#яширин_сирлар
66-қисм
Бонус
Бор кучим билан ўрнимдан туриб эшик томон қоча бошладим.
“Қаерга?” дея икки қадамда менга етиб олди. Ёндаги деворга орқамни бериб, кўзидаги оловни кўзларимга тикди.
“Қаерга дедим? Ниятинг шу эмас эдими? Мени тузоғинга тушуриш эмасми? Ишингни осон қилаяпман “деганида бошимни йўқ маъносида тез-тез ён томга чайқай бошладим. Кўз ёшларим сел бўлиб оқа бошлади.
“Қўйиб юбор, ёрдам!!!” дея қанчалик баланд бақира олдим билмайман-у, лекин овозим чиқмасин дея оғзимни ёпган кафти, нафақат овозимни ўчирди балким ўтмишнинг энг қоронғу эшигини баробарида очиб юборди. Охирги кўрган манзарам менга қараб турган икки жуфт кўз ва оғзим устида турган кафт эди.
Ўлган рухни ҳеч қандай сеанс ёки ҳеч қандай рухшунос тирилтира олмас эди. Чунки ўликлар, бутун умрга ҳаёт билан боғини қопариб қабр деган қоронғуликка кўмилар эди.
Бугун ўтди- битди унуттим деган энг оғир ярам, яна қонади. Ва уни тирналаган одамнинг қўлларида ҳушим йўқолиб гавдам ерга тушаётган бўлсада, зеҳним мени яқин ўтмишга, бундан ўн йиллар аввал, ўн тўрт ёшимга- қорнимиз тўймади дея етимхона омборига егулик учун кирган вақтимизга ва завхоз билиб қолиб бизни тўғрироғи, қолганлар қочиб улгуриб, мен эса музлаткич ва девор орасида қолган кунимга олиб кетди. У куни қўрқувдан, совуқдан титраган вужудим ҳозирда тутқаноқ бўлиб кўринаётган эди. Чунки қўрқанимга ҳеч ким ишонмас....
Менга ҳеч ким ишонмади у кечадан сўнгра.
Ёвузликнинг энг тубан юзини кўрдим у кеча. Ҳайвоний бир хирснинг баданимда юргузиган изини сездим у кеча. Овозимни биров эшитмасин дея оғзимга бир қўл тутилди у кеча. Ҳозиргина еб ичиб келган, ароқнинг баланд ҳидини ва пиёзнинг аччиқ ўткир таъмини, оғзимга тутилган қўлнинг ҳидидан билдим у кеча. Кўзимдан пиёз сўйганим учун ёш келмаётган эди. Бадбахтлигимдан, биргина дардим одамдек қорнимни тўйғазишдан оқаётган эди у ёшлар. Йиртилган кийимларим, совуқдан қалтираган қўлларимнинг аҳволига куюниб оқди у ёшлар. Ёпиқ оғзимдаги овозим ачитди, захар бўлиб оқди қонимга. Кучсизлигим ожизлигимга ёнди, куйди лекин бир нафи тегмаган захарли ёшларнинг. Ўша куни миям химоя қобиғини яратди ўзига. Ўша куни танишдим тутқаноқ деган қалқоним билан.
Ёки энг катта лаънатим билан, ўн тўрт ёшимда бошқа юзини кўрдим, бу бешавқат дуноёнинг. Рахми йўқ, шавқати йўқ, авфи йўқ. Бор эди азияти, дарди, оғриғи. Икки нафаслик умримга икки оёғимнинг орасини фидо қилдим у кеча.
Яшолмаган мен ўлдим.
Бўлмаган онам ўлди.
Бўлмаган отам ўлди.
Бўлмаган давлат ўлди.
Бўлмаган виждон ўлди.
Ҳаммаси бир кечада менинг қотилим бўлди.
Хаёлларим орзуларим келажагим ўлди у кеча.
Оқ кўйлак кийиб келин бўлиш ўйларим нобуд бўлди.
Мурдадек ётган, ҳар ери қора доғ бўлган оёқ билакларимга қон из чизган. Омборхона даҳлизида танам кўмилди у кеча.
Кўкрак қафасимни ёриб чиқолмаган юрагим. Ким? Қачон? Ва қандай топди мени билмайман қанча вақт ўтганидан хабарим йўқ кўзларимни очолмасамда атрофдаги овозларни эшита олар эдим.
“Бу гап бу ердан чиқмайди, уйимиз куяди бўлмаса “ овоз эгасини танидим меҳрибонлик уйининг раҳбари юртимиздаги “энг меҳрибон онаси” га тегишли эди бу сўзлар.
“Бўлган иш бўлди ахмоқ, Турсунга айт балничнийга чиқсин, кўринмасин бир муддат бу ерни тинчитганимча”
Ҳамма ўз дардида. Ёпиқли қозон ёпиқлигича қолиб иш қўлдан кетмаса, бўлгани эди. Ҳеч кими йўқ, етим қизларни эса ҳаёти тамом бўлгани, ҳечкимни парвойига ҳам келмасди.
“Дори-порисини бер, бола-мола қилиб ўтирмасин ёши катта бўлса бошқа гап эди. Нақт кетамиз-а?!”.
