#яширин_сирлар
113-қисм
Орқамга ўгирилиб, ўша иситиш мосламасига яқинлашдим ва ҳамма жойига қўлимни юритдим. Сабаби бу уй унча эски бўлмасада, иситиш тизими ва шунга ўхшаш ҳамма нарса жой- жойида кўринади. Аммо бу мослама умумий иситиш системасидан узилганини фарқлаб қолдим. Агар ишга яроқсиз бўлса, буни нега бутунлунлай олиб ташлашмаган? Аксинча асосий мосламага уланган жойидан узилганини оддий кўз билан фарқлаб кўриб бўлмас эди. Мен ойнага қараганимда у ерда кичкина бўшлиқни тасодифан кўриб қолдим ва бу менда шубҳа уйғотган эди. Шунинг учун ҳамма жойига қўлимни юрғиздим, ҳеч нарса чиқмади. Лекин исқуварлик ўйини менга аллақачон ёқиб тушган кўринади. Зиг-заг бошидаги чумракни аста бураганимда жумрак енгиллик билан қўлимга келганини ва у зиг-заг труба ичида бўшлиқ борлигини, у бўшлиқда селафан пакетчада бир нарса яширилганини кўрдим. Юрагим ҳаяжон ва бир нарса топганимнинг севинчи билан тез ура бошлаганида, кўча эшигининг очилганини эшитгандек бўлдим. Вақтим кам бўлсада, селафан пакетдаги нарсани олдим ва унда бир флешка –маълумот сақловчи кичик бир мослама борлигини кўрдим. Билгандим, сезгандим балки бу менинг қутулишим эди. Оёқ овозлари уй ичига кирилганини билдиргани учун, флешкани жойига қўйиб бошқа куни буни олиб кўришим кераклигини ўзимга тайинлаб, краникни тез жойига қўйдим. Қўлга тушиб қолишим мумкинлигини ҳисобга олиб, токчада турган қўлимга илинган нарсани олдим. Бир атир идиши эди. Мени кўриб қолса, бу ерда нима иш қилганимга баҳона топиб беришимдан кўра атир керак бўлди деб баҳона қилишим осондек туюлди менга. Хонадан чиқдим. Эшикни қандай қўйган бўлса шундай очиқ қўйиб хонамга тез юриб бордим. Ичкарига кириб эшикни ёпиб орқамни эшикка бердим юрганимнинг тез урганини тўхтатишга уруниб қўлимни кўксимга босдим. Чуқур- чуқур нафас олишни бошлаганимда, озроқ эгилган бошимни кўтарардим. Деразадан тушган ёруғликдан, хонамдаги ётоғимда ўтирган бир одам шарпасини кўрдим. Қулоғимда тик-так, тик-так соат овозидек бир овоз эшитганим ва оёғим титраб тилим карахт бўлганини сездим. Қўрқув мени яна ўз ҳуружига олганини ва навбатдаги қоронғуликка етаклаб бораётганини ҳис қилсамда, қўлимдан ҳеч нарса келмаслигини ва бир неча сониялар сўнгра ерга тушишимни билар эдим.
Енгилмас бир кучим бўлсайди, уни биринчи бўлиб шу ожизлигим учун ишлатган бўлар эдим. Қўрқоқ бир кишига умидни англатиш, чўлда сув борлига ишонтиришдек мушкул масала эди. Қаттиқ ҳаяжон ва қилмишимнинг виждоний юки қоришилган туйғумга, қоронғуликдаги бу соя қўшилгач, яна ҳуруж қўлларига ўзимни ташлаб қўяётганимни сездим.
“Қўрқма! Тинчлан, нафас ол, “-деганини эшитганда миям менга зарар бермайди деган буйруқни бергандек бўлди ва у айтганидек чуқур- чуқур нафас ола бошладим.
“Алифбода нечта ҳарф бор?”
“.....28 .....ёки 29..... билмайман эсимда йўқ”
“Секин айтиб, санаб кўр ундай бўлса”
“А....б....в....” ўзи ётоқда ўтирган бўлсада менинг қўрқувим кетиши учун хаёлимни чалғитишга уруниб, ўзимни қўлга олишимга сабаб бўлди.
“Уйга кирганда, сени тополмадим. Сени ҳам, кетиб қолдими деб ўйладим,”-деганида кимнинг кетиб қолганини билиш қийин эмас эди. Расмини ҳар куни яшириб, болаларини қўмсаб ва аёлини соғиниши табий ҳол эди албатта. Руҳий травмаларни оз бўлсада ўқиган бири сифатида, буни кўриб тушунишим керак эди.
