#ibratli_hikoya
"Koʻrimsiz" qorining yoqimli tilovati. Haramda bir odamni koʻrib seskanib ketdim. Tanamga similib ogʻriq yugurdi. U shundoqqina orqa qatorda oʻtirardi. Yuzimni qanchalik tez oʻgirmay, aft-angori koʻz oʻngimdan ketmasdi. Toshkoʻmir uning oldida oqlik qilardi. Qoraligi mayli-ku-ya, afti ham nihoyatda xunuk edi: peshonasi oldinga turtib chiqqan, burun deyarli yoʻq, iyak tomoqqa yopishgan...
Chiroyli narsalar odamning koʻziga qanchalik tez oʻrnashsa, xunugiyam xuddi shunday boʻlarkan. "Xudoyim-ey", deb yuboraman beixtiyor. Koʻz oʻngimdagi daxshatni quvish uchunmi, shu dam ona yurtimni, yurtdoshlarimni eslayman. Ular qanchalik istarali, kelishgan, xushsurat. Alloh xoʻb yarlaqagan ekan-da, deyman.
Oʻrnimdan asta-sekin turaman-da, " Nuqsonsiz qilib yaratganing uchun" deya ikki rakat shukrona namozini oʻqiyman. Ichimdan unsiz bir hayqiriq guldirab keladi. Haramda turib yurtdoshlarimga gʻoyibona bir nimalar degim keladi: "Ey, mening azizlarim, qadrdonlarim, aka-ukalaru, opa-singillarim, farzandlarim! Alloh bizning diyorlarni qanchalar goʻzal qilib yaratganini bilsangiz edi. Odamlarimiz-chi, xuddi tabiatimizdek goʻzal, betakror! Bularning shukronasiga Allohga qancha ibodat qilsak ham oz". Aytgancha, ibodat koʻplar oʻylaganidek, joynamoz ustida yotib-turishdangina iborat emas. Alloh qaytargan ishlardan qaytish, buyurganlarini ado etish ham ibodat. Halol yeb, halol ichish, hiyonatdan, fitnadan hazar, nafs quliga aylanmaslik, yurtni yomon koʻzlardan, yomon soʻzlardan asrash, himmatli boʻlish, savob ishlarning etagini tutish... Bularning bari ibodat. Joynamoz ustidagi ibodatimiz shularsiz mukammal boʻlmaydi! Yaratgan Egam xushsurat qilib, fayzli makonlarda yashatib qoʻyibdimi, dunyoviy ishlarimiz ham, uxraviy ishlarimiz ham, shunga yarasha boʻlmogʻi kerak...
Shularni koʻngildan bir-bir oʻtkazib tursam, juda yoqimli qiroat qulogʻimga kirdi. Ovoz orqa tarafdan kelardi. Oh, Allohning Kalomi qanchalar huzurbaxsh-a! U kimning qaysi millatning tilidan chiqmasin, birdek yoqimli, birdek sehrli. Kiroyi qiroat boʻlsa, shunday boʻlsa. Asta-sekin koʻzlar namlana boshladi. Orqaga qarashimga ikki narsa toʻsqinlik qilardi. Biri – boyagi badbashara qiyofaga koʻzim tushishidan hadik boʻlsa, ikkinchisi – hofizi Qur'onni choʻchitib yuborishdan andisha. Ha, u malol kelyaptimikan, deb oʻylashi mumkin. Orqamga oʻgirilsam, boyagi ayanchli ogʻriq tanamga yugurishini, shunday rohat-farogʻatdan mahrum boʻlib qolishim mumkinligini oʻylab oʻzimni tiyaman. Allohga yolboraman: "Yo ALLOH! Meni ham shunaqa yoqimli ovoz sohiblaridan qil, nafasimni shirali qil! Erib oʻtirib, qorining qiyofasini tasavvurimda chiza boshladim: kulcha yuzli, boshi-oyogʻidan nur yogʻilib turgan moʻtabar bir zot. Qoʻlida Allohning kitobi – Qur'on. Qiroat meni yanayam zabtiga ola boshladi. Oxiri chiday olmadim. Shunday ovoz egasini koʻrmaslik, minnatdor bir nigoh ila unga boqmaslik... Asta chap tarafimga burilaman. Aksiga olib qori oʻng tarafimda ekan. Taxminan haligi badbasharaning yonida boʻlishi kerak. Balki u allaqachon oʻrnidan turib ketgandir? Shu dalda bilan yarq etib qaradim. Qaradimu... gavdam qotib, koʻzim shu tarafga bitdi-qoldi. Ha, shunday boʻldi. Ka'batullohga qarab Qur'on tilovat qilib oʻtirgan odam... Alloh gunohlarimni kechirsin, hofizi Qur'on oʻsha badbashara insonning oʻzi ekan! Yon-atrofdagilar unga tomon kungaboqardek egilib qolgan edilar. Allohga beadad shukurlar aytaman, hozirgina bir bandasidan yuz oʻgirgan edim. Zum oʻtmay xatoyimni oʻnglab, unga mahliyo qilib, yuzimni oʻsha inson tomon burib qoʻydi.
@irfon_ilm_irfon