#яширин_сирлар
111-қисм
“Ўйин ҳақиқат бўлгани каби, никоҳ ҳам ҳақиқат. Ёлғончи мулла келтирганим йўқ. Агар сохта бировни олиб келганимда ҳам, никоҳ шартлари бўлган маҳр, гувоҳ ва розилик берилгани учун у никоҳ ҳам ҳақиқий ҳисобланарди” Эшитган гапларимни олиб ўзимни қайси жарликтан ташлаб юборсам, юрагим совир эди билмадим.
“Хўп, никоҳ ҳақиқат бўлиши мумкин. Лекин биз сохтамиз шундай эмасми?”
“Шундай, шунинг учун мендан уялиб қочишингни хожати йўқ. Сенга неча бор айтдим, менинг дидимдаги...” бу сафар гапини тугатишга рухсат бермадим. Чунки бу гапни эшитсам ҳақорат эшитгандек бўлардим.
“Аслида сиз менинг дидимдаги киши эмассиз. Бошқача хаёлларга боришингизни керак йўқ.”
“Қанақа экан сенинг дидингдаги киши?”
“Товба, чини билан сохта хотинингизни дидидаги эркак билан қизиқасизми?”-дедимда бошқа гапни кўпайтирмаслик учун ошхонага юриб кетдим.
Икки қадамда орқамдан етиб келиб қўлимдан тортиб мени ўзига қаратди.
“Мен сохта эр бўлишим мумкин лекин, даюс эмасман! Менинг никоҳимда “сохта “ турган мудаттингача нафақат у тилингдан, ақлингдан бошқаси ўтсин. Кейин кўр ҳақиқий эр қанақа бўлишини” муллани гапи ҳақиқий эр-хотинларга эди мен бу гапларни эшитиб жим турар эмишман.
“Сиз бошладингиз қайтиб- қайтиб дидим эмассан, дейсиз? Худди кўзим учиб тургандек,”-дедим. Дидим эмассан қисмини масқара қилган оҳангда. Оҳангим унинг жаҳлини чиқарди шекилли қўли билан иягимни тутди.
“Сенга, сени кўриб жинни бўлиб қолаяпман. Ўзимники қилиш учун ақлимни еб қўаяпман десам ёқармиди?”-деганида кўзларига қараб турган эдим. Эшитган гапларимдан мен қаттиқ ютунсам у ҳам худди шундай ютунди. Кўзлари олдин кўзимга, кейин юзимнинг ҳар қисмига алоҳида қараб, охири қўлини силтаб иягимдан олди. Хонадан тезлик билан чиқиб кўча эшигини қаттиқ ёпганини эшитдим.
Оила тарбияси кўрмаган бир қиздан биринчи кундан жанжал. Яхшиям, ростдан турмушга чиқишдек бир ахмоқлик қилмаган эканман.
Қаерга кетди энди бу одам? Онаси айтди чиллалик кўчага чиқма деб. Мени бу уйда бир ўзимни ташлаб. Ўзимни қўлга олиб ақл билан иш қилишим лозимлигини билар эдим. Фақат буни бугунги оғир кунинг ортидан эмас, бир ухлаб ўзимга келгач, қилар эдим. Хонамга чиқиб эшигимни қулфлаб, бошимни ёстиққа қўйдим. Безовта бўлган руҳим ўнга-чапга баданимни айлантириб, ётишдан бошқа ишга ярамади. Соатга қарадим, кеч бўлган эди анча. Чидай олмай ўрнимдан туриб хонадан чиқдим. Уйга келмаганини ухламаганим учун яхши билардим. Жавоҳирнинг хонаси деб билганим хонага қараб юридим. Одатда эшиги ёпиқ бўлган хона бу гал очиқ эди. Балким уйда бўлган пайти кириб эшигини яхши ёпмай кетган бўлиши мумкин деб, ўйладим. Эшикни секин очиб хонанинг қоронғулигига қарамай ичкарига кирдим. Инсон зоти қизиқувчандир, оддийгина сабаб топса бўлгани. Ҳозир уйда ёлғиз эдим. Айни вақти, ким билан бир уйда яшаётганим, устига- устак бугун никоҳига кирганим, ўзи бу ишимга етарлича сабаб эди менимча. Агар Жавоҳирнинг ҳам бир инсон турига киргизадиган бўлсак, албатта у ҳам ҳеч ким кўрмасин деган нарсаларини энг маҳрам, бошқаларнинг осон кира олмайдиган жойида яшириши аниқ эди. Нима қидираётганимни билмас эдим, лекин ичимдан бир ҳис бу хонадан бўш чиқмаслигимни айтарди.
