— Сизни жуда соғиндим, — пичирлади. — Сиз ёлғончисиз, — кўзларидан оққан ёш секин - аста юзларини юва бошлади. — Сени ёлғиз қолдирмайман, тезда қайтаман дегандингиз. Аммо, қайтмадингиз. Мени бир умр соғинч ва ҳижронларга ёлғиз ташлаб, ўзингиз кетиб қолдингиз. Сизни ёмон кўраман, эшитяпсизми ёмон кўраман. — Муяссар йиғлаганча шу сўзларни пичирлар экан, боғдаги шарпа ҳаёлларини тўзғитиб юборди. — Наҳотки, у? — Ўзига дарахтлар панасида қараб турган нигоҳларни кўриб юрак уруши тезлаша бошлади. — Бўлиши мумкин эмас?
Муяссар ҳеч ўйланмасдан ташқарига югурди. Зиналардан учиб тушди гўё. Ҳовлига чиқиб, ўша дарахтзор томонга юраркан, ўша шарпа ҳам девор тарафга юрди.
— Шошманг, — чақирди. Шарпа 3 - 4 қадам ташлаб тўхтади. — Нега келдингиз? — Шарпа секин ортга ўгирилди. Муяссар ўзидан 4 - 5 мерт узоқда турган, соч - соқоллари ўсиб кетган Ҳасанга қараб турар экан, унинг нега келганини тушунишга ҳаракат қиларди.
— Сени кўргани, агар рози бўлсанг олиб кетгани келдим бу ерга, — Ҳасан Муяссардан кўз узмаган ҳолда жавоб берди.
— Сиз билан кетади деб ким айтди?
— Муяссар сени севаман. Қолган умримни сен билан ўтказишни истайман. Илтимос мен билан кет, — Ҳасан олдинга 2 - 3 қадам юрди.
— Йўқ, — қатъий рад қиларкан, — сиз ўшандаёқ ўзингизга керакли инсонни танлаб бўлгансиз.
— Муяссар бу бир хато эди, Муяссарга отасининг қилган ишини айтмасликка қарор қилди. — Мен аҳмоқлик қилдим. Сен ҳам менга аччиқ қилиб бошқасига тегиб кетдинг. Ҳозир эса иккаламиз ҳам ёлғизмиз. Кел йўқ дема, турмуш қурайлик, — Ҳасаннинг кўзларида соғинч ва илтижо акс этиб турарди.
— Мени ёлғиз деб ким айтди? — аччиқ кулимсиради. — Мен ёлғиз эмасман. Оилам ёнимда.
— Қайси оила? — Ҳасан кулиб юборди. — Ёлғонларга ишонган Ҳошим Агзамовми оиланг? Муяссар кимни алдамоқчи бўлаяпсан?
— Нималар деяпсиз? Яна қанақа ёлғон? — Муяссар унинг битта ҳам сўзига тушунмади.
— Мен Ҳошим Агзамовни олдига бориб, бир - биримизни севишимизни айтдим. У ишонмади. "Келиним вужудида ўғлимнинг зуриёдини кўтариб юрибди, сен алдаяпсан" деди. Мен эса унинг вужудидаги бола меники дегачгина ишонди.
— Пасткаш, — Муяссар Ҳасанга нафрат билан қаради. — Одам ҳам шунчалик номард бўладими? Нима шундай қилсам Муяссар ёнимга қайтади деб ўйлаганмидингиз? Асло, асло ёнингизга қайтмайман. Икки дунё бир бўлса ҳам сиз билан бирга бўлмайман. Сизни севаман деб юрган пайтларим ҳақиқий тентак бўлган эканман. Яхшиям, ўша куни айтилган жойга келмаганингиз, йўқса ҳақиқий муҳаббатим - жуфти ҳалолимни учратмас эдим. Ўша куни келмагингиз учун сизга катта раҳмат. Энди эса кетинг ва қайтиб келманг.
— Муяссар, яхшилаб ўйлаб кўр. Чунки бундан буёғига ҳеч кимга керагинг йўқ. Бутун умр ёлғиз яшамайсанку. Шунинг учун...
— Йўқоооол аблах, — Муяссар ғазабланганча бақирди. — Кўзимга кўринма пасткаш. Сендан нафратланаман. Ёлғиз ўлиб кетсам ҳам сени ёнинга бормайман.
— Яхшилаб ўйлаб кўр. Мен яна келаман. Болани ўйлаётган бўлсанг ҳавотир олма. Унга ўзим оталик қиламан, Ҳасан шундай дедию, — бир зумда кўздан ғойиб бўлди. Муяссар турган жойида ўтириб қолдию, йиғлаб юборди.Иззат ювиниб чиққан пайтда Дурдона аллақачон ухлаб қолганди.
— Маликамиз аллақачон ухлаб қолибдию, — кулиб қўйдида жойига ётди. Кўрпани тортиб Дурдонанинг юзини очиб қўйди. Унинг тўзғиб ётган сочларини тартибга келтирганча унинг юзига термулиб ётганча ухлаб қолди.
* * *
— Дадаси нима деяпсиз? — Ақида опа эрининг гапларини эшитиб ҳайрон бўлди. — Бу гап қаердан чиқди?
