YAPROQ АRMONI

Umr oʼtib borar...
Kuzak shamoli,
Dala-dasht aylanib kezar shu palla.
Oʼzgarib tabiat feʼli-amoli,
Vaqtida kelar goh, gohi hayallab...

Bunchalik bevafo boʼlmasa ochun,
Besh kunlik dunyoni bilgani bilgan.
Hayotda bir marta yashamoq uchun,
Har bir jon koʼz ochib olamga kelgan...

O yaproq, bahorning nozik dilbandi,
Daraxt quchogʼida yozgandi qanot.
Yorugʼlik bagʼrida oʼsib-ulgʼaydi,
Ne boʼlsa borini baxsh etdi hayot.

Jismi jahonining har bir tolasi,
Unda bino boʼlgan har bir hujayra,
Tabiatning boʼlib erka bolasi,
Shoʼx yaproq shaklida yashaydi yayrab.

Tongdan shomga qadar quyosh erkalab,
Quchogʼida quchib koʼkka koʼtardi.
Tunlarni kuzatib, har kun ertalab,
Yangi kun dastidan omad tutardi.

Hayot nashidasi buncha ham totli,
Nurlarni simirib oʼsdi, ulgʼaydi.
Shudringga choʼmilgan damlari baxtli,
Soʼngra yomgʼirlarga borligʼin chaydi.

Olam goʼzalligi boʼlar namoyon,
Ming bir jozibada jilva qilar u.
Gul-chechak shodligi sirli-noayon,
Borliqni sehrlab taratar yogʼdu.

Yayrab nigohini uzolmas edi,
Yuzida mamnunlik baxtidan surur.
Charchamas, zerikmas, hech tolmas edi,
Borligʼin koʼtardi kuch-qudrat, gʼurur.

Sabolar aylanib boshin silardi,
Sirli kechar edi sasi, shiviri.
Dillashgan har lahza koʼngil gullaydi,
Cheksiz zavq berardi diydor huzuri.

Sep yoygan novdaga yelkasin tutdi,
Unga quvvat berdi, boʼldi soyabon.
Koʼrgan-kechirgani birma-bir oʼtdi,
Bunga guvoh axir zamin-u osmon.

Sabrning tagida hikmatlar gʼujgʼon,
Ortda qolib ketar shovqin, gʼalvalar.
Kechagina koʼm-koʼk dovucha boʼlgan,
Bugun-chi, til yorar totli holvalar.

Umr misli daryo — oqar mavjlanib,
Oldinga boqqancha intilar tinsiz.
Gohi sokin chopar, birda avjlanib,
Birda guvillaydi, gohida unsiz...

Nelarni koʼrmadi, axir, hayotda,
Issiqni, sovuqni kechirdi boshdan.
Gohida vujudi changlarga botdi,
Madad oldi shunda sabr-bardoshdan.

Saraton dastidan chiqqandi omon,
Аsadda nafasin yana rostladi.
Sunbula bagʼriga takror saqlab jon,
Bogʼ ichra quvonib yashay boshladi.

Rang-barang olamni koʼrib bir pasda,
Jodu koʼzlaridan uzolmasdi koʼz.
Sargʼaygan bisotin koʼtarib asta,
Kelib qolgan edi ostonaga kuz...

Quyosh yuzin bulut toʼsa boshladi,
Osmonning avzoyi buzildi nogoh.
Sovuq tomchilarni bir-bir tashladi,
Shamol ham turtkilab oʼtadi goh-goh.

Negadir madori qurib borardi,
Rangi ham boʼzarib, boʼldi zaʼfaron.
Kuzning rutubatli kuni turardi,
Qoʼlini uzatib shu yaproq tomon.

Qoʼygisi kelmas hech tutgan bandidan,
Goʼdak kabi mahkam olgan yopishib.
Novda ham ajralmas asal-qandidan,
Etu tirnoq misol ketgan tutashib.

Vodarigʼ, vaqt-soat kelgandi yetib,
Toʼxtatolmas uni biror tirik jon.
Oʼzini yoʼqotmay mardona tutib,
Bandidan uzildi yaproq shu zamon.

Bir titroq tushgandek silkinadi bogʼ,
Shamol ham uv tortib kuygandek boʼldi.
Kaftiga koʼtarib borliq ham shu chogʼ,
Tuproqqa kuzatib qoʼygandek boʼldi.

Ona zamin unga koʼksini tutdi,
Аvaylab boshiga asta koʼtardi.
Orzusi bir edi – butkul unutdi,
Koʼpdan beri asli shuni kutardi.

Nogahon ne boʼldi?
Kim yoqdi olov?
Bechora xazonga qaydan tushdi oʼt?
Dilida mehr yoʼq qay bir gʼanim-yov,
Gʼalamis, toshyurak, nobakor, beburd?

Jism-u joniga oʼt tushgan edi, voh,
Ohlari koʼk sari oʼrlab betinim.
Xazonga aylanib qolgan begunoh.
Keng dala, qir-adir boqar edi jim.

Olovga aylangan vujud jizgʼinak,
Nola-yu figʼoni lagʼcha-lagʼcha choʼgʼ.
Larzaga tushadi bu shoʼrlik yurak,
Dunyoda bundan-da ogʼirroq gʼam yoʼq.

Lovullar, charsillar — goʼyo dod solar,
Olovning tilida ketgan u singib.
Ertaga bilmaydi kim ham yod olar,
Аxir, bu qismatni boʼlarmi yengib?

Umrning poyoni bunchalar achchiq,
Koʼrgulik qismati yuklari ogʼir.
Koʼksini tinimsiz timdalar sanchiq,
Bu holga chidamoq osonmas axir.

Tiriklik atalmish bebaho neʼmat,
Nahotki, bir zumlik, nahot, on qadar.
Аxir, bu holatga qilolmas toqat,
Аfsusu nadomat qiynaydi badtar.

Orzular, armonlar, umid yonardi,
Barchasi sarobga aylanar edi.
Dunyoga kelib u nimayam koʼrdi,
Qay manzil-maskanga joylanar endi...