ORALIQDA
Jonimga tegmoqda barchasi bir-bir,
Jon esa halqumga kelar oxiri.
Bitta men yoʻq boʻlsam ne boʻpti axir —
Oʻzbekning kamayib qolmas shoiri.
Na Toshkent, na Qoʻqon biladi meni,
Axir oʻz-oʻzimni aldab, netaman?
Shu oppoq qogʻozdan yashiray neni —
Bir oʻlib koʻrmadim, xolos. Ketaman!
Bir qaltis quladi kech kuzgi oftob,
Choʻqqidan choʻqqiga urilib sindi.
Kunning siniqlari bunchalar serob —
Ular yulduz boʻlib miltirar endi.
Yana begonalar yangligʻ turarman,
Mezbonlarga oʻxshar otam ham onam.
Qishloq koʻchalarin kezib yurarman,
Tanimas doʻstimning bolalari ham.
Qiynagay har narsa yurakni ezib:
Shoxi sinib qaytdi qoʻchqor podadan.
Ayanchli gʻingshiydi koʻnglimni buzib,
Itim yaralanib keldi toʻdadan.
Soʻng tongda joʻnarman yana qaltirab,
Oʻz holim oʻylayman achchiq jilmayib.
Shaharda bolalar kutar moʻltirab,
Qishloqda volidam qolar mungʻayib.
© Aʼzam OʻKTAM
@wwwesdalikuz