— Мен ҳаммасини яхшилаб ўйлаб кўриб бу қарорга келдим. Бу мол дунё, бойлик одамга вафо қилмайди. Бунинг устига иккаламизга кўплик ҳам қилади, кулиб қўйдида, шу сабабли бор мол - мулкимни болалар уйига ўтказиб бермоқчиман. Ўзларимиз эса, шу уйни сотиб оддийроқ бир ҳовли олиб, боғдорчилик қиламиз. Хуллас бир кунимизни кўрамизда ойиси.
Муяссар ҳеч ўйланмасдан ташқарига югурди. Зиналардан учиб тушди гўё. Ҳовлига чиқиб, ўша дарахтзор томонга юраркан, ўша шарпа ҳам девор тарафга юрди.
— Шошманг, — чақирди. Шарпа 3 - 4 қадам ташлаб тўхтади. — Нега келдингиз? — Шарпа секин ортга ўгирилди. Муяссар ўзидан 4 - 5 мерт узоқда турган, соч - соқоллари ўсиб кетган Ҳасанга қараб турар экан, унинг нега келганини тушунишга ҳаракат қиларди.
— Сени кўргани, агар рози бўлсанг олиб кетгани келдим бу ерга, — Ҳасан Муяссардан кўз узмаган ҳолда жавоб берди.
— Сиз билан кетади деб ким айтди?
— Муяссар сени севаман. Қолган умримни сен билан ўтказишни истайман. Илтимос мен билан кет, — Ҳасан олдинга 2 - 3 қадам юрди.
— Йўқ, — қатъий рад қиларкан, — сиз ўшандаёқ ўзингизга керакли инсонни танлаб бўлгансиз.
— Муяссар бу бир хато эди, Муяссарга отасининг қилган ишини айтмасликка қарор қилди. — Мен аҳмоқлик қилдим. Сен ҳам менга аччиқ қилиб бошқасига тегиб кетдинг. Ҳозир эса иккаламиз ҳам ёлғизмиз. Кел йўқ дема, турмуш қурайлик, — Ҳасаннинг кўзларида соғинч ва илтижо акс этиб турарди.
— Мени ёлғиз деб ким айтди? — аччиқ кулимсиради. — Мен ёлғиз эмасман. Оилам ёнимда.
— Қайси оила? — Ҳасан кулиб юборди. — Ёлғонларга ишонган Ҳошим Агзамовми оиланг? Муяссар кимни алдамоқчи бўлаяпсан?
— Нималар деяпсиз? Яна қанақа ёлғон? — Муяссар унинг битта ҳам сўзига тушунмади.
— Мен Ҳошим Агзамовни олдига бориб, бир - биримизни севишимизни айтдим. У ишонмади. "Келиним вужудида ўғлимнинг зуриёдини кўтариб юрибди, сен алдаяпсан" деди. Мен эса унинг вужудидаги бола меники дегачгина ишонди.
— Пасткаш, — Муяссар Ҳасанга нафрат билан қаради. — Одам ҳам шунчалик номард бўладими? Нима шундай қилсам Муяссар ёнимга қайтади деб ўйлаганмидингиз? Асло, асло ёнингизга қайтмайман. Икки дунё бир бўлса ҳам сиз билан бирга бўлмайман. Сизни севаман деб юрган пайтларим ҳақиқий тентак бўлган эканман. Яхшиям, ўша куни айтилган жойга келмаганингиз, йўқса ҳақиқий муҳаббатим - жуфти ҳалолимни учратмас эдим. Ўша куни келмагингиз учун сизга катта раҳмат. Энди эса кетинг ва қайтиб келманг.
— Муяссар, яхшилаб ўйлаб кўр. Чунки бундан буёғига ҳеч кимга керагинг йўқ. Бутун умр ёлғиз яшамайсанку. Шунинг учун...
— Йўқоооол аблах, — Муяссар ғазабланганча бақирди. — Кўзимга кўринма пасткаш. Сендан нафратланаман. Ёлғиз ўлиб кетсам ҳам сени ёнинга бормайман.
— Яхшилаб ўйлаб кўр. Мен яна келаман. Болани ўйлаётган бўлсанг ҳавотир олма. Унга ўзим оталик қиламан, Ҳасан шундай дедию, — бир зумда кўздан ғойиб бўлди. Муяссар турган жойида ўтириб қолдию, йиғлаб юборди.Иззат ювиниб чиққан пайтда Дурдона аллақачон ухлаб қолганди.
— Маликамиз аллақачон ухлаб қолибдию, — кулиб қўйдида жойига ётди. Кўрпани тортиб Дурдонанинг юзини очиб қўйди. Унинг тўзғиб ётган сочларини тартибга келтирганча унинг юзига термулиб ётганча ухлаб қолди.
* * *
— Дадаси нима деяпсиз? — Ақида опа эрининг гапларини эшитиб ҳайрон бўлди. — Бу гап қаердан чиқди?
— Мен ҳаммасини яхшилаб ўйлаб кўриб бу қарорга келдим. Бу мол дунё, бойлик одамга вафо қилмайди. Бунинг устига иккаламизга кўплик ҳам қилади, кулиб қўйдида, шу сабабли бор мол - мулкимни болалар уйига ўтказиб бермоқчиман. Ўзларимиз эса, шу уйни сотиб оддийроқ бир ҳовли олиб, боғдорчилик қиламиз. Хуллас бир кунимизни кўрамизда ойиси.