— Хўп дадажониси, — Ақида опа эрининг қарорини эшитиб анча енгил тортди. Чунки унинг ўзи ҳам анчадан буён шундай ҳаётда яшашни истарди. Мана бугун эри шу қарорга келибди. Бундан буёғига энди ҳамма қатори оддий ва ҳаловатли ҳаёт кечиришади.
* * *
Муяссар ҳали ҳам эшитганларига ишона олмаётганди.
— Ахир, бу қанақасига? У қандай қилиб бу даражада пасткашлик қилиши мумкин? Мен, мен бунга ишона олмаяпман, — ҳаво етмаётганде кўйлагини ёқасини уёқ - буёққа тортди. Лекин нима қилса ҳам бўйнидан бўғиб бораётган нарсадан қутила олмаётганди. Шу ҳолатда қанча ўтирди билмайди. Санам келиб қолмаганда балки яна ўтирармиди.
— Келинойи, — Санам Муяссарни кўриши билан югуриб ёнига келди. — Сизга нима бўлди? Бу ерда нима қилиб ўтирибсиз? — Аммо, Муяссар уни эшитадиган аҳволда эмас эди. Санам уни яна бир - икки марта чақирди. Бу гал ҳам ундан жавоб бўлмагач ўрнидан турғазишга мажбур бўлди. — Келинойи туринг, — суяганча ўрнидан турғизиб уйга олиб кирди. Диванга ўтқазиб, стол устидаги идишдан сув қуйиб ичирди. — Анча ўзингизга келиб олдингизми? — Муяссар "Ҳа" дегандек бош чайқаб қўйди. — Хонангизга кузатиб қўяйми? — Муяссар бу сафар ҳам бош чайқашдан нарига ўтмади. Санам уни суяганча хонасига олиб чиқди. Жойига ётқизиб, ухлаб қолгунча ёнида ўтирди.
* * *
Ҳасан асабийлашганча айни дамда яшаётган уйига қайтар экан,
— Барибир меники бўласан. Қандай бўлмасин, сенга эришаман. Энди ортга қайтмайман. Агар қорнингдаги бола сабаб ёнимга қайтишни истамасанг, уни йўқ қилиб бўлса ҳам сенга эришаман, — йўл бўйи ўзига - ўзи гапириб келди. Қулфни очиб ичкарига кириши билан, эшикни тарақлатиб ёпиб, калитни стол устига отди.
— Секинроқ йигитни гули, — диван тарафдан овоз келди.
— Сен? — Ҳасан ўша томонга ўгириларкан, ҳайратдан кўзлари катта - катта бўлиб кетди.Эрта тонг. Дурдона юзига тушиб турган қуёш нурлари туфайли ширин уйқуси бузилди.
— Уфффф, ойи деразани ёпинг, — деганча ўнг томонига ўгирилди. Қўли юмшоққина бир ниманинг устига тушди. Ўша юмшоққина бир нимани ёстиқ деб ўйлаб қучоқлаганча ўзига тортди. Шу ҳолатда ётаркан, юзига кимнингдир нафаси урилиб турарди. — Ойи, илтимос хонамдан чиқиб кетинг.
— Нега чиқиб кетар эканман? Бу ер мени ҳам хонам, — жавоб келди. Дурдона овозни эшитар экан,
— Бу ойимни овози эмас, — ҳамон кўзини очмаганча гапирарди.
— Ҳа ойингни овози эмас. Бу эрингни овози, — яна ўша овоз эшитилди.
— Эрим? — Дурдона ҳайрон бўлганча гапирдию, бирдан кўзларини очиб, ёнгинасида ётган Иззатни кўриши билан, — Ааааааа, — бақириб юборди.
— Бақирма, — Иззат ҳамон ўша овоз билан гапирди.
— Бу нима майнавозчилик? — Дурдона ундан узоқлашганча ўрнидан тураркан, — энди буёғига одамни устидан кулиш эканда?
— Қачон кулдим? — Иззат энди бу сафар ўзининг овозида гапирди.
— Унда бу нима қилиқ? — Дурдона бурнини қисганча, — "Бу мениям хонам", — Иззатнинг сўзларини такрорлади. Унинг бу қилиғини кўрган Иззат кулиб юборди.
— Кулма, — Дурдона ёстиғини билан ҳалиям ўрнидан турмай ётган эрини ура бошлади.
— Ҳозир нима дединг? —Иззат ёстиқни бир учини ушлаб олганча қошларини чимирди.
— Ҳеч нима? — Дурдонанинг эсига кечаги ҳолат тушиб кетдию ирғиб ўрнидан тураркан, эшик томонга юрди. — Мен чиқиб юзимни ювиб келай.
— Шошма, — Иззат бу сафар ҳам чаққонлик қилиб, уни тутиб олди. Дурдонанинг белидан бир қўлини ўтқазганча ўзига яқинроқ тортар экан, — мен саволимга жавоб кутаяпман.
— Қ..қ..қанақа савол? — Дурдона бироз титраганча сўради.
— Боя нима дединг? — Иззат ҳамон қош чимирганча қизга тикилиб турарди. Дурдона ҳам унга тикилиб тураркан,
— (Қошларини чимириб туришлари ҳам ўзига ярашган. Қошлари олдин ҳам шундай қалинмиди ёки бошқачами? Ҳеч эътибор қилмаган эканман, тим қора кўзлари), — шуларни ҳаёлидан ўтказарди.
