Toshkent! Odamlarning baxtini qanchalik bagʻrikenglik, saxiylik bilan koʻksiga sigʻdirsa, baxtsizligini ham shunchalik bagʻrikenglik, beparvolik bilan qarshilaydi!

U kun sayin tiniqlashib, kun sayin yorqinlashib, zamindan uzoqlashib borardi-yu, bir narsani bilmasdi. Oy eng baland nuqtasiga yetganidan keyin pastga shoʻngʻishga majbur boʻlishidan bexabar edi.

Taqdir degan gapni odamlar oʻzini yupatish uchun oʻylab topgan boʻlsa kerak. Qismatdan nolib qoʻya qolamiz. Koʻpdan buyon xuddi shu qismat izimizdan quvib yurganini, uni oʻzimiz ergashtirib yurganimizni boʻynimizga olishdan qoʻrqamiz.