111-қисм
“Ўйин ҳақиқат бўлгани каби, никоҳ ҳам ҳақиқат. Ёлғончи мулла келтирганим йўқ. Агар сохта бировни олиб келганимда ҳам, никоҳ шартлари бўлган маҳр, гувоҳ ва розилик берилгани учун у никоҳ ҳам ҳақиқий ҳисобланарди” Эшитган гапларимни олиб ўзимни қайси жарликтан ташлаб юборсам, юрагим совир эди билмадим.
“Хўп, никоҳ ҳақиқат бўлиши мумкин. Лекин биз сохтамиз шундай эмасми?”
“Шундай, шунинг учун мендан уялиб қочишингни хожати йўқ. Сенга неча бор айтдим, менинг дидимдаги...” бу сафар гапини тугатишга рухсат бермадим. Чунки бу гапни эшитсам ҳақорат эшитгандек бўлардим.
“Аслида сиз менинг дидимдаги киши эмассиз. Бошқача хаёлларга боришингизни керак йўқ.”
“Қанақа экан сенинг дидингдаги киши?”
“Товба, чини билан сохта хотинингизни дидидаги эркак билан қизиқасизми?”-дедимда бошқа гапни кўпайтирмаслик учун ошхонага юриб кетдим.
Икки қадамда орқамдан етиб келиб қўлимдан тортиб мени ўзига қаратди.
“Мен сохта эр бўлишим мумкин лекин, даюс эмасман! Менинг никоҳимда “сохта “ турган мудаттингача нафақат у тилингдан, ақлингдан бошқаси ўтсин. Кейин кўр ҳақиқий эр қанақа бўлишини” муллани гапи ҳақиқий эр-хотинларга эди мен бу гапларни эшитиб жим турар эмишман.
“Сиз бошладингиз қайтиб- қайтиб дидим эмассан, дейсиз? Худди кўзим учиб тургандек,”-дедим. Дидим эмассан қисмини масқара қилган оҳангда. Оҳангим унинг жаҳлини чиқарди шекилли қўли билан иягимни тутди.
“Сенга, сени кўриб жинни бўлиб қолаяпман. Ўзимники қилиш учун ақлимни еб қўаяпман десам ёқармиди?”-деганида кўзларига қараб турган эдим. Эшитган гапларимдан мен қаттиқ ютунсам у ҳам худди шундай ютунди. Кўзлари олдин кўзимга, кейин юзимнинг ҳар қисмига алоҳида қараб, охири қўлини силтаб иягимдан олди. Хонадан тезлик билан чиқиб кўча эшигини қаттиқ ёпганини эшитдим.
Оила тарбияси кўрмаган бир қиздан биринчи кундан жанжал. Яхшиям, ростдан турмушга чиқишдек бир ахмоқлик қилмаган эканман.
Қаерга кетди энди бу одам? Онаси айтди чиллалик кўчага чиқма деб. Мени бу уйда бир ўзимни ташлаб. Ўзимни қўлга олиб ақл билан иш қилишим лозимлигини билар эдим. Фақат буни бугунги оғир кунинг ортидан эмас, бир ухлаб ўзимга келгач, қилар эдим. Хонамга чиқиб эшигимни қулфлаб, бошимни ёстиққа қўйдим. Безовта бўлган руҳим ўнга-чапга баданимни айлантириб, ётишдан бошқа ишга ярамади. Соатга қарадим, кеч бўлган эди анча. Чидай олмай ўрнимдан туриб хонадан чиқдим. Уйга келмаганини ухламаганим учун яхши билардим. Жавоҳирнинг хонаси деб билганим хонага қараб юридим. Одатда эшиги ёпиқ бўлган хона бу гал очиқ эди. Балким уйда бўлган пайти кириб эшигини яхши ёпмай кетган бўлиши мумкин деб, ўйладим. Эшикни секин очиб хонанинг қоронғулигига қарамай ичкарига кирдим. Инсон зоти қизиқувчандир, оддийгина сабаб топса бўлгани. Ҳозир уйда ёлғиз эдим. Айни вақти, ким билан бир уйда яшаётганим, устига- устак бугун никоҳига кирганим, ўзи бу ишимга етарлича сабаб эди менимча. Агар Жавоҳирнинг ҳам бир инсон турига киргизадиган бўлсак, албатта у ҳам ҳеч ким кўрмасин деган нарсаларини энг маҳрам, бошқаларнинг осон кира олмайдиган жойида яшириши аниқ эди. Нима қидираётганимни билмас эдим, лекин ичимдан бир ҳис бу хонадан бўш чиқмаслигимни айтарди.