Yolgʻizlik boshlanar bundan buyogʻi,
Qochib qutulmassan, odam bolasi.
Oylarni, yillarni tutsang boʻyingga,
Soylarni, choʻllarni tutsang boʻyingga,
Oʻlchab yetolmassan, odam bolasi.

Endi koʻplar bilan oram sovugan,
Koʻplar omadimga sevinmas endi.
Yigirma uch yoshimda meni sevganlar
Oʻttiz uch yoshimda sevolmas endi.

Men, axir, na choʻlman, na yoʻl, na koʻcha,
Axir, hammaniki boʻla olmayman.
Meni sevganlar deb oʻla-oʻlguncha
Yigirma uch yoshimda qola olmayman.

Qanchalik soʻzlar bor soʻzimdan jasur,
Endi chaqirmoqqa nafasim yoʻqdir.
Endi bu dunyoda oʻzimdan jasur
Soʻzlarni yozmoqqa havasim yoʻqdir.

Yigʻini bas qildi, tindi she'rim ham,
Qaridi misralar, soʻzlar men bilan.
Doʻstlar yoshligicha qolar sheʼrimda,
Qarimoq istamas doʻstlar men bilan.

Ilohim, qarilik shunday ekan-da,
Doʻstlardan jimgina uzilar odam.
Umr loyqalangan suvday ekan-da,
Ozaygani sari tozarar odam.

Ichimu tashimning zangi yuvilar,
Satrlar koʻkarar bu oq varaqda.
Uzoqdir yurak-la qoʻlning orasi,
Xayriyat, oʻlmadim shu oraliqda.

Soʻzlar yuragimdan qoʻlimga yetdi,
Bir oz sargʻaydi va soʻldi, na iloj.
Bir oz jasurligi, shoʻxligi yitdi,
Gina qilmasinlar, yoʻl-da, na iloj.

Endi bolta kesmas aqlim kesganni,
Tiriklik totini bilaman endi.
Bu koʻhna dunyoda har nafasimni
Daraxtdan mevaday teraman endi.

Soʻng nafas dunyoda har nedan shirin,
Shoir ham qariydi, oʻlar – bilaman.
Soʻzidan qon hidi kelgan shoirning
Ogʻzidan sut hidi kelar – bilaman.

Bu dunyo bir qaynar qozondir, illo,
Soʻndirmas oʻtini na qor, na yomgʻir.
Bu dunyodan ketish osondir, ammo
Dunyo-la chiqishib yashamoq ogʻir.