113-қисм
Орқамга ўгирилиб, ўша иситиш мосламасига яқинлашдим ва ҳамма жойига қўлимни юритдим. Сабаби бу уй унча эски бўлмасада, иситиш тизими ва шунга ўхшаш ҳамма нарса жой- жойида кўринади. Аммо бу мослама умумий иситиш системасидан узилганини фарқлаб қолдим. Агар ишга яроқсиз бўлса, буни нега бутунлунлай олиб ташлашмаган? Аксинча асосий мосламага уланган жойидан узилганини оддий кўз билан фарқлаб кўриб бўлмас эди. Мен ойнага қараганимда у ерда кичкина бўшлиқни тасодифан кўриб қолдим ва бу менда шубҳа уйғотган эди. Шунинг учун ҳамма жойига қўлимни юрғиздим, ҳеч нарса чиқмади. Лекин исқуварлик ўйини менга аллақачон ёқиб тушган кўринади. Зиг-заг бошидаги чумракни аста бураганимда жумрак енгиллик билан қўлимга келганини ва у зиг-заг труба ичида бўшлиқ борлигини, у бўшлиқда селафан пакетчада бир нарса яширилганини кўрдим. Юрагим ҳаяжон ва бир нарса топганимнинг севинчи билан тез ура бошлаганида, кўча эшигининг очилганини эшитгандек бўлдим. Вақтим кам бўлсада, селафан пакетдаги нарсани олдим ва унда бир флешка –маълумот сақловчи кичик бир мослама борлигини кўрдим. Билгандим, сезгандим балки бу менинг қутулишим эди. Оёқ овозлари уй ичига кирилганини билдиргани учун, флешкани жойига қўйиб бошқа куни буни олиб кўришим кераклигини ўзимга тайинлаб, краникни тез жойига қўйдим. Қўлга тушиб қолишим мумкинлигини ҳисобга олиб, токчада турган қўлимга илинган нарсани олдим. Бир атир идиши эди. Мени кўриб қолса, бу ерда нима иш қилганимга баҳона топиб беришимдан кўра атир керак бўлди деб баҳона қилишим осондек туюлди менга. Хонадан чиқдим. Эшикни қандай қўйган бўлса шундай очиқ қўйиб хонамга тез юриб бордим. Ичкарига кириб эшикни ёпиб орқамни эшикка бердим юрганимнинг тез урганини тўхтатишга уруниб қўлимни кўксимга босдим. Чуқур- чуқур нафас олишни бошлаганимда, озроқ эгилган бошимни кўтарардим. Деразадан тушган ёруғликдан, хонамдаги ётоғимда ўтирган бир одам шарпасини кўрдим. Қулоғимда тик-так, тик-так соат овозидек бир овоз эшитганим ва оёғим титраб тилим карахт бўлганини сездим. Қўрқув мени яна ўз ҳуружига олганини ва навбатдаги қоронғуликка етаклаб бораётганини ҳис қилсамда, қўлимдан ҳеч нарса келмаслигини ва бир неча сониялар сўнгра ерга тушишимни билар эдим.
Енгилмас бир кучим бўлсайди, уни биринчи бўлиб шу ожизлигим учун ишлатган бўлар эдим. Қўрқоқ бир кишига умидни англатиш, чўлда сув борлига ишонтиришдек мушкул масала эди. Қаттиқ ҳаяжон ва қилмишимнинг виждоний юки қоришилган туйғумга, қоронғуликдаги бу соя қўшилгач, яна ҳуруж қўлларига ўзимни ташлаб қўяётганимни сездим.
“Қўрқма! Тинчлан, нафас ол, “-деганини эшитганда миям менга зарар бермайди деган буйруқни бергандек бўлди ва у айтганидек чуқур- чуқур нафас ола бошладим.
“Алифбода нечта ҳарф бор?”
“.....28 .....ёки 29..... билмайман эсимда йўқ”
“Секин айтиб, санаб кўр ундай бўлса”
“А....б....в....” ўзи ётоқда ўтирган бўлсада менинг қўрқувим кетиши учун хаёлимни чалғитишга уруниб, ўзимни қўлга олишимга сабаб бўлди.
“Уйга кирганда, сени тополмадим. Сени ҳам, кетиб қолдими деб ўйладим,”-деганида кимнинг кетиб қолганини билиш қийин эмас эди. Расмини ҳар куни яшириб, болаларини қўмсаб ва аёлини соғиниши табий ҳол эди албатта. Руҳий травмаларни оз бўлсада ўқиган бири сифатида, буни кўриб тушунишим керак эди.