Yoʻqolib qolgan qaynopa...
Vaqt oʻtib, yillar oʻtib, bir narsani angladimki, qoʻrquv bizni faqat rivojlantirar ekan!
Agarda qoʻrquv tomon bir qadamgina bossangiz, u sizni foydangizga ishlar ekan!
Keling kech boʻlsa ham, sizga buni tushuntirib berayin!
Qanday qilib ijtimoiy tarmoqlarda faoliyat yuritmoqdaman? Buni bugun tunda yoritib bergim kelib qoldi (bu quda xolalar oldi-da hech bo'shay olmay qoldim)
Ilk marotaba invalidka Samsung Duos telefonim (2 marta shoʻrvaga tushib-pishib chiqqanda) orqali birinchi marta ukam telegram ochib berdi, ya'ni hozirda boʻydoqlik safini tark etayotgan, opasiga erkalik qilib ukol olayotgan, kosmetologga uyalib kirgan, yuziga maska surtdirgan kuyov bola bugun meni birozgina charchatdi!
Lekin, buni ham gashti boshqacha! Ha, uzra, birozgina oʻtlab ketdim!
Mavzuga qaytamiz. . .
Qoʻrquvlarimni qanday birma bir yengdim? Bilasizmi, u bilan doʻstlashdim, ishondim, unga oʻzimni kuchli koʻrsatdim!
Qachonlardir men ham sizdek edim. Ha, ha, aynan sizdek birovga ishonmasdim, sigirdan qoʻrqar edim, yolgʻizlik . . . (Bu roʻyxat uzun)
Esimda karatin davrida gripp boʻlgan Ulugʻbek oʻgʻlim bilan 4 etajda yolgʻiz qolib ketdim! Bir kun och qoldim, farzandim meni emardi, ota-onam uzoqda, sultonim karantin zonasida edi! Hech kimni tanimasdim qoʻshnilardan! Ochlik qiynardi, farzandim yigʻlardi. . .
Ona! Onani qadrini shunda xis etdim! Ishonganim Alloh! Yigʻladim tong otguncha, yigʻlab uxlab qolibmiz.
Erta tongdan eshigim taqilladi.
Choʻchib turdimda, yuz qoʻlimni yuvdim va eshik glazogidan qaradim! Xarbiy formada bir xodim!
— Kimsiz? - deya soʻradim.
Qoʻrqdim!
— Meni eringiz . . . yubordi. Siz va sizni farzandingizga ovqat va birozgina pul berib yubordi. Eshik oldiga qoʻyaman, oling yanga dedi.
— Nahotki, - deya sekin eshikni ochib, Allohga shukr aytdim!
Ichida dori-darmonlar ham bor ekan! Bir haftalik mahsulotlar va 100ming soʻm pul.
Farzandim tinchlanib, sokin uxlar edi. Men esa, oʻzimdan xafa boʻldim! Agarda karantin boʻlmaganda, bolamni yelkamga bogʻlab boʻlsa ham ishlardim. Biron nima pishirib sotardim, borsin maktab direktoriga iltimos qilib boʻlsa ham ishga chiqardim deb xayol surdim.
Keyin miyamga telegram ochilgani xayolimga keldi. Sekin unga qaradim deyarli ichi top toza!
Tavbaa, buni nima qilar ekan, odamlar degandim oʻshanda! Keyin sekinlik bilan qarindoshlar, hamkasblar, kursdoshlar guruhiga qoʻshishdi!
Keyin kimdir meni kanal, guruhlarga qoʻshib tashlardi. Rosachi oʻsha vaqti konkurs koʻp boʻlardi odam koʻp qoʻshganga sovgʻa berilardi eng koʻp qoʻshganlarga (soddagina men ham qatnashganman) tarakan ham yutib olsam mayli edi, hech balo yutmaganman!
Bir guruhda uyda oʻtirib pul topishni istaysizmi, pulsizlik qiynayaptimi, yolgʻizmisiz, tugʻruq taʼtilidamisiz . . . koʻpgina bijir bijir stikerlarga oʻralgan Faberlic kompaniyasini reklama pauza posti keldi va Goʻzal Erkinovna hayoti 180°ga o’zgarishiga turtki boʻldi!
Siz ham stevoy marketingda ishlaganmisiz menga oʻxshab?
Lekin daromadim va sovgʻalarim bor kaminani!