Давоми бор
66-қисм
Бонус
Бор кучим билан ўрнимдан туриб эшик томон қоча бошладим.
“Қаерга?” дея икки қадамда менга етиб олди. Ёндаги деворга орқамни бериб, кўзидаги оловни кўзларимга тикди.
“Қаерга дедим? Ниятинг шу эмас эдими? Мени тузоғинга тушуриш эмасми? Ишингни осон қилаяпман “деганида бошимни йўқ маъносида тез-тез ён томга чайқай бошладим. Кўз ёшларим сел бўлиб оқа бошлади.
“Қўйиб юбор, ёрдам!!!” дея қанчалик баланд бақира олдим билмайман-у, лекин овозим чиқмасин дея оғзимни ёпган кафти, нафақат овозимни ўчирди балким ўтмишнинг энг қоронғу эшигини баробарида очиб юборди. Охирги кўрган манзарам менга қараб турган икки жуфт кўз ва оғзим устида турган кафт эди.
Ўлган рухни ҳеч қандай сеанс ёки ҳеч қандай рухшунос тирилтира олмас эди. Чунки ўликлар, бутун умрга ҳаёт билан боғини қопариб қабр деган қоронғуликка кўмилар эди.
Бугун ўтди- битди унуттим деган энг оғир ярам, яна қонади. Ва уни тирналаган одамнинг қўлларида ҳушим йўқолиб гавдам ерга тушаётган бўлсада, зеҳним мени яқин ўтмишга, бундан ўн йиллар аввал, ўн тўрт ёшимга- қорнимиз тўймади дея етимхона омборига егулик учун кирган вақтимизга ва завхоз билиб қолиб бизни тўғрироғи, қолганлар қочиб улгуриб, мен эса музлаткич ва девор орасида қолган кунимга олиб кетди. У куни қўрқувдан, совуқдан титраган вужудим ҳозирда тутқаноқ бўлиб кўринаётган эди. Чунки қўрқанимга ҳеч ким ишонмас....
Менга ҳеч ким ишонмади у кечадан сўнгра.
Ёвузликнинг энг тубан юзини кўрдим у кеча. Ҳайвоний бир хирснинг баданимда юргузиган изини сездим у кеча. Овозимни биров эшитмасин дея оғзимга бир қўл тутилди у кеча. Ҳозиргина еб ичиб келган, ароқнинг баланд ҳидини ва пиёзнинг аччиқ ўткир таъмини, оғзимга тутилган қўлнинг ҳидидан билдим у кеча. Кўзимдан пиёз сўйганим учун ёш келмаётган эди. Бадбахтлигимдан, биргина дардим одамдек қорнимни тўйғазишдан оқаётган эди у ёшлар. Йиртилган кийимларим, совуқдан қалтираган қўлларимнинг аҳволига куюниб оқди у ёшлар. Ёпиқ оғзимдаги овозим ачитди, захар бўлиб оқди қонимга. Кучсизлигим ожизлигимга ёнди, куйди лекин бир нафи тегмаган захарли ёшларнинг. Ўша куни миям химоя қобиғини яратди ўзига. Ўша куни танишдим тутқаноқ деган қалқоним билан.
Ёки энг катта лаънатим билан, ўн тўрт ёшимда бошқа юзини кўрдим, бу бешавқат дуноёнинг. Рахми йўқ, шавқати йўқ, авфи йўқ. Бор эди азияти, дарди, оғриғи. Икки нафаслик умримга икки оёғимнинг орасини фидо қилдим у кеча.
Яшолмаган мен ўлдим.
Бўлмаган онам ўлди.
Бўлмаган отам ўлди.
Бўлмаган давлат ўлди.
Бўлмаган виждон ўлди.
Ҳаммаси бир кечада менинг қотилим бўлди.
Хаёлларим орзуларим келажагим ўлди у кеча.
Оқ кўйлак кийиб келин бўлиш ўйларим нобуд бўлди.
Мурдадек ётган, ҳар ери қора доғ бўлган оёқ билакларимга қон из чизган. Омборхона даҳлизида танам кўмилди у кеча.
Кўкрак қафасимни ёриб чиқолмаган юрагим. Ким? Қачон? Ва қандай топди мени билмайман қанча вақт ўтганидан хабарим йўқ кўзларимни очолмасамда атрофдаги овозларни эшита олар эдим.
“Бу гап бу ердан чиқмайди, уйимиз куяди бўлмаса “ овоз эгасини танидим меҳрибонлик уйининг раҳбари юртимиздаги “энг меҳрибон онаси” га тегишли эди бу сўзлар.
“Бўлган иш бўлди ахмоқ, Турсунга айт балничнийга чиқсин, кўринмасин бир муддат бу ерни тинчитганимча”
Ҳамма ўз дардида. Ёпиқли қозон ёпиқлигича қолиб иш қўлдан кетмаса, бўлгани эди. Ҳеч кими йўқ, етим қизларни эса ҳаёти тамом бўлгани, ҳечкимни парвойига ҳам келмасди.
“Дори-порисини бер, бола-мола қилиб ўтирмасин ёши катта бўлса бошқа гап эди. Нақт кетамиз-а?!”.
Давоми бор