Eslaymanki, o‘shanda ham hozirgidek parishon edim, o‘shanda ham menga oson emasdi, lekin negadir o‘shanda hayot yengilroq kechgandek, xotirjamroq yashagandek, go‘yo hozir hayolimni qamrab turgan o‘sha o‘ylar u paytda bo‘lmagandek tuyulardi, hozir kechasi ham, kunduzi ham tinchlik bermayotgan vijdon azobi nazarimda o‘sha paytlarda bo‘lmagandek.
O‘zingdan-o‘zing so‘raysan: orzularing nima bo‘ldi? Bosh tebratib deysan; yillar buncha tez o‘tyapti! Yana o‘zingdan so‘raysan: shu yillar ichida nima ish qilding? Eng yaxshi yillaringni nimalarga sarflading? yashadingmi o‘zi yo yashamadingmi? Qara, deysan o‘zinga-o‘zing, qara, dunyo borgan sari sovuqlashyapti. Yana yillar o‘tadi, keyin mudhish yolg‘izlik, hassaga tayantiradigan keksalik, keyin g‘ussa, ma’yuslik keladi. Tasavvur olaming faqirlashadi, so‘nadi, birin-ketin yerga tushayotgan kuzgi yaproqlardek orzularing ham bir-bir so‘nadi.
Yolg‘iz qolish, mutlaqo yolg‘iz qolishdan yomon narsa yo‘q, xatto achinadigan narsang, hech narsang bo‘lmasa yomon, chunki yo‘qotganlaringning hammasi bor yo‘g‘i noldan boshqa narsa emas, mavhumlikdan iborat, amalda yo‘q, axir, hammasi xayol-da!...
“Oydin tunlar”