Davomi bor. . .
Vaqt oʻtib, yillar oʻtib, bir narsani angladimki, qoʻrquv bizni faqat rivojlantirar ekan!
Agarda qoʻrquv tomon bir qadamgina bossangiz, u sizni foydangizga ishlar ekan!
Keling kech boʻlsa ham, sizga buni tushuntirib berayin!
Qanday qilib ijtimoiy tarmoqlarda faoliyat yuritmoqdaman? Buni bugun tunda yoritib bergim kelib qoldi (bu quda xolalar oldi-da hech bo'shay olmay qoldim)
Ilk marotaba invalidka Samsung Duos telefonim (2 marta shoʻrvaga tushib-pishib chiqqanda) orqali birinchi marta ukam telegram ochib berdi, ya'ni hozirda boʻydoqlik safini tark etayotgan, opasiga erkalik qilib ukol olayotgan, kosmetologga uyalib kirgan, yuziga maska surtdirgan kuyov bola bugun meni birozgina charchatdi!
Lekin, buni ham gashti boshqacha! Ha, uzra, birozgina oʻtlab ketdim!
Mavzuga qaytamiz. . .
Qoʻrquvlarimni qanday birma bir yengdim? Bilasizmi, u bilan doʻstlashdim, ishondim, unga oʻzimni kuchli koʻrsatdim!
Qachonlardir men ham sizdek edim. Ha, ha, aynan sizdek birovga ishonmasdim, sigirdan qoʻrqar edim, yolgʻizlik . . . (Bu roʻyxat uzun)
Esimda karatin davrida gripp boʻlgan Ulugʻbek oʻgʻlim bilan 4 etajda yolgʻiz qolib ketdim! Bir kun och qoldim, farzandim meni emardi, ota-onam uzoqda, sultonim karantin zonasida edi! Hech kimni tanimasdim qoʻshnilardan! Ochlik qiynardi, farzandim yigʻlardi. . .
Ona! Onani qadrini shunda xis etdim! Ishonganim Alloh! Yigʻladim tong otguncha, yigʻlab uxlab qolibmiz.
Erta tongdan eshigim taqilladi.
Choʻchib turdimda, yuz qoʻlimni yuvdim va eshik glazogidan qaradim! Xarbiy formada bir xodim!
— Kimsiz? - deya soʻradim.
Qoʻrqdim!
— Meni eringiz . . . yubordi. Siz va sizni farzandingizga ovqat va birozgina pul berib yubordi. Eshik oldiga qoʻyaman, oling yanga dedi.
— Nahotki, - deya sekin eshikni ochib, Allohga shukr aytdim!
Ichida dori-darmonlar ham bor ekan! Bir haftalik mahsulotlar va 100ming soʻm pul.
Farzandim tinchlanib, sokin uxlar edi. Men esa, oʻzimdan xafa boʻldim! Agarda karantin boʻlmaganda, bolamni yelkamga bogʻlab boʻlsa ham ishlardim. Biron nima pishirib sotardim, borsin maktab direktoriga iltimos qilib boʻlsa ham ishga chiqardim deb xayol surdim.
Keyin miyamga telegram ochilgani xayolimga keldi. Sekin unga qaradim deyarli ichi top toza!
Tavbaa, buni nima qilar ekan, odamlar degandim oʻshanda! Keyin sekinlik bilan qarindoshlar, hamkasblar, kursdoshlar guruhiga qoʻshishdi!
Keyin kimdir meni kanal, guruhlarga qoʻshib tashlardi. Rosachi oʻsha vaqti konkurs koʻp boʻlardi odam koʻp qoʻshganga sovgʻa berilardi eng koʻp qoʻshganlarga (soddagina men ham qatnashganman) tarakan ham yutib olsam mayli edi, hech balo yutmaganman!
Bir guruhda uyda oʻtirib pul topishni istaysizmi, pulsizlik qiynayaptimi, yolgʻizmisiz, tugʻruq taʼtilidamisiz . . . koʻpgina bijir bijir stikerlarga oʻralgan Faberlic kompaniyasini reklama pauza posti keldi va Goʻzal Erkinovna hayoti 180°ga o’zgarishiga turtki boʻldi!
Siz ham stevoy marketingda ishlaganmisiz menga oʻxshab?
Lekin daromadim va sovgʻalarim bor kaminani!
Davomi bor. . .