toʻyib yegʻlash edi holos. Yagona suyanchim, umidim esa farzandim boʻlib qolgandi. Faqatgina unga kerakligim menga dalda berardi.
Ammo bu zayldagi hayotimdan shunchalar toʻygan edimki, kimdir kelishini, meni bu qorongʻulikdan olib chiqishini kutardim goʻyo…
Men boshqalar menga achinishini, yordam berishini, hayotimni oʻzgartirib berishini faqat kutardim.
Bu depressiyadi har bir xomilador yokida dekretdagi ayollar uchun tanish hol boʻlsa kerak.
Hoʻsh, oradan 1,5 yil vaqt oʻtdi. Ammo nima oʻzgardi!?