"Ichimdagi Haqiqat"
15 yil yashabman. Vaqt qanday tez o‘tib ketganini o‘ylasam, o‘zimni birdan ulg‘ayib qolgandek his qilaman. Ammo chuqurroq o‘ylasam, shu vaqtgacha o‘zimni mag‘rurlanib ayta oladigan biror yutug‘im yo‘qligini angladim. Hozirgacha faqat ota-onamning mehnati, ularning puli, obro‘si va yaratib bergan sharoitlariga tayanib yashab kelibman. Go‘yoki, o‘zimning emas, balki ularning muvaffaqiyatlari bilan yashab yurgan ekanman.
Eh, ichimda aytadigan gaplar juda ko‘p. Lekin ularni chin yurakdan tinglaydigan yoki qalbimdagi og‘ir hislarimni tushunib, gaplarimga bardosh bera oladigan biror inson bormikan? Ko‘p o‘ylayman: bu dardlarimni aytsam, tinglashadimi? Yoki gaplarim bilan kimningdir yuragini yana og‘ritib qo‘ymaymanmi?
Yana bir narsani tushundim: hayotim davomida shunday kunlar bo‘lgan-ki, ota-onamning mehnatini qadrlamay, ular yaratib bergan imkoniyatlarga noshukurlik qilganman. Ba’zan ularning sababsiz ranjiganlari yoki mendan kelgan og‘riqlari haqida o‘ylayman. Pulku topiladi, lekin ularning qattiq mehnat qilib topgan narsalarini behuda sarflaganimda yoki befarqligim bilan ko‘ngillarini og‘ritganimda, buni qanday tuzataman? Yoki biror noto‘g‘ri harakatim bilan obro‘lariga dog‘ tushirgan bo‘lsam, buni qanday oqlayman? Bu savollarni o‘zimdan so‘radim, lekin javob topolmadim.
Ichimda o‘zimni qiynaydigan savollar ko‘p: ular orzu qilgan inson bo‘ldimmi yoki ular istaganday bo‘la olamanmi? Ularning ishonchini oqlayapmanmi? Kelajagimni o‘zim xohlaganday qura olamanmi? Maqsadlarimga erishib, xohlaganday yashay olamanmi? Yana ham ko‘proq savollar bor va ularning barchasi meni bir oz ezib qo‘yadi.
Ehtimol, bu o‘sish davrimning bir qismi. Lekin tengdoshlarimga qarasam, o‘zimni ularga nisbatan passivroq, ortda qolib ketgandek his qilaman. Masalan, yaqinda men bilan teng bo‘lgan bir qiz IELTS imtihonidan 8 ball oldi. Lekin men-chi? Hattoki o‘sha imtihon uchun ID ham olmaganman. Bu holatga dadamning ruxsat bermagani sabab, ular uchun hali ham kichik qizman. Lekin o‘zim o‘rganishni istagan, lekin kasbimga bevosita aloqasi bo‘lmagan narsalarga qarshi bo‘lishi menga og‘irlik qilayotgandek.
Hozir o‘ylayotgan fikrlarim ham bir zumda chalkashib ketdi. To‘g‘risi, nima haqida gapirayotganimni unutib qoldim. Lekin shuni bilaman: agar chin dildan ota-onam istagan inson bo‘lishni xohlasam, avvalo, diqqatimni qat’iy bir joyga qaratishim va his-tuyg‘ularimni nazorat qila olishim kerak. Men uchun bu juda muhim. Rejalarim bor, lekin ularga qat’iy amal qilish kerak. Bu esa eng qiyin masala lekin ularni amalga oshirish uchun kuch va iroda kerak
¢.farzona
15 yil yashabman. Vaqt qanday tez o‘tib ketganini o‘ylasam, o‘zimni birdan ulg‘ayib qolgandek his qilaman. Ammo chuqurroq o‘ylasam, shu vaqtgacha o‘zimni mag‘rurlanib ayta oladigan biror yutug‘im yo‘qligini angladim. Hozirgacha faqat ota-onamning mehnati, ularning puli, obro‘si va yaratib bergan sharoitlariga tayanib yashab kelibman. Go‘yoki, o‘zimning emas, balki ularning muvaffaqiyatlari bilan yashab yurgan ekanman.
Eh, ichimda aytadigan gaplar juda ko‘p. Lekin ularni chin yurakdan tinglaydigan yoki qalbimdagi og‘ir hislarimni tushunib, gaplarimga bardosh bera oladigan biror inson bormikan? Ko‘p o‘ylayman: bu dardlarimni aytsam, tinglashadimi? Yoki gaplarim bilan kimningdir yuragini yana og‘ritib qo‘ymaymanmi?
Yana bir narsani tushundim: hayotim davomida shunday kunlar bo‘lgan-ki, ota-onamning mehnatini qadrlamay, ular yaratib bergan imkoniyatlarga noshukurlik qilganman. Ba’zan ularning sababsiz ranjiganlari yoki mendan kelgan og‘riqlari haqida o‘ylayman. Pulku topiladi, lekin ularning qattiq mehnat qilib topgan narsalarini behuda sarflaganimda yoki befarqligim bilan ko‘ngillarini og‘ritganimda, buni qanday tuzataman? Yoki biror noto‘g‘ri harakatim bilan obro‘lariga dog‘ tushirgan bo‘lsam, buni qanday oqlayman? Bu savollarni o‘zimdan so‘radim, lekin javob topolmadim.
Ichimda o‘zimni qiynaydigan savollar ko‘p: ular orzu qilgan inson bo‘ldimmi yoki ular istaganday bo‘la olamanmi? Ularning ishonchini oqlayapmanmi? Kelajagimni o‘zim xohlaganday qura olamanmi? Maqsadlarimga erishib, xohlaganday yashay olamanmi? Yana ham ko‘proq savollar bor va ularning barchasi meni bir oz ezib qo‘yadi.
Ehtimol, bu o‘sish davrimning bir qismi. Lekin tengdoshlarimga qarasam, o‘zimni ularga nisbatan passivroq, ortda qolib ketgandek his qilaman. Masalan, yaqinda men bilan teng bo‘lgan bir qiz IELTS imtihonidan 8 ball oldi. Lekin men-chi? Hattoki o‘sha imtihon uchun ID ham olmaganman. Bu holatga dadamning ruxsat bermagani sabab, ular uchun hali ham kichik qizman. Lekin o‘zim o‘rganishni istagan, lekin kasbimga bevosita aloqasi bo‘lmagan narsalarga qarshi bo‘lishi menga og‘irlik qilayotgandek.
Hozir o‘ylayotgan fikrlarim ham bir zumda chalkashib ketdi. To‘g‘risi, nima haqida gapirayotganimni unutib qoldim. Lekin shuni bilaman: agar chin dildan ota-onam istagan inson bo‘lishni xohlasam, avvalo, diqqatimni qat’iy bir joyga qaratishim va his-tuyg‘ularimni nazorat qila olishim kerak. Men uchun bu juda muhim. Rejalarim bor, lekin ularga qat’iy amal qilish kerak. Bu esa eng qiyin masala lekin ularni amalga oshirish uchun kuch va iroda kerak
¢.farzona