Katta davlatlar hech qachon boshqalarning mustaqilligini istamagan, istamaydi va hech qachon istamaydi ham. Ular uchun mustaqil davlatlar emas, o‘z manfaatlarini ta’minlaydigan vositalar kerak. Tarix buni minglab misollar bilan isbotlagan – doimo biri ikkinchisini gijgijlagan, biri ikkinchisini yemirgan. Katta davlatlarning yagona qadriyati – o‘z manfaatini ilgari surish. Buning uchun ular qaysi xalq azob chekishi, qancha qon to‘kilishi, qaysi davlat inqirozga uchrashi bilan mutlaqo qiziqmaydi.

1961-yilda AQSh Kubadagi muxolif kuchlarni Fidel Kastroga qarshi gijgijlaydi. Ularga qurol beradi, yordam va’da qiladi. Ammo Playa-Hiron (Cho‘chqalar qo‘ltig‘i) operatsiyasi muvaffaqiyatsizlikka uchragach, AQSh ortga chekinadi va o‘z tarafdorlarini taqdir hukmiga tashlab ketadi. Ularning ko‘pchiligi qatl qilinadi yoki qamoqqa olinadi. Amerika uchun bu shunchaki tajriba edi, yuzlab odamlarning o‘limi esa shunchaki statistikadan boshqa narsa emas.

1979-yilda Sovet Ittifoqi Afg‘onistonga bostirib kiradi. Rasman – “hukumatga yordam berish” uchun, aslida esa o‘z geosiyosiy manfaatlari yo‘lida mamlakatni urush botqog‘iga botiradi. O‘n yillik urushda Afg‘oniston vayron bo‘ladi, yuz minglab odam halok bo‘ladi. AQSh esa afg‘on mujohidlarini quvvatlab, ularga qurol-yarog‘ beradi. Keyinchalik aynan o‘sha mujohidlar “Tolibon” va “Al-Qoida”ga aylanib, AQShning o‘ziga tahdid soladigan kuchga aylanadi. Demak, katta davlatlar nafaqat o‘z ittifoqchilarini sotadi, balki ertaga dushman bo‘lishini bilgan holda bugun ularni quvvatlashdan ham tap tortmaydi.

2003-yilda AQSh “ommaviy qirg‘in qurollari” bahonasida Iroqqa bostirib kiradi. Saddam Husaynni ag‘daradi, lekin mamlakatni qanday boshqarish haqida o‘ylamaydi ham. Natija? Butunlay vayron bo‘lgan, korrupsiya va terrorizm botqog‘iga botgan davlat. Bugungi Iroqda hayot kechirish urush zonasida omon qolishga urinish bilan barobar.

2011-yilda NATO Liviyaga bostirib kiradi. Qaddafiyni ag‘daradi, ammo undan keyin nima bo‘lishi bilan qiziqmaydi. Liviya parchalanadi, qurollangan guruhlar mamlakatni bo‘lib oladi, neft esa xorijlik kompaniyalarga yem bo‘ladi. Bir vaqtlar boy bo‘lgan davlat bugun mutlaqo beqaror va qashshoq.

Bugun ham katta davlatlar kichik mamlakatlarni faqat vosita sifatida ko‘radi. Rossiya Ukrainaga bostirib kirib, o‘zining geosiyosiy ta’sir doirasini saqlab qolishga harakat qilmoqda. AQSh esa Sharqiy Yevropa davlatlarini Rossiyaga qarshi qalqon sifatida ishlatmoqda, ularning iqtisodiy va harbiy qaramligini kuchaytirib borayotgani aniq. Fransiya hali ham Afrikadagi sobiq mustamlakalarini bevosita yoki bilvosita nazorat qilishda davom etmoqda. Xitoy esa Osiyo va Afrikadagi kichik davlatlarni iqtisodiy qaramlikka tushirish orqali ularga ta’sir o‘tkazmoqda. Kuchlilar faqat o‘z manfaatini o‘ylaydi. Kimdir: “Biz sizga yordam beramiz, sizni qo‘llaymiz”, desa – bilingki, u faqat o‘z foydasini o‘ylayapti. Tarix shuni ko‘rsatadiki, mustaqilligini saqlab qolgan davlatlar bitta sabab bilan muvaffaqiyatga erishgan – ular kuchli bo‘lgani uchun.

Najotni boshqa davlatlardan kutish – qum ustiga uy qurish bilan barobar. Bugungi dunyoda mustaqilikni saqlab qolishning faqat bitta yo‘li bor – kuchli bo‘lish! Har qanday davlatning mustaqilligi uning: Qudratli armiyasi, kuchli iqtisodiyoti, barcha sohalarda ilg‘or texnologiyalarga ega bo‘lishi, tashqi kuchlarga qaram bo‘lmagan yetuk jamiyati bilan kafolatlanadi. Hech kim bizga tayyor mustaqillikni hadya qilmaydi. Uni saqlash uchun harakat qilmasak, mustaqilikni boy berib qoʻyamiz. O‘z kuchimiz, o‘z aqlimiz, o‘z bilimimiz va o‘z mehnatimiz – bizning yagona tayanchimiz shu!