— Ҳей, — Иззат Дурдонанинг кўзи олдида бармоғини қарсиллатди, — ҳаёлинг қаерда?
— Ш..шу ерда, Дурдона кўзларини олиб қочди.
* * *
Муяссар ҳали ҳам эшитганларига ишона олмаётганди.
— Ахир, бу қанақасига? У қандай қилиб бу даражада пасткашлик қилиши мумкин? Мен, мен бунга ишона олмаяпман, — ҳаво етмаётганде кўйлагини ёқасини уёқ - буёққа тортди. Лекин нима қилса ҳам бўйнидан бўғиб бораётган нарсадан қутила олмаётганди. Шу ҳолатда қанча ўтирди билмайди. Санам келиб қолмаганда балки яна ўтирармиди.
— Келинойи, — Санам Муяссарни кўриши билан югуриб ёнига келди. — Сизга нима бўлди? Бу ерда нима қилиб ўтирибсиз? — Аммо, Муяссар уни эшитадиган аҳволда эмас эди. Санам уни яна бир - икки марта чақирди. Бу гал ҳам ундан жавоб бўлмагач ўрнидан турғазишга мажбур бўлди. — Келинойи туринг, — суяганча ўрнидан турғизиб уйга олиб кирди. Диванга ўтқазиб, стол устидаги идишдан сув қуйиб ичирди. — Анча ўзингизга келиб олдингизми? — Муяссар "Ҳа" дегандек бош чайқаб қўйди. — Хонангизга кузатиб қўяйми? — Муяссар бу сафар ҳам бош чайқашдан нарига ўтмади. Санам уни суяганча хонасига олиб чиқди. Жойига ётқизиб, ухлаб қолгунча ёнида ўтирди.
* * *
Ҳасан асабийлашганча айни дамда яшаётган уйига қайтар экан,
— Барибир меники бўласан. Қандай бўлмасин, сенга эришаман. Энди ортга қайтмайман. Агар қорнингдаги бола сабаб ёнимга қайтишни истамасанг, уни йўқ қилиб бўлса ҳам сенга эришаман, — йўл бўйи ўзига - ўзи гапириб келди. Қулфни очиб ичкарига кириши билан, эшикни тарақлатиб ёпиб, калитни стол устига отди.
— Секинроқ йигитни гули, — диван тарафдан овоз келди.
— Сен? — Ҳасан ўша томонга ўгириларкан, ҳайратдан кўзлари катта - катта бўлиб кетди.Эрта тонг. Дурдона юзига тушиб турган қуёш нурлари туфайли ширин уйқуси бузилди.
— Уфффф, ойи деразани ёпинг, — деганча ўнг томонига ўгирилди. Қўли юмшоққина бир ниманинг устига тушди. Ўша юмшоққина бир нимани ёстиқ деб ўйлаб қучоқлаганча ўзига тортди. Шу ҳолатда ётаркан, юзига кимнингдир нафаси урилиб турарди. — Ойи, илтимос хонамдан чиқиб кетинг.
— Нега чиқиб кетар эканман? Бу ер мени ҳам хонам, — жавоб келди. Дурдона овозни эшитар экан,
— Бу ойимни овози эмас, — ҳамон кўзини очмаганча гапирарди.
— Ҳа ойингни овози эмас. Бу эрингни овози, — яна ўша овоз эшитилди.
— Эрим? — Дурдона ҳайрон бўлганча гапирдию, бирдан кўзларини очиб, ёнгинасида ётган Иззатни кўриши билан, — Ааааааа, — бақириб юборди.
— Бақирма, — Иззат ҳамон ўша овоз билан гапирди.
— Бу нима майнавозчилик? — Дурдона ундан узоқлашганча ўрнидан тураркан, — энди буёғига одамни устидан кулиш эканда?
— Қачон кулдим? — Иззат энди бу сафар ўзининг овозида гапирди.
— Унда бу нима қилиқ? — Дурдона бурнини қисганча, — "Бу мениям хонам", — Иззатнинг сўзларини такрорлади. Унинг бу қилиғини кўрган Иззат кулиб юборди.
— Кулма, — Дурдона ёстиғини билан ҳалиям ўрнидан турмай ётган эрини ура бошлади.
— Ҳозир нима дединг? —Иззат ёстиқни бир учини ушлаб олганча қошларини чимирди.
— Ҳеч нима? — Дурдонанинг эсига кечаги ҳолат тушиб кетдию ирғиб ўрнидан тураркан, эшик томонга юрди. — Мен чиқиб юзимни ювиб келай.
— Шошма, — Иззат бу сафар ҳам чаққонлик қилиб, уни тутиб олди. Дурдонанинг белидан бир қўлини ўтқазганча ўзига яқинроқ тортар экан, — мен саволимга жавоб кутаяпман.
— Қ..қ..қанақа савол? — Дурдона бироз титраганча сўради.
— Боя нима дединг? — Иззат ҳамон қош чимирганча қизга тикилиб турарди. Дурдона ҳам унга тикилиб тураркан,
— (Қошларини чимириб туришлари ҳам ўзига ярашган. Қошлари олдин ҳам шундай қалинмиди ёки бошқачами? Ҳеч эътибор қилмаган эканман, тим қора кўзлари), — шуларни ҳаёлидан ўтказарди.
— Ҳей, — Иззат Дурдонанинг кўзи олдида бармоғини қарсиллатди, — ҳаёлинг қаерда?
— Ш..шу ерда, Дурдона кўзларини олиб қочди.